Het trauma dat autorijden heet

Auto rijden. Dit voorjaar moet ik van mezelf eraan geloven. Niet omdat ik geen rijbewijs heb, die heb ik al een paar jaar, maar omdat ik al jaren niet achter het stuur heb gezeten. Ik geef het eerlijk toe: ik ben één van de mensen die een hekel heeft aan auto rijden. En dat is dus helemáál niet handig.

Nu zijn de auto en ik nooit echt de beste vrienden geweest. Ooit begon ik in Amsterdam – waar ik toen woonde – dapper met het volgen van rijlessen. Was geen groot succes. Dat was ook te danken aan de rijlerares die tijdens het rijden vrolijk zat te sms’en met haar Surinaamse lover en intussen boze belletjes van haar echtgenoot moest zien te ontwijken.

Toen ik bijna tegen een tram aanknalde en de rijlerares vergat in te grijpen ( sms’en is hobby waar je echt al je aandacht voor nodig hebt), ben ik gestopt.

Een paar jaar daarna pakte ik het weer op. Bij mijn ouders in Sneek. Dat was te danken aan het feit dat mijn moeder nog steeds goede herinneringen had aan haar oude rijinstructeur. ‘Dat is zo’n vriendelijke, geduldige man.’ Zo gezegd, zo gedaan. Ik had op dat moment toch geen baan, leste een paar keer in de week en stiekem ging het best goed.

Tot ik een nieuwe baan kreeg in Amsterdam en besloot daar verder te lessen. Bij een echte Amsterdammer die reuze gezellig was, maar waar ik gewoon helemaal niets van opstak. Soms kan je namelijk wel met mensen overweg, maar beklijft niets van wat ze zeggen.

Desondanks mocht ik wel rijexamen doen. Geen goed idee. De eerste keer was ik zo zenuwachtig dat ik trillend als een rietje besloot bij de eerste rotonde al om te keren. De tweede keer kwam ik op een zaterdag midden in een verkeerschaos terecht waar zelfs de geoefende rijder moeite mee zou hebben en de derde keer heb ik geblokt. Geen idee wat er toen gebeurd is. Het is weg.

U begrijpt, het trauma was groot. Ik wilde niet meer. Maar geloof mij maar dat ik er al meer dan genoeg tijd én geld aan had besteed. En dat gooi je niet zomaar weg. De enige oplossing die ik kon bedenken was om weer terug te keren naar mijn oude rijleraar in Sneek. Ik kon me wel iets leukers voorstellen dan lessen op zaterdagochtend, maar er zat niets anders op.

‘Wat is er allemaal met jou gebeurd?’ vroeg de rijleraar vriendelijk. ‘Het ging eerst best goed.’ Nadat ik mijn verhaal had gedaan was zijn nuchtere conclusie ‘dat er nog een hoop werk aan de winkel was.’ Een juiste conclusie. Al ging het steeds beter. Tot het rijexamen. De zenuwen kwamen weer in volle vaart terug. En dan is het niet leuk om bij een stijve bebrilde Fries van vijftig – inclusief lelijk sikje – in de auto te zitten. Het lukte mij niet eens om een nummerbod van zoveel meter afstand te lezen. Ik zakte.

Het CBR vond dat overigens zo ernstig dat ik zelfs voor een controle naar een oogarts moest. Maar bij die oogarts bleek er niets aan de hand te zijn met mijn ogen. De oogarts was woest. ‘Hier heeft het CBR nog niet het laatste van gehoord,’ brulde ze. ‘Dat ze een bejaarde van 79 naar mij toe sturen, oké. Maar jij?’ Gelukkig was haar woede niet op mij gericht. ‘Volgens mij kan je prima dat examen halen. Laat die eikels bij het CBR maar eens zien hoe het moet.’

En dat heb ik gedaan. Eerlijkheid gebiedt wel te zeggen dat het een staatsexamen was. Want ja, het was al de vijfde keer. En het was nog rotweer ook. Gelukkig mocht de rijinstructeur tijdens het examen op de achterbank zitten, had ik een strenge doch rechtvaardige examinator en mocht ik vanwege de sneeuw tien minuten eerder terug. Geen slechte deal.

En verrek, ik had ‘m. Tot grote vreugde van mijzelf en de rijinstructeur. ‘Maar nu wel blijven rijden hè? Blijven oefenen!’ zei hij bij het afscheid.

Dat deed ik niet. Geen auto en in Amsterdam alles met het openbaar vervoer of de fiets doen, is gewoon geen goed idee als je wilt blijven rijden. Bovendien wilde ik even bijkomen. En ik ben nog steeds aan het bijkomen. Sterker nog, ik heb nooit meer achter het stuur gezeten.

Dat is best onhandig aangezien ik niet meer in Amsterdam woon en nu een kind heb. Dan is het fijn als je die later zelf naar zwemles, origamicursus of naar school kan brengen.

En nu is het te laat. Tenminste, dat dacht ik. Dat vond een tante van mij niet. Door een aantal lichamelijke beperkingen heeft ze nu een kleine, goedkope automaat. ‘Kost bijna niets en je komt wel overal. Een paar lessen en jij bent weer helemaal bij. Fietsen verleer je toch ook niet?’ Daar had ze gelijk in.

Vriendlief – die dit aanhoorde – bood meteen aan om te zoeken naar een audi automaat (rijdt hijzelf ook, maar dan in een niet-automatisch ding). En hij vond een scala aan andere kleine automaatjes. Keus genoeg. Nu ik nog. Ik denk dat ik dat binnenkort maar weer eens die oude rijleraar bel.