Ik dacht dat er nooit een eind aan zou komen, maar na weken van dozen inpakken, schoonmaken en shoppen voor het nieuwe huis, is het zover: de verhuizing is achter de rug. En het nieuwe huis ziet er zowaar bewoonbaar uit. Nu mijn lijf nog.
‘Ik heb een hekel aan verhuizen,’ riep niet voor niets vandaag iemand op Twitter die benieuwd was of ik mijn verhuizing had overleefd. Ik gaf ‘m groot gelijk. Mijn hobby is het ook niet, maar je zult toch wat moeten als je van woning A naar woning B wilt. Of in ons geval, van woning A én B naar woning C.
Maar het is allemaal gelukt. Met een beetje – wat zeg ik, veel – hulp van familie en vrienden die meehielpen om de huizen leeg te krijgen en de spullen richting het nieuwe huis te slingeren. Dat ging soms goed, soms ietsje minder. Afgelopen nacht werd ik weer met kloppend hart wakker na een nachtmerrie waarin ik bijna mijn vader en oom van vier hoog in 020 met mijn veel te grote driezitsbank naar beneden van de trap zag kukelen. Voor de goede orde, dat is niet gebeurd. Iedereen is overeind gebleven.
Dat is maar goed ook.
En zo beland je van de één op de andere dag van een flat in Amsterdam weer in een geschakelde woning in Sneek. Dat wennen gaat sneller dan verwacht trouwens. Niet alleen omdat ik al een tussenfase had in ‘t huis van vriendlief in Sneek, maar ook omdat een ruime woning best z’n voordelen heeft.
Voor de geïnteresseerden: dat vinden de katten trouwens ook. Die beesten waren vóór en tijdens de verhuizing zo mogelijk nog gestresster dan wij. Vooral de witte poes zocht constant ruzie met de kater, plaste overal waar ze maar bij kon en viel vakkundig de verhuisdozen aan. Je moet wat om je woede af te reageren.
>> Lees hier de blog over de verhuisstress van de Bengalen
Ons restte niets anders dan ze maar te laten wennen in het nieuwe huis. Op de laatste dag van de verhuizing was de woonkamer aan de beurt. En hoewel de kater nog een beetje blies in de eerste tien minuten, overwon zijn niewsgierigheid ‘t van zijn angst. De poes heeft gewoon een paar uur op de kast gezeten.
Is ook een methode.
Mevrouw kwam overigens diezelfde avond nog tot rust. Genoeglijk kroop ze op een kleedje op de bank, strekte zich eens uit en ging daarna heerlijk slapen. De diva loopt nu alweer door het huis alsof ze nooit ergens anders gewoond heeft.
Eind goed al goed.
Behalve voor mijn lijf. Want lieve mensen, ik heb toch last van spierpijn. Mijn armen werken niet meer mee, mijn nek zit op slot en mijn benen zijn van pap. ‘Het werd tijd dat jij eens even wat ging doen,’ riep al iemand tijdens de verhuizing. ‘Jij zit toch altijd met je kont op een bureaustoel.’ En daar had-ie helemaal gelijk in.
Trouwens, zeuren helpt niet. Want er staan nog tientallen dozen die allemaal uitgepakt moeten worden. Maar ik troost mij maar met de gedachte dat het dan straks ook allemaal over is. En dan laat ik een bad vollopen, schenk ik een drankje in en lees ik alle boeken waar ik de afgelopen weken niet aan toe ben gekomen. Wedden dat ik én mijn lijf die verhuizing dan in één klap vergeten zijn?
Maar voor ik het vergeet, dat verhuisgedoe verklaart overigens ook mijn radiostilte op Scriptgirl.nl. Maar goed nieuws, vanaf aanstaande woensdag ben ik gewoon weer in de lucht en wordt er vanaf dat moment regelmatig geblogd. Het zal tijd worden ook …
Afbeelding: Daniëlle Spoelstra
Ineke says
Gefeliciteerd!
Danielle says
Dank je!