Olifanten, leeuwen en een paar krokodillen op safari in Kenia

Je kunt natuurlijk de hele week aan het strand liggen in Kenia, maar je kan natuurlijk ook van je luie gat afkomen en op safari gaan. Dan kom je nog eens wat wilde dieren tegen die niet in hokken in de dierentuin leven. Voor ons was ‘t best een gezellig uitstapje, maar of die dieren er ook zo over dachten?

Overigens kan je meerdere safari’s maken in Kenia. Zo toeren sommige mensen met een bus  of jeep dagen lang door allerlei reservaten.  Je kunt zelfs op Flight Safari met een vliegtuigje een paar dagen lang vervoerd worden. Dat hebben wij allemaal niet gedaan, want dat wordt nogal krap als je maar één week in Malindi bent. En dus hadden we maar één dag. Goddank hadden we een fijne gids die ons beloofde dat we desondanks veel dieren gingen zien. Die zagen we.

>> Lees hier meer over onze gids

Daar moet je dan wel wat voor over hebben, want om half vijf stond het busje dat ons naar het park Tsavo-Oost moest vervoeren al klaar. De reis duurde namelijk een kleine twee uur en als je dan nog wat dieren wilt zien, moet je er vroeg bij zijn. De meeste dieren houden bepaald niet van de felle middagzon en verbergen zich dan gezellig tussen allerhande struiken en bomen.

Zouden misschien sommige roodverbrande toeristen in Spanje ‘s zomers ook eens moeten doen.

En dus hobbelden we gezellig in een busje richting Tsavo. En als ik zeg hobbelen, dan bedoel ik hobbelen. Met dank aan de weg die amper begaanbaar was omdat het de shortcut was naar het park. En in Kenia is een shortcut nog een echte shortcut. Met sporen, stof en al. Gelukkig bleek onze chauffeur de Keniaanse reïncarnatie van Michael Schumacher – toen die er nog iets van bakte- en reden we als een duivel over de weg.

Best knap als je bedenkt dat het pikkedonker was en en d’r niet zoiets als straatverlichting bestond.

Het fijne was dat we daardoor al wat dieren over de weg zagen flitsen. Vooral de jakhalzen vlogen pijlsnel voor de auto weg. Aan een dode jakhals op de weg te zien, ging dat soms ook wel eens niet goed. Het was geen prettig gezicht. Gelukkig was ‘t – afgezien van de skeletten die her en der in het reservaat verspreid lagen – het enige dode dier dat we zagen.

Wel zagen we in het vroege ochtendgloren – nog vóór we het reservaat in reden – warempel gróte dieren. Denk olifanten. Relaxed en rood door ‘t stof van de savanne liepen ze rustig langs de weg. Al klapperden sommige wel vervaarlijk met de oren, maar voordat we ook maar enigszins een bedreiging konden vormen, scheurden we alweer weg.

Want hallóóó, we moesten natuurlijk nog meer dieren zien.

Tsavo-Oost
Die zagen we bij de ingang van het park waar in de bedding van de rivier ‘s ochtends vroeg veel dieren drinken. Een paar krokodillen lagen aan de kant van de rivier ons rustig te bekijken. Waarschijnlijk hopend of wij – net als de bewaker – een lekker voederhapje hadden. De grote vogel daarachter keek ons ook nieuwsgierig aan.

Dan moest ik ze teleurstellen, want ik had niets. En ik bleef er bij uit de buurt ook. Ik heb ‘t namelijk niet zo op krokodillen. Zeg maar gerust dat ik niet zo gek ben op reptielen in het algemeen. ‘Ga eens met dat beest op de foto!’ riep vriendlief vrolijk. Maar ik peinsde er niet over om met mijn rug naar die beesten te gaan staan. Zorgde voor honend gelach.

Maar dat kon me niet schelen. Dan maar geen heldin. Op de foto gaan met krokodillen laat ik graag aan andere mensen over. Dat opeten gedeelte trouwens ook. Al leverde de krokodil in combinatie met de zonsopgang wel een mooi plaatje op.

Dat gold ook voor de gazelle’s, antilopen en impala’s die we later tijdens de GameDrive in groten getale tegen kwamen in het park. Hele kuddes bleven ons stokstijf, maar vooral nieuwsgierig, aankijken. Voor het geval er namelijk acuut gevaar dreigt, kunnen die beesten zo weg springen op een manier waar Olympische marathonlopers nog wat van kunnen leren.

Nee, dan de nijlpaarden die gids Vincent even later ontdekte in de rivier. Het was even turen, want het is uitermate moeilijk om die dieren te zien. Ze hebben het namelijk erg naar hun zin ónder water en steken af en toe hun grote kop er eens boven uit. Nadat ze ontdekten dat er een hoop van die idioten naar hen stonden te kijken, verdwenen ze helemaal lang onder water. Nou ja, vooruit, soms kwamen ze eens boven water uit. ‘Zijn die malloten er nog steeds,’ leken de beesten te denken.

Maar goed, een nijlpaard is een nijlpaard. Ook al zie je alleen de kop.

