Ik geef het eerlijk toe: ik heb een hekel aan ellenlange blogs. Maar ik tik ze mooi wel. Een echte contradictio in terminis. En om daar dan maar aan tegemoet te komen heb ik de vorige blog in tweeën gehakt. Leest net wat fijner …
Enfin, vriendlief moest de avond ervoor op z’n verjaardag met een kater bekopen. ‘Het maakt me niet uit waar we heen gaan voor ontbijt, als ze maar Heineken hebben’ bromde vriendlief in het kader van – wat-je-ziek-maakt-maakt-je-beter. En die tent vonden we. En terwijl ik een sandwich naar binnen werkte, dronk vriendlief gelaten zijn bier op. We moesten tenslotte nog het Empire State Building beklimmen.
Dat gebeurde ook. We hadden geluk: het was niet druk, het uitzicht was goed en ik spotte nog een Disney-sterretje in de vorm van Ashley Tishdale die daar was voor filmopnames. En nee, ik heb geen handtekening gevraagd. Ook in het buitenland blijf ik een coole Amsterdamsche, thank you very much. En daarna? Na het souvenirjagen zijn we aan de bar van een pub gaan zitten. Om te herstellen. Dat lukte.
Vriendlief was zelfs zo hersteld dat hij ‘s avonds tijdens zijn bday-diner erin slaagde een pasta naar binnen te werken in een Italiaans restaurant. Waar overigens de Italiaanse eigenaar de absolute ster was. Ons vond ‘ie leuk omdat ‘ie over voetbal kon praten. Gelukkig kreeg ik ‘m stil door mijn kennis over Ruud van Nistelrooy te etaleren. Moest meteen z’n hand schudden. Kijk, en zo maak je vrienden. Al was z’n afsluiter iets minder: ‘Football is this: two times you play 45 minutes and in the end Italy wins.’
Yeah right. Dude.
Die avond was dan ook meteen de laatste gezonde avond voor mij, want de volgende dag tijdens het ontbijt in een restaurant ging ik bijna van mijn stokje. Duizelig, hartkloppingen, dat werk … De shopsessie in Bloomingdales was dan ook van korte duur. Al lukte het me nog wel een Marc Jacobs tas te scoren. De rest van de dag heb ik doorgebracht in bed, kijkend naar huurfilms zoals ‘Julie en Julia.’ Kom ik nog op terug, maar nu weer door …
De volgende en laatste dag was ik gelukkig ietsje fitter en konden vriendlief samen thee, koffie en ontbijt halen bij een fijne deli. Serieus, zou in Amsterdam ook steeds meer moeten verschijnen: tenten waar je koffie, thee en eten snel to go kunt halen. Als mensen in NY er blij van worden, zouden wij helemaal in de zevende hemel moeten zijn.
Bon. Na het ontbijt was het tijd voor een wandeling naar Broadway. Want je moet toch even de middag kapot slaan als je pas ‘s avonds om tien uur vliegt. En wat kan je dan beter doen dan eerst te lunchen in een pub en dan een musicalvoorstelling te bezoeken. En die voorstelling was Hair. Kent U vast nog wel van de film.
Een aanrader, dat Hair. Natuurlijk omdat je al die liedjes kent, maar vooral omdat het voor Amerikaans conservatieve begrippen nog steeds progressief is. Een stelletje naakte hippies op het podium die strijden tegen the powers that be. De familie Bush zou er vast niet naar toe gaan. De New Yorkers wel, want aan de volle zaal te zien was de musical enorm populair. Geen wonder, want aan het eind van de show mocht het publiek ook het podium op en meedansen én zingen. Het was een feestje. Zelfs vriendlief – geen uitgesproken fan van musicals- was om.
En toen was het lange weekend bijna voorbij. Nog eenmaal in de taxi keek ik om naar de skyline naar NY met de belofte om weer terug te komen. Net als de vorige keer. Maar niet voordat we op het vliegveld tijdens het eten op tientallen schermen de finale van de Superbowl keken. Overigens was daar ook niet aan te ontkomen. Het geluid van de American Football finale stond zo hard dat het tot in Amsterdam te horen was. Joelende Amerikanen aan en achter de bar, grote bieren, om te zien hoe de Saints uit New Orleans wonnen. Amerikaanser dan dat kan je niet weg gaan.
Tijdens het opstijgen van het vliegtuig waren beneden de lichtjes van de stad te zien en toen bedacht ik me dat geen enkele stad zo raak motto heeft als New York: ‘I love New York.’ Ik in ieder geval wel
En om even in Amerikaanse sferen te blijven, hier nog eens even de opening van de Superbowl voor aanvang van de wedstrijd. Gaat dit zien, want zelfs rapper Jay-Z en Rihanna worden uit ‘t blik getrokken. Al misten we natuurlijk wel de blote tepel van Janet Jackson halverwege de wedstrijd. We kregen in de pauze Led Zeppelin te zien. Je kunt niet alles hebben.
Dankjewel voor je blogjes over NY. Ik heb er bijzonder van genoten, enneh, ik vind het heulemaal niet erg als je lange blogjes schrijft hoor… 😉 X!