Expeditie Bungalowpark

Ik had het even helemaal gehad. Klaar was ik ermee. Met de winter, de kou en het werk. Ik was in staat Scriptgirl.nl op te heffen, nooit meer een letter op papier te zetten en ik huilde al als ik een zielig zeehondje zag op het journaal. Dan weet je hoe laat het is: dan ben je toe aan vakantie. En niet zo’n beetje ook. 

Expeditie Kind

Nu niet meteen denken dat ik overspannen was. Dat was ik nou ook alweer niet. Ik was gewoon moe. Heel erg moe. Misschien niet ontzettend verwonderlijk als je begin september een kind op de wereld zet en een week later alweer stukjes aan het tikken bent. Dat ging best een tijdje goed. Tot die akelige winter mij de das omdeed. Want ga je maar eens fit en vitaal voelen als het buiten ijskoud is. Ik wilde alleen maar weg.

Maar de vakanties zoals we die vroeger vierden, zitten er met een kind van een kleine zes maanden even niet in. Het kan wel, alles kan, maar ik zag het gewoon niet zo zitten om een baby mee te slepen op een stedentrip of een safari in Kenia. En dan is het kind niet eens het probleem. Het zijn meer de spullen, want mensenlievekinderen wat moet je een hoop rotzooi meenemen. Voor je het weet is het meer Expeditie Kind dan een vakantie.

Landal

Gelukkig was er hoop. Al was het iets wat ik mijzelf voorgenomen had nóóit te doen. Het was een huisje op een Landal park. Die mensen – en misschien was dat buitengewoon gemeen en onaardig van mij – die daar naar toegingen, lachte ik vroeger heel hard uit. Landal parken vond ik voor saaie mensen die van hiken, nordic walking en – oh horror – de natuur hielden.

Maar zo’n huisje is wel makkelijk als je een baby hebt. Je kunt doen en laten wat je wilt, je hoeft je niet aan tijden van restaurants te houden en – héél belangrijk – als ze besluiten de hele boel bij elkaar te krijsen, val je er niet énorm veel mensen mee lastig.

En potver wat zag die website van Landal er – ik ga het gewoon toegeven – rustgevend uit. En het fijne was ook nog dat er extra luxe huisjes waren. Met sauna, bubbelbad en een zonnehemel. Ik werd er alleen al rustig van als ik er naar kéék. Ik heb zo’n huisje geboekt. In Duitsland. Heb ik geen moment spijt van gehad. Het huisje bleek afgelopen week namelijk helemaal aan de verwachtingen te voldoen.

Rust, witte wijn en de natuur

Het park trouwens ook. Er zat een fijn café-restaurant bij die uitstekende witte wijn serveerde, een zwembad waar niemand in zwom en het park bleek te liggen in een uitgebreid natuurgebied met veel bomen, nog meer heide en schattige meertjes die verscholen lagen in de bossen.

En verrek, de zon scheen. Het werd warm. We konden op het terras zitten met een trui aan. ‘De lente is gearriveerd,’ zong onze Nederlandse buurman vrolijk ( want ja – het park stikte van de Nederlanders). Hallelujah, we wandelden zelfs vrolijk door het bos. Zelfs ik. Ik kwam tot rust. Iets dat ik blijkbaar nooit eerder nodig had gehad, maar wat nu absoluut noodzakelijk was.

Huilen in de kinderwagen

De enige die het niet leuk vond was de baby. Die zat afwisselend huilend en grommend in haar wandelwagen. Bij iedere meter die we maakten hingen haar mondhoeken meer omlaag, verscheen er een diepe frons op het voorhoofd en weigerde ze te lachen. Blijkbaar heeft ze mijn genen geërfd: het kind heeft nu al een bloedjehekel aan ‘dingen doen in de natuur.’ Ze fleurde pas  weer op toen ze in haar wipstoel zat voor Baby TV. Thuis. Voor de verwarming.

Karma is a bitch.

Saai en burgerlijk

Maar ik kwam helemaal tot rust. In het bubbelbad, in de sauna en voor de open haard. Verrek, er was zelfs in het huisje geen internetverbinding. Voor het eerst in mijn héle leven vond ik dat fijn. Even he-le-maal geen buitenwereld, alleen maar boeken. En vooruit, Nederlandse tv.

Ik heb nog nooit zo’n rustige vakantie gehad. Maar lekker dat ik het vond. Ik kreeg zowaar weer energie. Wat zeg ik, ik jogde weer door het bos. En huilen tijdens het journaal deed ik ook na een paar dagen niet meer ( al kan ik nog steeds niet tegen de aanblik van zielige Syrische vluchtelingen – om maar eens wat te noemen).

De volgende keer gaan we gewoon weer naar zo’n huisje. Dan maar saai en burgerlijk. Al laat ik dat nordic walking voor wat het is. Nu dochterlief nog zien te overtuigen dat het bos best leuk kan zijn.