Soms lees je eigenlijk alle boeken van een schrijver zonder dat je daar veel reviews over schrijft. Dat moet toch eens afgelopen zijn bij mij. En dus schreef ik eindelijk een review over de nieuwste van Robert Brynza, ‘Duivelsbocht.’ Want Robert Brynza is stiekem één van mijn favoriete thrillerschrijvers.
>> Lees hier de review van ‘Donker Water’ van Robert Bryndza
Fan van Robert Bryndza
En het is stiekem heel gek dat ik nog maar een review heb geschreven over het werk van Robert Bryndza, want ik heb de Erika Foster reeks – figuurlijk dan – verslonden en ben ook fan van zijn Kate Marshall reeks. In deze laatste reeks las ik Zonder Gezicht, Schaduwland, Vallend Duister en nu dus ook Duivelsbocht. Stuk voor stuk prima thrillers en toch vergat ik er telkens reviews over te schrijven.
Shame on me.
>> Hier staan de boeken van Robert Bryndza op een rijtje
Kate Marshall
Op dit moment is de Kate Marshall reeks favoriet. Al schijnt er ook een nieuwe Erika Foster aan te komen, maar dat terzijde. Kate Marshall is een complex personage. Als jonge agent viel ze in handen van een seriemoordenaar, werd zwanger, ontwikkelde een alcoholverslaving en na jaren van hard werken, is ze weer op de goede weg. Nu heeft ze zelfs met haar voormalig assistent Tristan een detectivebureau opgezet. En in ‘Duivelsbocht’ onderzoekt het tweetal een nieuwe zaak.
Duivelsbocht
‘Duivelsbocht’ begint op een frisse voorjaarsochtend wanneer Kate Marshall gaat zwemmen in zee. Ze merkt de opkomende gevaarlijke getijdenstroom niet op en wordt richting open zee getrokken. Nog net op tijd wordt ze door twee surfers gered.
In het ziekenhuis ontmoet Kate een oudere dame die haar vertelt over de tragedie in haar familie. Haar kleinzoon Charlie raakte elf jaar geleden vermist tijdens een kampeertripje. De driejarige verdween ’s nachts in het mistige landschap. Er werd nooit een spoor van hem gevonden. Zijn verdwijning veroorzaakte bij zijn moeder een diepe depressie. Uiteindelijk pleegde ze zelfmoord.
Wanneer Kate hersteld is en het ziekenhuis verlaat, besluit ze om samen met haar partner Tristan de zaak te onderzoeken. Ze haalt de plaatselijke politie over om op de oorspronkelijke kampeerplek een nieuwe onderzoeksmethode te gebruiken. Dit levert een onverwachte vondst op en daarmee begint een nieuw hoofdstuk in deze verdwijningszaak.
Leest als een trein
En net zoals we gewend zijn van de thrillers van Robert Bryndza leest ook boek als een trein. We lijden met Kate mee in de zee, raken geïntrigeerd door het verhaal van de oude dame in het ziekenhuis en krijgen daarna de ene na de andere plotwending voorgeschoteld. Ook altijd leuk? Je krijgt altijd net genoeg hints van Bryndza om mee te puzzelen als lezer. Ook wel eens leuk.
Voorspelbaar?
Maar misschien ligt het aan het feit dat ik de laatste tijd iets teveel thrillers heb gelezen, maar daardoor had ik al vrij snel bij elkaar gepuzzeld wat er gebeurd was. En ja, dat bleek ook te kloppen. En nee, dat is niet erg. Daar was het verhaal boeiend genoeg voor. Goed geschreven ook.
Al zorgde dat – voor mij dan – niet tot een explosief einde. Wel was het einde bevredigend. Misschien niet al te vrolijk, maar wel realistisch. Laat ik het zo zeggen: ondanks het voorspellen van het einde klapte ik het boek toch tevreden dicht.
Herkenbare personages
Dit kwam misschien ook door de herkenbare personages. Kate is en blijft getroebleerd en Tristan is de leuke gay vent met een bemoeizuchtige familie en onder meer een vriend die een voormalig agent is. Daarbij zijn de andere bijfiguren ook altijd de moeite waard. Let in dit boek vooral even op de autoritaire Maureen die een boekclub overneemt. Midsomer Murders is er niets bij.
Ook als stand alone te lezen?
Maar hoe leuk de hoofdpersonages ook zijn? Dat maakt ‘m misschien niet zo geschikt om als stand alone te lezen. Het is leuker om de voorgaande delen eerst te lezen. Maar ach, dat is bepaald ook geen straf. Kijk ik intussen uit naar de nieuwe Erika Foster. Ga ik daar ook weer een review over schrijven.
‘Duivelsbocht’ is nu (online) verkrijgbaar in de boekhandel
Geef een reactie