Een huis kopen is altijd leuk. Alleen is een verhuizing iets meer werk. En in het kader van een zeldzaam moment van inzicht besloot ik daarom afgelopen weekend al mijn kledingkasten in Amsterdam alvast op te ruimen. Dat werd best een emotionele rollercoaster ride.
Want mijn hemel, wat heb ik veel kleding. Niet alleen omdat ik nooit iets weg kan gooien, maar ook omdat ik een onverbeterlijke shopaholic ben. Een troost: Vroeger was ik nog véél erger. Na college of het werk, dook ik nog vlug een paar winkels in voor een paar nieuwe aankopen. Wat is er nu makkelijker om studiestress even te vergeten door de aanschaf van een roze jurkje. Maar natuurlijk hielp die fix maar eventjes en eindigde een aantal van die kledingstukken ergens ver achter in de kast. Om volledig vergeten te worden.
En natuurlijk trok ik die jurken, truien en shirtjes afgelopen weekend ook uit de kast. De prijskaartjes hingen er nog aan. For the record, ik heb de kaartjes er snel afgehaald en ze nu boven op de stapel gelegd. Stiekem zaten er nog best leuke dingen tussen. Vriendlief aanschouwde vol verbazing het tafereel. ‘Oh, jij was écht een shopaholic!’ riep hij nog.
Maar zijn gelach werd pas echt oorverdovend hard toen ik een shirtje aantrok die ik vaak aan had op mijn zestiende. Dat shirt was blauw en kort. Heel erg kort. Zo kort dat het je middenrif laat zien. Kan nog net , of ergens stiekem niet, als je zestien bent, maar op je 31ste? Maar no way dat ik ‘m weg heb gegooid. Daarvoor heb ik d’r teveel herinneringen aan. In dat blauwe shirtje waande ik me Gwen Stefani en zongen ik en vriendinnetje K. oorverdovend hard mee met Don’t Speak. Overigens had vriendinnetje J. ook van die shirtjes. ‘We hadden gewoon weinig kleding aan,’ constateerden we al eerder.
Gelukkig kwam ik ook een shirt tegen die ik samen met vriendinnetje J. op de kop had getikt tijdens een concert van de Kings of Leon ( wij waren één van de eerste die hen in Nederland zagen, thank you very much), moest ik opeens weer denken aan Lowlands toen ik een shirtje in mijn handen had van The Darkness en ontdekte ik ook een shirt die nog stamt uit een concertreeks van Kylie Minogue van honderd jaar geleden.
En ik kon ook geen afstand doen van paars lakleren broek waar ik ooit nog eens een baron ( als in adel) mee heb veroverd of een strak zeegroen jurkje waarin ik de Macarena heb gedanst op een mooie oudejaarsavond. En eindelijk vond ik een jurkje met tijgerprint van Dolce & Gabbana terug waarvoor ik – om een en ander te betalen – een maand lang macaroni met ketchup heb gegeten.
En ja, ik lust het nog steeds.
Vijftien jaar aan herinneringen trokken aan me voorbij toen ik de kasten één voor één opruimde. Alsof ik in één middag van scholier, student tot werkende vrouw veranderde. Wat kleding al niet kan doen. Al moest sommige kleding ook gewoon weg. Omdat ik het niet meer paste, niet mooi meer vond of omdat de gaten er simpelweg in waren gevallen.
Het resultaat? Drie goed gevulde Dirk tassen voor met winterkleding ( de zomerkleding moet ik nog aan beginnen, help) en drie boodschappentassen met kleding die weg kon. Best een goede score voor iemand die moeilijk iets kan weg gooien. Vandaar ook dat blauwe shirtje. Kan ik me weer even zestien wanen als ik het weer in een melig moment aantrek. Al zal dat wel even duren. Een emotionele rollercoaster ride per jaar is meer dan genoeg.
Geef een reactie