Een absoluut pestpokkenhumeur

‘Kijk niet zo chagrijnig, als je lacht zie je er in ieder geval veel vriendelijker uit’, schreeuwde gisteren een marktkoopman naar me. Had hij beter niet kunnen doen. Ging ik niet door lachen en werd al helemaal niet ‘veel vriendelijker’ van deze opmerking. Dat kan namelijk niet als je last hebt van een absoluut pestpokkenhumeur.
Mensen die ook wel eens last hebben van een pestpokkenhumeur begrijpen dit. Als je het eenmaal hebt, kan niets -maar dan ook helemaal niets- je opvrolijken. ‘Het komt nooit meer goed’ is eerder de overheersende basisgedachte. En dan kan je vrolijke muziek draaien wat je wil, goed komen doet het niet. Waar het aan ligt? Joost mag het weten. Mijn hormonen, het weer of gewoon mijn verkeerde been? Geen idee.

Mind you, driekwart van mijn bestaan ben ik best een vrolijk mens. Kan ook niet anders als je lievelingskleur roze is en je houdt van Kylie Minogue en Madonna. Een beetje optimisme en vrolijkheid is me echt niet vreemd. Maar soms heb ik van die dagen dat ik ‘s ochtends al wakker word en zeker weet dat het die dag niets gaat worden. En dan wordt het ook niets. Dat zijn van die dagen dat ik het liefst de deur niet uit ga, met niemand wil praten en al helemaal niets wil doen. ‘Doe dat dan ook niet’, riep een vriend laatst. ‘Maar het leven gaat door. Ik heb nu eenmaal afspraken. Kon dat maaaarrrrrr…’ kermde ik zielig. ‘Ja…dan is het niet anders’ antwoordde die vriend op typisch nare, irritante mannelijke rationele wijze. Daar had ik veel aan.

Want op dit soort dagen gaat alles de mist in. Interviews worden verpest, vriendschappen op een tijdelijk laag pitje gedraaid, het warme water doet het niet, vervelende aangetekende brieven worden naar mijn huis gestuurd, mijn wasmachine sneuvelt, ik rook van ellende toch maar een sigaret ( ook al ben ik gestopt), tijdens sollicitatiegesprekken gooi ik mijn eigen ruiten in, mijn artikelen zijn ronduit belabberd, het regent, mijn baas zeurt, het is koud en mijn grote liefde van de dag heeft geen aandacht voor me. Zijn maar een paar sneue voorbeeldjes.

En dan moet je opeens maar vrolijk worden omdat een marktkoopman dat beveelt. Dacht het niet. Ben net zo lekker aan het zwelgen voor de tweede dag in mijn pestpokkenhumeur. Al is er hoop in de vorm van de nieuwe cd van Sophie Ellis Bextor, een avondje wijnen ( in het kader van drank-helpt-altijd ) en een weekendje Stockholm. En als dat niet het geval is? Dan hebben die Zweden een probleem. Maken ze ook eens een ijsstorm in het voorjaar mee. Ijsstorm Danielle welteverstaan.