Help, ik ben zwanger!

Je past wel eens op kinderen, je hoort er over van vriendinnen en je ziet het andere stellen gebeuren. En dan ben je zelf zwanger. Een dikke drie maanden ben ik nu op weg. En mensen, er gaat een wereld voor mij open.

Niet dat het niet ‘gepland’ (wat een enorm vervelend woord is) is, maar opeens staat je leven een klein beetje op z’n kop. Je bent misselijk, dan weer niet misselijk, vreselijk moe, je hebt hoofdpijn, bent duizelig en intussen vraag je je ook nog af of zo’n kind blijft zitten. Een miskraam is niet ondenkbaar.

En oh ja, ik moest ook nog even verhuizen en klussen tijdens die eerste drie maanden. En nee, dat is geen aanrader. Ja, ik heb het prima gered, maar als je al chaotisch bent (wat ik dus ben), dan word je alleen maar chaotischer. Ik loop nu nog naar dingen te zoeken die ik voor mijn gevoel in verhuisdoos 3 had gestopt, maar die toch redelijk onvindbaar blijken te zijn.

Ik geef de hormonen de schuld.

Maar ondanks alles heeft die muppet in mijn buik blijkbaar ergens besloten zich nergens wat van aan te trekken en is tot mijn stomme verbazing gewoon blijven zitten. En ja, ik was écht verbaasd. Ik zal U niet vermoeien met alle details, maar de eerste maanden verliepen niet helemaal vlekkeloos. Alleen hielden de zwangerschapssymptomen aan. En dan weet je wat je te doen staat: de verloskundige bellen. De assistente trad doortastend op. ‘In dat geval kan je morgen voor een echo komen.’

Ik weet niet hoe het met U staat, maar ik was nooit eerder over de vloer geweest in een zogenoemd verloskundig centrum. Laat staan dat ik ooit een echo had laten maken. Het was allemaal gloednieuw. De andere vrouwen in de wachtkamer zagen er al niet veel relaxter uit. De één liep constant naar de wc (waarschijnlijk om weer eens over te geven), de andere-vrouw-met-een-zwangere-buik bladerde rusteloos door een magazine en verderop zat een stel zenuwachtig voor zich uit te staren.

Ik concentreerde me maar op de geboortekaartjes.

Die stonden op een énorm lange vensterbank achter in de wachtkamer. Je had ze in allerlei vormen, soorten, maten en kleuren. Geen idee dat er zoveel verschillende geboortekaartjes bestonden. En dan de namen. De Dylans, Jips, Emma’s en Sem’s vlogen me om de oren. Ik schoot meteen in de namenstress.

En misschien was het vloeken in de kerk, maar dat was het moment dat ik mijn iPad uit de tas viste en begon te werken. Dat leidt namelijk bijzonder af. Alleen dachten de andere vrouwen er iets anders over. Die keken mij aan alsof ze nog nooit iemand hadden zien werken op haar iPad in een wachtkamer van de verloskundige. Ze zagen er ook niet uit alsof ze daar aan konden wennen.

Dus.

Gelukkig had ik snel een intake-gesprek achter de rug met een énorm aardige verloskundige en daarna had ik meteen een echo met een nog vriendelijker echoscopiste (ja, die bestaan). Zelfs mijn sarcastische ik ontdooide een beetje van zoveel begrip en vriendelijkheid. Waarschijnlijk zijn ‘t eigenschappen die hoog in het vaandel staan van verloskundigen en hun collega’s. Wat mij al per definitie ongeschikt maakt als verloskundige. En ik kan niet goed tegen bloed. Minor detail.

‘Dan gaan we gewoon maar kijken,’ zei de echoscopiste dan ook bemoedigend net voor de echo en ze smeerde mijn buik in (koud) en zette er een apparaat op dat over mijn buik gleed. ‘Kijk, daar zit het vruchtzakje!’ riep ze. En verrek, daar zag ik het ook op het scherm. Er zat gewoon een kind in. Klein weliswaar. En een groot hoofd had het ook. ‘Dat hoofd wordt in verhouding straks wel kleiner,’ hoorde ik de vrouw zeggen. Dat hoopte ik dan maar. In mijn familie hebben ze namelijk last van grote hoofden.

Is ook een talent.

‘Volgens de berekeningen ben je dik tien weken zwanger. Het ziet er in ieder geval allemaal keurig uit,’ besloot uiteindelijk de echoscopiste. Ik knikte maar een beetje, want stiekem was ik toch onder de indruk. Daar sta je dan met een kind van bijna drie maanden in je buik. En voor ik het wist werden mij formulieren in de handen gedrukt over prenatale screening, bloed prikken en het regelen van kraamzorg wat je dan voor de veertiende week moet doen. En of ik al had nagedacht over een volgende afspraak en of ik van plan was iets met kinderopvang te doen, want ook dat moest snel geregeld worden.

Mijn hoofd tolde. De dag ervoor had ik mij nog druk gemaakt waar de archiefkast in de werkkamer moest staan en zo moest ik bepalen welke kraamzorg-organisatie ik moest regelen. Voor de goede orde, ik weet dat nog steeds niet. Dit weekend doe ik waarschijnlijk iene-miene-mutte en welke organisatie daar als winnaar uit komt, heeft geluk. Of niet. Hoe dan ook, het maakt deel uit van een wereld waar ik niet veel van weet. En waar van mij verwacht wordt dat ik mij daar op z’n minst een beetje in verdiep.

Ga ik doen ook trouwens.

‘Maar je wordt toch niet zo’n vervelend wijf dat het straks alleen maar over haar kind en pampers heeft?’ vroeg een single vriendin uit de Randstad die – gelukkig – ‘t hart op de tong heeft liggen. Ik heb haar plechtig beloofd dat ik niet zo word. Ja, ik ben ontzettend blij met de zwangerschap en ik hoop met heel m’n hart dat ‘t allemaal goed gaat. Maar ik volg ook ‘t adagium van een andere vriendin die eerder al zwanger was en vaak ‘ik ben zwanger, niet achterlijk’ riep.

En dat houdt in dat ik jullie niet dagelijks lastig val met alle ins and outs van mijn zwangerschap. Want dat is natuurlijk énorm leuk voor mij en vriendlief (tenminste, dat hoop ik dan maar), maar niet voor jullie. Bovendien ben ik nog steeds bovenmatig geïnteresseerd in het reilen en zeilen van de leden van Oh Oh Cherso, blijf ik houden van slechte tv en lees ik nog steeds meer dan goed voor mij is. En god verhoede dat ik een fashion trend mis. Dan zijn de rapen gaar.

Al schrijf ik straks natuurlijk wel ééns over de wondere wereld van De Zwangerschap. Want die is af en toe best vreemd. Of hoort dat zo met nieuwe werelden? Maar mocht ik me niet kunnen inhouden, wil iemand mij dan wel een schop onder de kont geven? Voor je het weet praat ik echt alleen maar over pampers.