De sneeuw is inmiddels gesmolten, we hebben onze buikjes rond gegeten en er is zoveel drank ingemikt dat we met gemak zonder alcohol kunnen tot zomer 2010. Kerst 2009? We zijn er weer klaar mee. En keihard werken was ‘t.
Niet dat het een opgave was. Integendeel, de dagen vlogen voorbij. Een paar keer met je ogen knipperen tijdens het zoveelste kerstdiner en het is weer over. Best jammer. Geen Last Christmas meer op de radio, geen glas bubbels tijdens de brunch en geen cadeautjes meer op kerstochtend. Want dat is inderdaad samengevat van wat ik allemaal gedaan heb tijdens Kerst. Best vermoeiend overigens.
Zo werden donderdag nog de laatste cadeautjes voor ouders en vriendlief ingeslagen in het Kinkerstraat in Amsterdam. Ik kan U vertellen dat ik nog nooit zo blij ben geweest om te ontdekken dat Blokker fijne ijslepels in de voorraad had voor moeders. Zou U ook zijn als U dagen van tevoren stad en land had afgezocht met vriendlief naar ijslepels die bepaald niet blij werd van zoveel kerstdrukte in één stad.
Bovendien moest er ook nog TomTom gekocht worden voor vriendlief omdat ik me namelijk heb voorgenomen dat verdwalen in een auto in een stad die je niet kent heel errug 2009 is. Daarbij moesten er nog bloemen op de kop worden getikt voor moeders en schoonmoeders. Is wel zo aardig. Creeër je meteen een instant-vrede-op-aarde-gevoel.
Na een treinreis naar Friesland, want dat is waar vriendlief en ouders wonen, werd kerstavond gevierd bij diezelfde ouders en vriendlief. Gezellig en om het even praktisch te houden; de volgende ochtend waren we mooi op tijd om onze cadeaus uit te pakken. Vriendlief en ik mogen dan wel rond de dertig zijn, geef ons pakjes onder een kerstboom en we veranderen in kinderen van 10.
Gelukkig zijn we dat niet meer, anders we hadden natuurlijk de bubbels tijdens de daaropvolgende kerstbrunch kunnen shaken. Dat gold ook overigens ook voor de wijntjes bij de schoonfamilie diezelfde avond. Ook geen straf, kan ik U vertellen. Het zal U niet ontgaan zijn, maar het was die avond nogal glad. Met andere woorden; mijn hakken kom ik vergeten. Mijn Uggs (dat verhaal houdt U nog van me tegoed) daarentegen niet. En dus stond ik op eerste kerstavond na het eten vrolijk te sjoelen op mijn Uggs die genadeloos vloekten met mijn zijden peperdure Hugo Boss jurkje. Fuck the fashion, want ik heb nog nooit zo’n confortabele eerste kerstdag gehad.
Dat gold ook voor Tweede Kerstdag. Overdag moesten er sentimentele kerstfilms op de bbc gekeken worden. Je moet namelijk even uitrusten voordat je weer begint aan het volgende kerstdiner. Bewijst dat Kerst nu eenmaal hard werken is. En dat kerstdiner was in één van de plaatselijke restaurants met vrienden. De wijn vloeide rijkelijk, de gesprekken ook en voor we het wisten stonden vriendinnetje J. en ik met cocktails op en neer te springen op een dansvloer.
Het was een mooie avond. Tot vriendlief me van de dansvloer afplukte omdat mijn dansgedrag blijkbaar iets te uitbundig werd. ‘Kom, we gaan naar huis. Jij bent lekker aan het zwalken,’ grijnsde de beste man. Nog even was ik mijn opstandige zelf ( ‘néééééé hoor, ik ben helemaal niet dronken. Ik ben alleen maar áángeschoten), maar gelukkig was íe zo verstandig voor om dáár niet in te trappen. De jongen kent me langer dan vandaag.
Maar gezellig was ‘t. Ook al konden vriendlief en ik de volgende dag niet veel anders dan futloos en lamlendig op een bank hangen. Met patat en mayo als diner. Want na al die exquise culinaire hoogstandjes heb je daar wel eens behoefte aan. Met een glas wijn, dat dan weer wel. In het kader van wat je ziek maakt, maakt je beter. Kunnen we ons daarna weer voorbereiden op de Kerst Bootcamp van 2010.
Geef een reactie