Gisteravond zag ik een gezellig berichtje van oud-collega G. voorbij komen op Facebook. Hij had een playlist samen gesteld met alleen maar nummers uit de jaren negentig. Dat kan op de site van 3FM in het kader van de 90s Request Top 100. En aangezien ik bijzonder gelukkig word van foute nummers uit de jaren negentig, heb ik ook een duit in ‘t zakje gedaan met mijn eigen playlist …
Stiekem was het zelfs best pittig om een keuze te maken uit al die nummers. Want hoe goed of slecht ze ook zijn, aan tientallen nummers kleven herinneringen. Maar dat is logisch als je – zoals ik dan – in de jaren negentig een dwarse puber met slecht haar, een beugel en rare kleding was die naar My So Called Life, Baywatch en TMF keek.
Daar hoorde ook muziek bij. Zo zong ik ooit hard mee met Nobody’s Wife van Anouk, probeerde ik dapper mee te dansen met nummers van Snap en vond ik 2Unlimited oprecht één van de beste groepen die er bestonden. Poing van de Rotterdam Termination Source vond ik briljant, deed ik alsof ik Take That vreselijk vond ( al was ik mooi wel verliefd op Robbie Williams) en mompelde ik mee met gangsta rappers als Tupac en Notorious BIG.
Het was een briljant muzikaal decennium. Al dachten mijn ouders daar toch anders over. Zo trok mijn vader meerdere malen de stekker uit het stopcontact als ik weer keihard Alice in Donderland, DJ Paul Elstak of Song 2 van Blur doot het huis liet schallen. Ook de overbuurvrouw was niet gecharmeerd van mijn fascinatie voor Song 2. ‘Ik waardeer je enthousiasme,’ begon ze ooit. ‘Maar zou je niet de héle tijd dat nummer willen draaien.’
Arme buren.
Tijdens mijn studententijd in Amsterdam werden later de I love the Nineties feesten énorm populair. Dat was dringen geblazen omdat bijzonder veel mensen van mijn leeftijd zin hadden in het ophalen van muzikale jeugdherinneringen. Voor ik het wist stond ik met mensen als vriendinnetje Y of dat andere roze meisje te dansen op No Limit en de Macarena.
Tot we op ergens op een avond ontdekten dat wij – oh horror- een van de oudere mensen in de zaal waren. Om ons heen stonden achttienjarigen helemaal uit hun dak te gaan, al danste niemand de Vogue en kende niemand meer diezelfde Macarena. Dat was nogal een schok. De lol was er wel een beetje vanaf. Zo leuk is No Limit ook alweer niet.
Maar toch word ik gewoon nog heel blij van veel nummers uit de jaren negentig. Vooral omdat ik nu niet meer op de middelbare school zit, die beugel eindelijk niet meer zichtbaar is en ik een goede kapper heb gevonden. Mijn gebloemde Dr. Martens en mijn plastic broeken laat ik tegenwoordig ook gewoon in de kast liggen.
Gelukkig blijft Poing van The Rotterdam Termination Source wel altijd bestaan. Daar is 90s Top 100 toch echt het bewijs van. En mijn playlist ook. Al moest ik na het lezen van zijn playlist wel concluderen dat oud-collega G. wel een betere muzieksmaak had dan ik. Had in ieder geval iemand in die tijd nog smaak.
Al was ik wel enorm fan van Pearl Jam. Deed ik toch nog iets goed.
>> Stel hier je eigen playlist samen
De 90s top 100 is te horen op 3FM van van 16 tot en met 23 september.
Rolling Stone heeft onlangs een ‘The Worst Songs of The Nineties’-poll gehouden, deze resultaten moest ik gewoon met je delen na t lezen van je post! http://www.rollingstone.com/music/photos/readers-poll-the-worst-songs-of-the-nineties-20110831
Benieuwd of je ‘t ermee eens bent…of nog inspiratie op doet. 😉 (Ik zou zelf nr 4 of nr 7 op nr 1 zetten, hihi.)
Wat een briljant stuk. Ik heb het zonet gierend van het lachen gelezen. Hilariteit alom. Vooral om nummer 7. Maar dat komt ook omdat ik dat nummer echt haat! Absoluut het verschrikkeljkste nummer uit de jaren negentig.