Ik heb een grote bewondering voor nette mensen. Het soort mensen dat alles keurig schift en in mapjes stopt, zodat ze het altijd weer terug kunnen vinden. Dan moeten die mensen toch eens uitleggen hoe ze dat doen, want als chaoot weet ik áltijd alles kwijt te raken.
Altijd al gedaan ook. Ooit, toen ik nog thuis woonde, moest ik van mijn moeder mijn kamer opruimen. Nu was ik uitermate goed in ja knikken en nee doen, dus als mijn moeder af en toe de boel dreigde te inspecteren, raapte ik al het spul bij elkaar en stopte ik het lukraak in de kastjes. Dat ging best goed, zolang andere mensen maar niet de fout maakten om het kastje open te maken.
Want dan viel alles er uit. Geen fraai gezicht.
In mijn studententijd werd ’t niet veel beter. ‘Wat heb jij er weer een puinhoop van gemaakt,’ zei een ex-vriendje die zelf wel bijzonder geordend was. Ergens had hij gelijk – ook al had hij niet in veel dingen gelijk -, want als ik zo mijn huisje rond keek, leek het alsof er een bom was ontploft. Honderd jaar geleden. Ik ruimde dan ook alleen maar op als mijn moeder belde dat ze langs kwam.
Daarna werd het ietsje beter. Niet veel beter, maar iets. Gewoon omdat ik het zat was om alles kwijt te raken. En dat ging best een tijdje goed. Totdat ik vriendlief ontmoette en deels bij ‘m ging inwonen. In dat andere deel woon ik gewoon in Amsterdam. En dat is niet handig voor een rommelkont als ondergetekende.
Zo ben ik constant rekeningen kwijt, vergeet ik waar belangrijke papieren liggen en weet ik niet meer of doosje X. nu in Amsterdam ligt of in Sneek. Het is om gek van te worden. Zo was ik eerder deze week als een idioot op zoek naar mijn PUK-code van mijn telefoon, omdat ik ze dom was geweest om verschillende pincodes op mijn mobiele telefoon te verwarren. En natuurlijk had ik nergens die pincodes en PUK-codes genoteerd.
Een echte chaoot vergeet dat toch wáár het genoteerd staat.
‘Ik weet niet meer waar het ligt!’ brulde ik tegen vriendlief omdat ik mijn leed altijd wil delen. ‘Zo’n PUK-code staat natuurlijk altijd op zo’n doosje en die ben ik kwijt!‘ gilde ik verder. ‘Ga nooit in twee huizen wonen. Je kunt niets meer vinden!,’ gilde ik naar vriendinnetje J. die het allemaal met een glimlachje op de bank gade sloeg. Na een kwartier paniekerig zoeken, kwam ik tot de conclusie dat ik natuurlijk ook kon proberen om digitaal in te loggen op mijn account van de provider.
En daar stond keurig verteld hoe ik mijn PUK-code kon traceren. Blijkbaar werken daar mensen die wel geordend zijn. Na een poging of wat, was mijn telefoon weer up and running en kalmeerde ik weer. ‘Ik ben ook zo’n chaoot,’ verzuchte ik tegen vriendlief en vriendinnetje J. Maar een oplossing zoeken, ho maar.
Stiekem weet ik dat ik dat ooit eens zal moeten doen. Altijd je rotzooi in lades en kasten proppen stoppen, werkt natuurlijk niet. Al stop ik straks toch wat troep in wat kasten, want grote kans dat mijn moeder morgen weer langs komt.
Oh, wat herkenbaar hahaha. En het erge is, mijn kinderen zijn ook zo! Dus ik blijf in de rommel. Voor het oog ziet het er redelijk uit, maar trek inderdaad niets open 🙂
Ik zeg altijd maar zo: Zo ben ik en ik kan niet iets worden wat ik niet ben. Ik ga wel vaak op visite bij mensen die opgeruimd wonen, heerlijk vind ik dat.
@glamourmam wij begrijpen elkaar! Ik vrees voor de dag dat ik ook kinderen krijg en dat ze net zulke rommelkonten als moi blijken te zijn.
@CC always look on the bright side of life. maar het klinkt als iets wat mij ook prima had kunnen overkomen!
@Fetsje Haha, nu komt de aap uit de welbekende mouw! Het overkomt de beste. Lees de reacties hier boven maar. Chaotisch leven is ook een talent voor ons allemaal 🙂
Ik ben ook een chaoot eerste klas! Maar ben ook te beroerd om me daarbij neer te leggen. Dus een tijdje gaan dat soort dingen goed, tosdat ik er (gisteravond) achterkom dat ik de reisbescheiden naar mijn oude adres heb laten sturen. Ik heb de digitale factuur minstens honderd keer geopend en had kunnen zien dat mijn oude adres er in staat en dus kunnen bedenken dat de rotzooi daarheen zou gaan….Dit resulteert in een hoop gekanker op mezelf om vervolgens te denken: nou, het is nog een kleine twee weken voor vertrek, ik mag in mijn handjes knijpen dat ik er niet pas een uurtje voor vertrek achter kom, wat met mijn geluk ook had kunnen gebeuren.” Altijd de lichte kant der dingen opzoeken…enneh…volgende keer weer een kans! 😉
wat mij is overkomen is het toppunt. een tweeling die 18 wordt en allebei toestemming vraagd aan het cbr om af te rijden. 1 van de tweeling heeft een beperking en de ander niet, die zou zo af kunnen rijden. maar moeders gebruikt dezelfde id kaart voor beide aanvragen met hetzelfde id nummer dus.
zoonlief begreep maar niet dat hij geen toestemming kreeg om af te rijden. na veel gebel en gezeur bleek hij verwisseld te zijn met zijn zusje die dus die beperking had. hoe dom kun je zijn!