Onlangs werd ik op Facebook uitgedaagd om vijf dagen lang drie dingen te posten waar ik dankbaar voor was. ‘Dat moet toch lukken’, dacht ik nog. ‘Dankbaar zijn is beter dan klagen.’ Maar toch – het is mij maar gelukt om één dag drie punten te posten. Terwijl het ook alweer niet zó moeilijk is. Maar waarom heb ik dat dan niet gedaan?
Geen tijd? Geen zin?
Mijn beste vriendin – die ik meteen die eerste keer had uitgedaagd – deed het wel. En het was nog leuk om te lezen ook. Op haar beurt daagde zij ook weer mensen uit. Maar weinig mensen gingen op de uitdaging in. Geen tijd, geen zin of andere redenen werden aangedragen. Dat kan.
Maar ik wist dat het bij mij verder ging dan geen tijd of geen zin. In het voorjaar werd ik nog uitgedaagd om vijf dagen lang zeven foto’s te posten van mijn dag en dat ging mij een stuk beter af. Misschien omdat het oppervlakkiger was. Makkelijker. Eenvoudiger.
Niet vanzelfsprekend
Dat is eigenlijk belachelijk. Zo moeilijk is het begrip ‘dankbaarheid’ niet. Met dankbaar zijn ben je niet alleen ‘erkentelijk voor de ontvangen hulp’ maar ‘ben je ook blij met wat je kreeg.’ En dat ben ik dan wel degelijk. Ik neem niet alles maar voor lief. Ben je mal. Er zijn maar weinig dingen in het leven vanzelfsprekend. Daar ben ik mij van bewust.
Te dichtbij
Maar om het uit te spreken? Dat is soms nog wel eens pittig. Want ik was wel degelijk dankbaar de afgelopen dagen. Maar dat waren dingen die voor mijn gevoel bijna te groot waren om ze slechts als bulletpoint te vermelden in een statusupdate op Facebook.
Zo hadden we afgelopen vrijdag een nekplooimeting voor ons ongeboren kind. De hele week was ik gespannen, had ik last van knallende hoofdpijn en probeerde ik niet over ‘t ergste na te denken. Vrijdag bleek de uitslag goed. Prima zelfs. Ik heb gehuild van opluchting. Maar het lukte mij niet om het een top 3 van dankbare momenten te zetten. Het kwam te dichtbij. Terwijl ik wel degelijk dankbaar was. Dankbaarder dan ik misschien in tijden geweest was.
Net als dat ik mijn leven nog meer waardeerde de afgelopen dagen nadat ik hoorde dat twee familieleden niet lang na elkaar waren overleden. Weliswaar had ik met beide geen contact meer en kende ik de één iets beter dan de ander, maar verdrietige verhalen waren het wel. En ik dacht aan hun ouders. En aan hun kinderen. En aan het feit dat het niet vanzelfsprekend was dat ik, mijn familie en vrienden vrolijk hier rond huppelen. Soms komt de dood wel heel dichtbij.
Maar ik wist niet hoe ik dat moest formuleren in een paar punten op Facebook. Het lukte mij niet. Misschien waren het de zwangerschapshormonen. Misschien lag het aan een gebrek aan communicatieve vaardigheden, maar hoe ik het ook probeerde te formuleren, de woorden kwamen er maar niet goed uit. De DELETE button was telkens snel gevonden.
Raar. Omdat ‘t mij in dit blog wel lukt. Misschien heeft het te maken met context. En misschien heb ik gewoon meer woorden nodig om iets uit te leggen.
Oppervlakkig
En natuurlijk had ik die Top 3 lekker oppervlakkig kunnen houden. Maar dat voelde ook niet goed. Nep zelfs. En trouwens, mensen die mij goed kennen, zouden daar toch meteen doorheen prikken. En dus heb ik het laten gaan. Deze periode was even totaal ongeschikt. Misschien komt er weer een periode dat ik alles weer helder zie. Dan neem ik graag de uitdaging nog een keer aan.
Afbeelding: keepcalm-o-matic.co.uk
Geef een reactie