Eethoeken, uitgestorven woonboulevards en een wijntje.

Het was een enerverend weekendje. Niet alleen omdat Scriptgirl.nl vanwege technische problemen uit de lucht was ( overigens nog prima opgelost door de lieve webmaster), maar ook omdat ik en vriendlief op zoek gingen naar een eethoek. En dat doen we bij voorkeur op dagen dat het warm is. Vandaar dat U ons zaterdag terug kon vonden in een uitgestorven woonboulevard in Amsterdam. En dat was maar goed ook.

Want ja, zaterdag was het prima weer. Ieder ander weldenkend mens zou besluiten naar het strand te gaan, op het terras te zitten of fijn met een bootje te gaan varen. Wij niet. Meubels kijken op dit soort dagen heeft zo z’n voordelen. Je hebt alle ruimte zowel in de winkels als in de parkeergarage, het personeel is zowaar opgelucht dat er nog een aantal mensen de winkel binnen wandelen en geven je ook nog eens uitgebreid advies.

Ideaal, dat kan ik U wel vertellen, want als ik aan één ding een godsgruwelijke hekel heb is om met de rest van Nederland naar banken te staren in overvolle meubelzaken op Tweede Paasdag. Word ik heel, maar dan ook heel chagrijnig van.  En dus zijn we voor de eerste keer dit jaar gaan kijken voor een eethoek op een woonboulevard in – Amsterdammers, niet schrikken – Wolvega op Koninginnedag.

Was bijna niemand.

Dan is het wel zo prettig om het personeel te vervelen met tientallen vragen, eindeloos op stoelen te gaan zitten ( ‘denk dat je het hier de hele avond op uithoudt als die-en-die komt eten en borrelen?’) en verschillende combinaties te maken met stoelen én banken. Vriendlief en ik voelden ons net Henk en Ingrid uit Almere.  Helemaal toen we een prachtige houten tafel zagen met rvs poten en grijze fauteuils op wielen.

En nee, die hebben we niet gekocht.

Want een mooie zomerdag later zijn we naar een uitgestorven woonboulevard in Amsterdam gegaan. Is voor de afwisseling wel zo leuk. Je moet toch een beetje weten wat er allemaal te koop is. Vriendlief kneep zijn ogen even dicht terwijl we de Arena passeerden, meneer is hardcore Feyenoord fan, en dapper stapten we een grote winkel binnen. Overigens had ik in diezelfde winkel al eens veel te veel geld uitgegeven aan andere zitmeubelen.

Dan weet je het wel.

En daar zagen we ‘m staan. De Eethoek. Nooit geweten dat je dat meteen verliefd kan worden op een eethoek. Misschien kwam het door de hippe vormen, de bank of de comfortabele stoelen, maar ik zag me meteen daar al zitten met een bord pasta en een fijn wijntje. Vriendlief trouwens ook. Ook leuk. Toch niet fijn als je verliefd wordt op een eethoek en je eega wil er niets van weten. Dan voel je je toch een beetje afgewezen.

En ja, we hebben nog in andere winkels rond gekeken. Maar het wilde niet meer. Ik had m’n zinnen gezet op die eethoek. ‘Zullen we dan maar een wijntje gaan drinken en het er even over hebben?’ grijnsde vriendlief die mij inmiddels behoorlijk goed kent. Ik knikte van ja.

Maar toen kwam het volgende dilemma in de vorm van de combinaties en de opstelling. Wilden we draaistoelen, stoelen met armleuningen, een glazen bootvormige tafel of toch een rechthoekige houten variant, wilden we tussenstukjes in de stoelen, namen we toch de bank, kozen we voor noten of buiken … Kortom, vragen waar een gemiddelde Afrikaan niet wakker van ligt, maar wij wel.

Na een week alle opstellingen doorgenomen te hebben – ja, soms zijn vriendlief en ik een beetje obsessed- wisten we het. (zie foto, maar dan worden de stoelen én de bank twee tinten grijs). Helemaal na het nieuws dat het prachtig weer zou worden. En dus kneep vriendlief een dikke week later op die bewuste dag weer zijn ogen dicht, negeerde de Arena en stapten we de winkel binnen.

De verkoper reageerde – die ons ook al een week eerder uitvoerig te woord had gestaan – ronduit verheugd. En voor we het wisten stonden we een paar uur later – met dank aan een Turkse verkooplieverd die ons later in een beddenzaak uitvoerig demonsteerde hoe je het best kon liggen in bed om een hernia te voorkomen. We kwamen er overigens alleen voor kussens- buiten. We waren een eethoek rijker en heel veel euro’s armer.

‘Een wijntje dan maar?’ grijnsde vriendlief. ‘Hoewel, we kunnen ook nog even kijken naar fauteuils die bij de bank passen?’ Vriendlief en ik keken elkaar lachend aan. ‘Of zullen we wachten tot de mooie zomerdag. Gaan we dan weer naar hier naar toe.’ Ik kon alleen maar goedkeurend knikken.

Dus kunt U ons op de volgende schitterende zomerdag vinden in een uitgestorven woonboulevard. Laat dat maar aan deze Henk en Ingrid over.