Aan het zuurstof.

Na al die jaren ben ik erachter: ik word een compleet onredelijk mens als ik niet genoeg lucht binnenkrijg. ‘Lucht?’ zal je misschien denken. ‘Maar dat krijgt toch ieder mens?’ Dat klopt. Totdat je het door een uit de hand gelopen verkoudheid bijna niet meer krijgt …

Slechte longen
Ja, ik heb slechte longen. Dat wist ik al lang. Nou ja, lang. Ik heb jaren als een ketter gerookt. Totdat ik – met dank aan een luchtweginfectie – in 2008 het licht zag en besloot dat het genoeg was geweest met die sigaretten. Achteraf had ik er beter nooit aan kunnen beginnen. Maar wat zeggen ze ook alweer? Berouw komt na de zonde?

Dat dus.

Familietrekje
Mijn rare longen komen niet als een verrassing. Mijn vader heeft slechte longwegen, mijn beppe eveneens, mijn moeder heeft zware astma, mijn opa ook en mijn oma zweerde bij haar ‘pufje.’ Ook waart er in de familie het verhaal rond van mijn overgrootmoeder die het regelmatig zo benauwd kreeg dat ze – ook in hartje winter – piepend de hele avond buiten doorbracht. Gewoon om maar een beetje frisse lucht te krijgen.

Overigens is ze er wel 99 mee geworden. Heel levensbedreigend is het dus ook alweer niet.

Als een vis op ‘t droge
Prettig is anders. Dat merkte ik al afgelopen weken. De verkoudheid sluimerde al een beetje, maar door oude pufjes van mijn moeder, medicijnen als Bisolvon en rust hield ik het onder controle.

Dacht ik. Mijn dochter werd eerst gevloerd door een heftige verkoudheid. Daarna was ik aan de beurt. En ja hoor: dit keer sloeg de verkoudheid volledig op mijn longen. Iedere dag werd het telkens een beetje erger. Tot ik op een vrijdagnacht amper meer adem kon halen omdat het teveel pijn deed, bloed ophoestte en ik de volgende ochtend moeite kreeg met praten. Ik voelde me als een vis op ‘t droge.

Ik wist nu hoe mijn overgrootmoeder zich gevoeld moest hebben.

Naar de arts
‘Dit is genoeg’,  riep mijn vriend op zaterdagochtend. ‘We gaan nu naar de Dokterswacht. Jij moet NU een kuur hebben.’ De afspraak was snel gemaakt. ‘Jij hebt ‘t heel benauwd hè?’ zei de doktersassistente begripvol. Ik kon nog net een ‘ja’ eruit persen.

Maar dat was het dan ook.

En nee, ik hoefde de aardige huisarts op de Dokterswacht niet te overtuigen dat ik een kuur nodig had. ‘Maar jij gaat me eerst vertellen wat jouw historie is met die longen.’ En dus legde ik schoorvoetend aan ‘m uit dat mijn halve familie er last van had. ‘Maar hoe heb je het zo lang volgehouden?’ vroeg-ie vervolgens. ‘Met oude pufjes van mijn moeder?’ probeerde ik nog.

Daar was hij niet van onder de indruk.

‘Jij krijgt een kuur, maar dat is een doekje tegen het bloeden. Zodra jij bent opgeknapt, ga jij naar de huisarts voor testen. Jij moet hier structureel iets aan doen’,  concludeerde hij. Ik knikte. Net als mijn moeder en mijn opa moet ik er ook aan geloven. Die Bisolvon ging mij niet meer helpen om het probleem op te lossen.

Back to normal?
Maar eerlijk is eerlijk, de kuur slaat nu wel aan. En nee, ik voel me nog niet helemaal jofel en ik hoest nog. Maar het bloed is verdwenen en ik kan weer in volzinnen praten zonder drie keer naar adem te happen.  Maar het allerbelangrijkste? Ik krijg weer lucht. En met die lucht keert ook weer mijn gevoel voor redelijkheid – voor zover dat bij mij kan – terug.

Want een gebrek aan lucht doet rare dingen met een mens. Alles kost moeite, je humeur gaat eraan en humor en relativeringsvermogen zijn ver te zoeken. Althans, bij mij wel.

En dus zit er na die kuur niets anders op dan mijn eigen huisarts te bellen voor een afspraak. Hij zal – mijn moeder is al jaren een patiënt bij ‘m – waarschijnlijk niet verbaasd zijn. Eens kijken wat er uit die testen komt.

Beter voor mijn humeur
Waarschijnlijk is alles op te lossen met een inhaler ( ook wel een ‘pufje’ in de volksmond genoemd) Misschien maar beter ook. Hoef ik niet meer bang te zijn voor iedere verkoudheid en heb ik veel meer lucht. En iets zegt me dat dit veel beter voor mijn humeur gaat zijn.

Afbeelding: Daniëlle Spoelstra