De nachtmerrie die een doe-het-zelf-kast heet

Jaren lang had ik in mijn huis in Amsterdam een ingebouwde kledingkast. Te lelijk voor woorden, maar wat een ruimte zat erin. Naast een absoluut gebrek aan uitstraling had de inbouwkast nog een nadeel: Ik kon ‘m niet meenemen naar het huis van vriendlief. En dus zat er maar één ding op: Een nieuwe kast kopen. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan …

De kast had ik overigens voor de aanschaf zo online uitgezocht. Het hoefde maar aan een paar voorwaarden te voldoen. De kast moest groot zijn – ik kom redelijk om in de kleding-, niet al te duur zijn en dat kreng moest passen op de logeerkamer van vriendlief. Meneer heeft zelfs overigens een niet al te kleine kledingkast in de slaapkamer, maar daar past mijn kleding en die andere kast niet meer bij.

Een kast bij de Karwei bleek redelijk aan alle eisen te voldoen. ‘Zeg, zullen we even die kast kopen en halen,’ vroeg vriendlief maandagavond dan ook nadat ik ‘m op de hoogte had gesteld van mijn keus. Daadkrachtig als hij is, wachtte hij mijn antwoord niet eens écht af en sleepte me mee naar de Karwei.

Slepen is een behoorlijk goede omschrijving, want ik raak altijd in de war van klusmarkten. Met dank aan mijn twee linkerhanden en chaotische karakter snap ik niet hoe mensen weg wijs kunnen worden tussen al het doe-het-zelf-spul. Ik snap in ‘t algemeen alleen maar dingen als ze kant-en-klaar worden opgeleverd. Maar omdat vriendlief wel een handige jongen is, durfde ik de doe-het-zelf-kast wel aan.

Ook al stond-ie opgedeeld in drie gigantische pakketten.

Even dreigde ik volledig in de stress te schieten. Hoe gingen we die pakketten in godesnaam in de auto krijgen? Gelukkig is vriendlief niet alleen daadkrachtig, maar ook optimistisch en schoof hij de pakketten zo op een karretje. Dat karretje werd naar buiten geduwd, de auto werd open gedaan, de hoofdsteunen van de achterbank afgehaald en vervolgens werd diezelfde achterbank naar voren geklapt. Gevolg? Best veel ruimte voor drie van die pakketten.

Oh.

En hij kreeg ze er zelf nog in ook. Dat gold niet voor ‘t uitladen. En dus heb ik maar even geholpen. Kon ik meteen constateren dat die pakketten loeizwaar waren. Terwijl ik daarna in wat potten en pannen – soms ook al een uitdaging – roerde, wist vriendlief de inhoud uit de pakketten allemaal naar boven te tillen. ‘Valt best mee hoor,’ riep-ie vrolijk.

Voor ik het wist werd het gereedschapskistje tevoorschijn getoverd en alles klaar gelegd zodat De Kast meteen in elkaar geschroefd kon worden. Misschien hadden we niet de nadruk moeten leggen op meteen. Want zoals het een goede gebruiksaanwijzing betaamt, waren de instructies bijzonder pover. Als ik zo naar dat papiertje staarde wist ik niet eens wat de voor- en achterkant van de kast was. En natuurlijk waren er niet genoeg schroeven, boutjes, moeren en andere handige geestigheid bij geleverd.

Ik hoorde dan ook in de woonkamer hartgrondige vloeken door vriendlief van boven komen. Ik zal ze hier maar niet herhalen, mijn oma schijnt namelijk deze blog ook wel eens te lezen. En een hartaanval wil ik niet op mijn geweten hebben. Laten we het er maar op houden dat vriendlief ‘not amused’ was. Helemaal niet nadat hij ontdekte dat hij de verkeerde schroeven in de kast aan het slaan was.

Voor de geïnteresseerden; die krengen bleven wel zitten.

Het is straks de derde avond op rij, maar de kast zit nog steeds niet in elkaar. Komt nog wel, want naast daadkrachtig en optimistisch is vriendlief ook een doorzetter. Kan hij straks allemaal mooi op zijn CV zetten. Maar dat terzijde. Mooi en groot wordt de kast ook. Daar is niets mee. Maar man o man, wat verlangde ik opeens terug naar mijn lelijke inbouwkast. Zo’n makkelijke kast krijg ik nooit weer. En vriendlief al helemaal niet.

Update: De kast is nu klaar op avond numero 3. En eerlijk is eerlijk, de kast ziet er precies zo uit als in de winkel. We hebben alleen nog wel een boodschappenzakje over met allerlei schroeven en spijkers. We zijn er nog steeds niet achter waar die krengen in hadden gemoeten.