Ik ben een Turk.

‘Wat doe jij morgenavond?,’ vroeg vriendinnetje N. vrijdag. ‘Nog niets’,’  was mijn antwoord. ‘Fijn, heb je zin om met mijn familie en vriendin D. bij mij  thuis te eten.’ En of ik daar zin in had.

Vriendinnetje N. is namelijk Turks. En wat in de eerste plaats fijn is aan Turken ( Ik ben en blijf nu eenmaal een praktisch mens) is dat je genoeg te eten en – vooral-  te drinken krijgt.  Turken doen niet aan één koekje bij de koffie. Als je koffie krijgt, staat de pot op tafel en de schaal met allemaal lekkers ook. Net zolang totdat ‘t op is. 

Daar hou ik van.

Plus, die Turkse lieverds vinden Hollandse Blonde Meisjes best vermakelijk. Sterker nog, terwijl ik mijn mezze tijdens het diner gisteravond aan het weg werken was, werd mij verteld door vriendinetje N. dat haar familie bezig was mij te ‘adopteren.’  ‘Want dan zijn we allemaal Turk.’ Ik knikte instemmend. Leek mij namelijk een hartstikke leuke switch voor een lang blond iemand uit Friesland. 

Zo gezegd, zo gedaan. Ik ben geadopteerd. Net als vriendin D die óók aanwezig was, maar al eerder geadopteerd was. 

En dus mochten we mee dansen. Jaja, waar op suffe Nederlandse verjaardagsfeesten iedereen braaf in een kringetje blijft zitten wordt er hier eerst gegeten, gedronken en vervolgens met de hele familie en – goddank- vrienden gedanst.  Da’s pas een familiefeestje. 

Er is alleen één verschil; en dat is de lengte. Vriendin D. en ik zijn -nogal- lang. Denk ruim 1.80. En met mijn 1.86  kan ik de meeste Turkse mensen over hun bolletje aaien.  Misschien – bedenk ik me net- is dat niet erg. En moet ik dat gewoon blijven doen.  Want ik bedoel het  lief. En dat is ook wat waard.