Een Akte van Watte?

Had ik al gezegd dat er met mijn zwangerschap een héle nieuwe wereld voor mij opengaat? Nee? Dan zeg ik het nu. Vooral omdat vriendlief en ik afgelopen vrijdag met de neus op de feiten werden gedrukt. Door een ambtenaar van de burgerlijke stand nog wel. Het ging om een Akte van Erkenning. Een akte-van-watte? denkt U misschien nu. Geen nood, dat dachten wij eerst ook …

Akte van Erkenning

Heel kort door de bocht is een Akte van Erkenning een officieel document waarop staat dat de moeder op het gemeentehuis ( of stadhuis, wat U wilt) heeft erkend dat de vader van het kind in haar buik de man naast haar is. Op zijn beurt erkent de vader – die er dus, duhuh, ook bij moet zijn – dat het kind van hem is. Of dat ook écht zo is, doet er niet toe. Meneer heeft het erkend en is voor de rest van z’n leven de sjaak. Simpel. Voordeel is wel dat het kind op die manier meteen zijn achternaam kan krijgen.

Als je dat als moeder wilt. Kan nog een mooi chantagepuntje zijn. Just sayin’.

Zo’n Akte van Erkenning hoef je niet te halen als je getrouwd bent. Dan is het allemaal al geregeld en hoef je als man geen halsbrekende toeren uit te halen om te zorgen dat je na de geboorte van je kind het zelf mag aangeven. Wel zo handig. Maar zo handig waren vriendlief en ik niet. Net als wij eerst verhuizen en dan pas ons oude huis verkopen, werd ik eerst zwanger en sloegen we gemakshalve maar even de trouwfase over.

‘Hou je er dan wel rekening mee dat je nog naar het gemeentehuis moet om zo’n Akte van Erkenning te regelen,’ lichtte mijn verloskundige mij even in tijdens het eerste gesprek. Verbaasd keek ik haar toentertijd aan. Natuurlijk wist ik wel dat er iets geregeld moest worden, maar wat precies was mij nog niet helemáál duidelijk. Want in al mijn jaren in Amsterdam heb ik enorm veel dingen geleerd ( over welke merktassen hun waarde behouden, hoe je een wijnglas correct vasthoudt tot inhoudsloos mee babbelen op nog zinlozer vrijdagmiddagborrels), maar kennis over een Akte van Erkenning was er niet één van.

Naar het gemeentehuis
Gelukkig heb je zoiets als internet en binnen een half uurtje was ik volledig op de hoogte van het concept ‘Akte van Erkenning.’ Nu vriendlief nog. ‘Waar is dat nodig voor dan?’ vroeg de beste man. Zoals ik al zei, wij hebben allebei een paar fases overgeslagen. Maar nadat ik het hem had uitgelegd, vond de man het zelf ook wel aardig als hij na de geboorte het kind zelf kon aangeven. ‘Dan moeten we dat maar even regelen,’ riep de optimist.

Dat deden we dus afgelopen vrijdag. Tot onze stomme verbazing werden we zelfs verwelkomd in een aparte kamer in het Gemeentehuis. Verbaasd keken vriendlief en ik elkaar aan. Zo’n plechtige handeling was dit toch ook weer niet? Maar in de ogen van de ambtenaar van de burgerlijke stand was dat het wél.

Spaans naamrecht
Niet dat het een onaardige vrouw was, ze was reuze vriendelijk, maar ze vertelde ons uitgebreid wat er allemaal bij zo’n Akte van Erkenning kwam kijken. ‘Waren jullie nog van plan om weg te gaan tijdens je zwangerschap?’ vroeg ze daarna tussen neus en lippen door. ‘Jaha,’ antwoordde ik vrolijk. ‘Ibiza!’

Opeens betrok haar gezicht en verscheen er een diepe frons op haar voorhoofd. ‘Ibiza?’ vroeg ze nog een keer. ‘Oh jee.’ Snel keek ik naar vriendlief. Wat zou ze bedoelen? Maakte ze zich zorgen dat ik hele nachten zou dansen in de clubs, had ze ontdekt dat daar een levendige babyhandel plaats vond of dacht ze dat ik uren lang zou bakken op het bloedhete strand. Want dan kon ik haar nu – right on the spot – op het hart drukken dat dit allemaal wel een beetje meeviel.

Maar daar ging het niet om.

‘Hoe ver ben je dan?’ vroeg ze. ‘Iets van 28 weken,’ mompelde ik en ik vreesde het ergste. ‘Nou,’ begon ze en ik zag dat ze zelfs de volle aandacht van vriendlief had. ‘Dan hoop ik voor je dat het kind blijft zitten.’ ‘Dat hopen wij ook!’ riep vriendlief nog. Maar daar ging het óók niet om.

‘Stel, het wordt wel geboren in Ibiza, dan hoop ik maar dat jullie die Akte van Erkenning bij je hebben.’ Ze keek ons nu nog serieuzer aan. ‘En dat die Spanjaarden het lezen en het erkennen. Zo niet, dan krijgen jullie te maken met het Spaans naamrecht.’ Vervolgens stelde ze ons op de hoogte van álle nadelen die het Spaans naamrecht met zich meebracht. ‘En wij spreken en lezen hier geen Spaans,’ was de laatste waarschuwing. ‘Zulke problemen zal het toch niet opleveren,’ riep vriendlief die elke situatie graag relativeert.

Maar dat was het volgens deze ambtenaar wel. Mijn hersens – en dat is best een uitzondering – draaiden in vijf minuten behoorlijk wat overuren. Moesten we nog wel naar Ibiza en zo ja, waar borg ik die Akte van Erkenning dan op? En zouden die Spanjaarden het wel erkennen? Vriendlief bleef kalm. ‘Joh, we nemen wel een kopietje mee.’

Dat mocht ook niet. ‘Het moet het officiële document met stempels zijn,’ riep de ambtenaar. ‘Maar op een kopie zitten toch ook stempels?’ vroeg vriendlief zich hardop af. ‘Nee, het moeten de officiële stempels zijn.’ ‘Oh.’ Hier had zelfs vriendlief niet van terug. ‘Nou, dan nemen we het mee.’

Inmiddels was ik weer een beetje gekalmeerd ( zoals ik al zei, mijn hersens maken nooit lang overuren) en keek ik eens naar mijn buik. ‘Dan hoop ik dat ze er gewoon nog even in blijft zitten.’ ‘Dat zou nog het allerbeste zijn,’ zei de ambtenaar hartelijk en ze overhandigde de officiële versie van de Akte van Erkenning. En aan haar gezicht te zien zou mijn kind haar ook een groot plezier doen door gewoon nog even lekker te blijven zitten.

Nieuwe wereld
‘Had jij wel eens van die problemen met dat naamrecht gehoord?’ vroeg ik vriendlief toen we het gemeentehuis uitliepen. ‘Nog nooit,’ riep vriendlief. ‘We maken wel een kopietje en nemen dat mee,’ zei hij om daarna naadloos over te gaan op de mededeling dat hij een FEBO zag en zin had in patat.

Maar dat had ik niet. Met dank aan de kennis waar ik mee overvoerd was in het laatste half uur. Een nieuwe wereld van aktes, wetten en regels was voor mij opengegaan. En iets in mij zei dat dit nog láng niet de laatste nieuwe wereld was. Ik ben gewaarschuwd.