Mallorca: kan ik weer terug?

De koffers zijn uitgepakt, de wasmachine draait op volle toeren en ook de katten – met dank aan schoonmoeder die op de lieverds paste en zo lief was om ze terug te brengen – slapen weer op hun kleedjes op de bank. Alles is na de vakantie weer back to normal. Prima, maar toch mis ik Mallorca. En ik ben niet de enige …

Unheimisch gevoel
Want nee, ik was niet alleen naar Mallorca. Gelukkig niet. Samen met mijn ouders, vriendlief en de muppet dartelde ik een week lang rond op het eiland. En het was heerlijk. Precies zoals een goede vakantie hoort te zijn. En dan ben je na de eerste dag ná je vakantie altijd een beetje onwennig. ‘Ik heb een beetje unheimisch gevoel,’ riep vriendlief vanmiddag. En ook moederlief op Facebook schreef ‘dat ze een beetje heimwee had.’

Andere vakantie
Mallorca is namelijk leuk. Vond ik elf jaar geleden ook al, maar toen was ik vooral aan het feesten in El Arenal. Maar hey, met man, kind en ouders heb je toch een andere vakantie. En het is altijd maar weer afwachten hoe je zo’n eiland dán vindt.

Nou, hartstikke leuk dus. Even leuk als elf jaar geleden, maar dan anders. Al begon deze vakantie al goed toen bleek dat de muppet – ondanks al mijn zorgen – het prima deed in het vliegtuig. Ze lurkte tijdens het stijgen en landen keurig aan haar fles, vond de stewards en stewardessen behoorlijk interessant (dat was goddank wederzijds) en stiekem leek ze de vliegreis een grote bron van vermaak te vinden.

Fijn huis
Da’s maar goed ook, want dat vonden wij ook. Niet in de laatste plaats omdat er een fijn huis met fijn zwembad in Santa Ponca was gehuurd. De Spaanse eigenaren waren zelfs zo lief om wat drinken en bubbels koud voor ons koud te zetten in de koelkast.

Spanjaarden. Ze komen nóóit op tijd, zijn lichtelijk chaotisch, maar als het op bubbels en eten aankomt, weten ze precies wat ze moeten doen. Ik hou van ze.

Santa Ponca
Net als ik ook van Santa Ponca ( ook wel gewoon van Santa Ponsa genoemd) hield. Want hoewel ik gewaarschuwd was dat het een stuk rustiger was dan El Arenal, vond ik dit een stuk leuker. Met dank aan het mooie strand, de fijne boulevard met toeristenwinkeltjes en de restaurants die vanaf hun balkons een prachtig uitzicht boden op de baai.

Die zee was trouwens wel frisjes. Niet dat vaderlief en vriendlief zich daar ook maar iets van aantrokken. Die gingen gewoon zwemmen. Moeders en ik hadden intussen op een rotonde ( waar ook allemaal winkeltjes en café’s zaten ) een favoriet café ontdekt; dat was een toko met een lieve Duitse serveerster die ons bellen witte wijn serveerde waar twee goudvissen met gemak in konden rond zwemmen.

Het was meteen onze lievelingstoko.

Shoppen in Palma
Wees niet bang, daar zaten we niet de héle tijd. We hebben ook in de heerlijke hoofdstad Palma de Mallorca rond gedwaald. Zoals vriendinnetje D. al eerder zei: ‘het is Barcelona, maar dan mini.’ En daar had ze helemaal gelijk in ook.

En oh ja, niet geheel onbelangrijk voor de shoppingliefhebbers: die ochtend in de shopping mall Porto Pio bij Palma was ook fijn. Shoppen in Spanje is namelijk leuk. Vooral omdat ze niet bang zijn voor kleur en al in de winkel de leukste setjes bij elkaar zetten. Handig. En had ik al gezegd dat het véél goedkoper is dan in Nederland?

Magaluf
Voor de mensen die afvragen of ik na elf jaar écht veranderd ben en plekken als El Arenal links heb laten liggen? Vrees niet. Wij zijn ook nog in Magaluf geweest. Ligt vlakbij bij Santa Ponsa, maar waar Santa Ponsa heel gemoedelijk is, is Magaluf ronduit or-di-nair.

De plaats werd bevolkt door al dan niet dikke, getatoeëerde Britse mannen, Engelse meisjes die in hun bikini over straat liepen en talrijke clubs en andere café’s. Het was net El Arenal. Maar dan voor de Britten.

Het was hilarisch. Hilarisch leuk welteverstaan. Je kon er namelijk prima goede cocktails drinken ( met dank aan de Britten die het niet pikken als ze de alcohol niet kunnen proeven), de terrassen waren gezellig, het personeel was aardig en je kon je vergapen aan de één na de andere brakke Brit.

Terug naar Mallorca
Al was ik wel blij dat we na die middag gewoon weer in Santa Ponca aankwamen en een wijntje dronken op ons eigen terras. ‘Het gaat allemaal om de balans,’ zou een andere wijze vriendin van mij zeggen. En zo is het wel. Dat maakt Mallorca ook zo gezellig. Er is voor ieder wat wils. Maakt niet oud hoe oud, jong, saai of levendig je bent. Aan jou de keus.

Al zou mijn echte keus nu zijn om gewoon weer een ticket te boeken naar Mallorca. Denk dat vriendlief, de muppet en mijn ouders vast wel meewillen.

Foto: Daniëlle Spoelstra