‘Ze begint nu echt haar eigen karakter te krijgen,’ zei vriendin N. laatst tegen mij over haar dochter. En ja, dat begreep ik. Vooral omdat onze dochters een dikke maand schelen en dan heb je ‘t met elkaar over – juist – je dochters. Overigens begreep ik haar opmerking écht volledig. Zo heb je namelijk nog een baby die vooral wil drinken en poepen en zo heb je te maken met een mini-mens dat d’r eigen voorkeuren ontwikkelt.
Logisch, want de Muppet is nu ook zo’n vijf maanden oud. En voor de geïnteresseerden: het kind groeit als kool. Ken je dat beeld van al die hongerige jonge vogeltjes in hun nestje met de snavel wijd open? Dat zijn de dierlijke versies van een hongerige Muppet. Ze groeit zo snel dat het schattige t-shirtje dat drie dagen geleden nog paste, van het ene op het andere moment in de doos kan.
Niet verwonderlijk, want op de momenten dat ze niet eet of slaapt ( ook dat kan ze goed), is ze namelijk actief. En als ik actief zeg, bedoel ik actief. Soms lees je wel eens in ‘de boekjes’ dat je kinderen niet teveel moet bedelven onder de prikkels. Dan hebben ze blijkbaar kinderen als de muppet niet meegenomen in het onderzoek.
Het kind is dol op prikkels. Er kunnen geen prikkels genoeg zijn.
‘Ik verbaas mij erover dat dit zo’n ánder kind is dan jij was,’ riep mijn bloedeigen moeder laatst. Ze keek lachend naar de muppet die zich al een dik half uur aan het uitleven was op haar – niet lachen – Baby Activity Center. Voor de niet-ouders? Dat zijn vreselijk lelijke plastic dingen met ballen, bellen en andere toeters die buitengewoon veel herrie kunnen produceren.
Ik word er meer geprikkeld van dan de muppet.
Want eerlijk is eerlijk, ik was – volgens mijn moeder dan – inderdaad een totaal ander kind. Ik was bang voor álles. Sirenes? Ik huilde keihard mee. Fanfare-orkesten of kerkkoren? Mijn vader moest mij snel bij het nekvel grijpen, anders ging ik er vandoor. Andere mensen die mij lachend aankeken? Ik zette het op een huilen ( wil ik bij sommige mensen eigenlijk nog steeds doen). Hell, ik was zelfs al doodsbang voor een kinderserie die De Berenboot heette.
En ja, daar pest mijn familie mij nog steeds mee.
De Muppet niet. Die houdt van een kamer vol mensen, gaat rustig bij iemand anders op schoot zitten en gaat op haar wipstoel tekeer omdat het sneller en hoger moet. U begrijpt: dat heeft ze niet van mij. Dat heeft ze van haar vader die ook dol is op snelle auto’s, snelle boten (‘sloepen zijn voor bejaarden!’), achtbanen ( ‘Nou, die Python stelt ook niets voor’), grote feesten en allerlei andere gezelligheid. Zolang het maar actie betekent.
Ik daarentegen speelde urenlang met Barbie’s, kon lang zoet zijn met tekenen of lezen en ik durfde niet in de achtbaan. Durf ik nog steeds niet trouwens. Autorijden haat ik, sloepen vind ik prima boten en ik borrel liever met een aantal goede vrienden dan dat ik mij telkens een houding moet geven in grote groepen.
Maar de Muppet is nu al het tegenovergestelde. Ook al is ze nog maar vijf maanden. ‘Ze lijkt echt niet op jou,’ bekende een ander familielid eerder. En toch vind ik dat niet erg. Volstrekt niet zelfs. Ik ben het helemaal eens met vriendin N. Het is behoorlijk geinig als je kind een geheel eigen karakter ontwikkeld. Dat hoort ook zo. En als ze nog meer op haar vader lijkt, wordt ze een leuk mens. Dat is haar pa namelijk ook.
Al gaat hij mooi wel met de muppet in de achtbaan.
Geef een reactie