De Partneravond

Af en toe doe je rare dingen. Zo besloot ik een tijdje geleden dat ik mij op wilde geven voor een zwangerschapscursus. Leek me wel handig om te weten hoe ik een beetje moest ademhalen tijdens de wat minder gezellige weeën tijdens de bevalling. Er kleefde alleen één nadeeltje aan. Dat nadeeltje heette De Partneravond. U weet wel, dé avond waarop de partners van de zwangere vrouwen verplicht mee moeten.

Om maar even met de deur in huis te vallen: mijn partner was niet reuze enthousiast. Het begon met vragen als ‘moet dat écht’ of ‘wat hoor ik dán?’ tot ‘maar ik heb Kluun toch ook al gelezen?’ Eerlijk is eerlijk: mijn antwoorden daarop waren ook niet bepaald van hoogstaand intellectueel niveau ( denk meer aan emotionele chantage) en beperkten zich tot ‘als ik moet, dan jij ook’ en ‘andere mannen doen het ook’ tot ‘jij wilt toch ook weten wat er gebeurt tijdens een bevalling?’

Want dat word je tijdens een zwangerschapscursus ont-zet-tend goed uitgelegd. Een beetje te goed zelfs. Ik weet nu alles over een knip, een vacuümpomp, ingeleide bevallingen, weeënstormen, ruggenprikken en andere ongein die bij een bevalling schijnen te horen.

En passant krijg je ook nog de mededeling dat je als bevallende vrouw vooral héél rustig moet blijven. ‘Want als je ontspant, wordt er oxycontin-of-zo-iets aangemaakt. En dat zorgt voor endorfines en dan voel je héél ontspannen en kan je de weeën zovéél beter opvangen,’ roepen lieve vrouwen die een gezicht trekken alsof tante Bep op de hoek je dat ook had kunnen vertellen.

Anyway. Na een paar dinsdagavonden van dit soort ‘theorie’ en ademhalingsoefeningen waar ik bijna door in slaap donderde, was het nu de beurt aan vriendlief om mee te gaan. Ging niet héél erg van harte. ‘Joh, ik wed dat die andere mannen er ook geen zin in hebben,’ riep ik nog. ‘Dat weet ik wel zeker,’ bromde vriendlief die zich hardop afvroeg waarom hij bij zo’n avond moest zijn. ‘Kunnen ze die info niet op een briefje zetten?’

Maar vooruit, de man ging mee.

Gelukkig – we moesten even wachten tot de groep zwangere vrouwen en hun kerels voor onze cursus los werden gelaten uit het lokaal – kwam vriendlief meteen een bekende tegen. ‘Jij ook hier!’ Hij keek enigszins opgelucht. Alsof-ie bijna blij was dat ook andere ‘normale’ mannen waar-ie anders bier mee dronk in de kroeg, overgehaald waren om naar zoiets mee te gaan als een partneravond. De wereld was nog niet helemaal reddeloos verloren.

Overigens leken de meeste mannen daar zo over te denken. Terwijl de vrouwen gezellig met elkaar babbelden, keken de meeste mannen wat ongemakkelijk om zich heen. Eenmaal in het lokaal was het niet veel anders. Vooral toen de cursusleidster losbarstte met de vraag ‘hoe de mannen de bevalling zagen én dan beginnen we bij joú!’ en ze wees naar een brede vent die keek alsof het leuker was om een wiskundige vergelijking op te lossen dan antwoord te geven op zo’n vraag.

Vriendlief trok ook zijn wenkbrauwen omhoog.  Hij vond ‘t nu al vermoeiend. ‘We zien wel,’ zou ongetwijfeld zijn antwoord zijn. Dat was niet het geval bij alle mannen. Veel kerels gaven keurig politiek correct antwoord. ‘Ik kijk er erg naar uit,’ zei eentje. ‘Naar de baby of de bevalling?’ vroeg de cursusleidster nog. ‘Allebei,’ zei een Friese, grote jongen met een stalen gezicht.

Vriendlief trok nu zijn wenkbrauwen nog hoger op en probeerde niet al te hard te lachen. ‘En jij?’ vroeg de cursusleidster later aan hem. ‘We zien wel,’ antwoordde vriendlief die ondanks de antwoorden van andere mannen, nog steeds niet uitkeek naar de bevalling. Wat-ie vond van de baby, liet hij nog maar even in het midden.

Hij werd er überhaupt een beetje melig van. ‘Kan je die ontsluiting zelf niet meten met een rolmaat?’ grapte hij nog tegen de cursusleidster die dit wel een beetje ver vond gaan. Net als ze het jammer vond ‘dat hij het niet zo zag zitten om de baby zelf aan te pakken.’ ( Wat dat is? Hier de uitleg). Wat dat betreft kreeg hij trouwens bijval van een paar andere mannen. ‘Daar hebben toch die mensen die erbij staan voor gestudeerd?’

Maar na een ‘bak informatie’ concludeerde vriendlief nuchter dat het helemaal niet nodig was om het kind aan te pakken ‘omdat het bij veel bevallingen medisch toch niet mocht.’  Dat was één probleem minder. Was overigens niet het enige dat vriendlief concludeerde. Zo constateerde hij na afloop tevreden dat hij niet was gedwongen om mee te doen aan een weeëndans en niet mee hoefde te puffen. Het was – kortom – een ‘theoretische’ avond. En daar – lieve mensen – houden praktische, Friese mannen van.

‘Het ging wel,’ concludeerde vriendlief dan ook thuis terwijl hij een biertje pakte ( dat had hij dan weer wel nodig). ‘Maar,’ en hij keek mij nu bloedserieus aan. ‘Ze hadden al die info ook wel op een A4-tje kunnen zetten,’ en hij nam een slok van zijn bier en bladerde door de krant. Hij had de partneravond overleefd. Nu ik de rest van de zwangerschapscursus nog. En dan moet die bevalling nog komen. Die gaat toch echt wat langer duren dan een partneravond.