Dat konden we niet zeggen van de waterbuffels. Je zou ze op een foto geen kwartje geven, maar in ‘t echt zijn ze groot. En met veel. En de één na de ander kijkt nog agressiever uit de ogen. Als die beesten hadden kunnen praten, hadden we waarschijnlijk een keihard ‘Opgerot’ gehoord. Maar in plaats liepen een aantal bulls een paar passen dreigend naar voren.

Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Geef me dan de olifanten die relaxed over de savanne liepen. Die kan je overigens ook wel eens kwaad aantreffen, maar die dag hadden we daar geen last van. Net als de giraffes. Ook zij liepen rustig door de bomen om eens een blaadje hier en daar te knabbelen. Alleen de kleintjes keken ons af en toe verwonderd aan. De ouderen leken er al lang aan gewend te zijn.

Geen wonder, want dat safari is massa-toerisme. Dagelijks scheuren en tientallen busjes en jeeps door het reservaat. Met alleen maar blanke toeristen overigens. Geen Chinees of Indiër gezien. Blijkbaar is het ‘stuff white people like.’ Een voordeel van al die busjes? Vooral die gidsen ( ‘de kleinere jongens’) werken allemaal samen. Als je panne hebt, helpen ze elkaar en als ze leeuwen zoeken, helpen ze elkaar ook.

Want volgens gids Vincent en onze chauffeur moesten we toch echt een paar leeuwen hebben gezien en met behulp van de radio vlogen we – samen met meerdere wagens – een weg in omdat daar leeuwen gesignaleerd zouden zijn. Maar geen leeuw te bekennen. Onze chauffeur – blijkbaar een echte savanne-kenner- werd er bloedchagrijnig van.

In volle vaart keerde hij de wagen om en scheurde door de savanne of daar leeuwen lagen. Maar mooi niet dat die beesten daar lagen, want waar zijn de leeuwen als je ze nodig hebt? En zo gingen we heen en terug en van links naar rechts. Tot de chauffeur weer terug ging, de auto stop zette en riep ‘als je goed kijkt, dan zie je daar onder die boom leeuwen.’

Ik zag niets.

Maar ik heb dan ook -7, dus ga mij – zelfs met lenzen- niet vragen of ik wat in de verte zie. Maar aangezien Vincent en de chauffeur de héle tijd al dieren zagen die ik alleen nooit, never had gespot, geloofde ik ze. Overigens zag zelfs vriendlief met een verrekijker de leeuwen ook niet.

Opeens hoorden we ‘Hold on tight!’ en scheurden we zo met dat busje van de weg, de savanne over. Naar de leeuwen. En daar lagen ze. Met z’n vieren naast elkaar onder boom. Verwonderd en slaperig keken ze naar ons op. ‘Wat doen júllie in godesnaam hier,’ leken deze beesten te denken. ‘Dit mag eigenlijk niet, dus maak zo snel mogelijk je foto en dan taaien we af,’ riep de chauffeur. En na een kort filmpje en een paar foto’s hield hij woord.

Net als de andere wagens.

Overigens hoorden we van andere safari-gangers dat alle chauffeurs dit wel eens doen. Al blijft niemand lang staan, want de rust verstoren is één ding, de dieren boos maken is weer iets anders. En aangezien de mannetjesleeuw zich een beetje ongemakkelijk begon te voelen, reed iedereen weer snel weg af. Al keek de ene stiekem nog blijer dan de ander, want niets is bijna zo mooi als een paar leeuwen.

Nou ja, afgezien van die brutale bavianen dan, die we daarna zagen.

Masai-dorp
‘Wat willen jullie nu doen?’ vroeg Vincent. ‘Willen jullie nog naar een Masai-dorp?’ Wij knikten van ja. De kans dat we nog meer wilde dieren in die hitte zouden zien, was klein en wat couleur locale is altijd best gezellig. Niet dat we helemaal onbekend waren met de Masai, aangezien we al een aantal dingen van hen hadden gekocht tijdens een marktje. Zo tikte vriendlief nog een schild op de kop, die inderdaad he-le-maal naar Nederland is mee gekomen.

Dat dorpje was overigens geen écht Masai-dorpje, want vroeger woonden die mensen gewoon in de bush. Maar tijden veranderen en dus besloten ze een stuiver te slaan uit hun eigen cultuur. En omdat het best slimme jongens en meisjes zijn, bouwden ze gewoon hun dorp duizenden kilometers verderop na en voerden ze daar hun rituelen op. ‘De Masai zijn de Volendammers van Kenia,’ grapte vriendlief niet voor niets.

En dus werden we meegenomen in een klein hutjes die gemaakt was van stro en geitenstront. ‘Hier leven we,’ verklaarde een stelletje. Daar plaatsen wij onze vraagtekens bij. Daarvoor zag het er -ehm- iets te onbewoond voor uit. Maar ach, we besloten dat we het maar beschouwden als de Masai-versie van het Openluchtmuseum in Arnhem.

Een paar foto’s met de Masai verder, kondigden ze aan drie gebeden uit te voeren. En drie maal raden wie weer als eerste mee mocht doen? Juist. Ik. Of het nu gaat om flamenco dansen in Spanje, mee doen met de Macarena of een gebedsparticipatie met de Masai, ik ben vaak als eerste de sjaak die zich voor schut mag zetten.

Maar omdat ik de vervelendste niet ben, besloot ik maar gewoon gezellig mee te doen. Al lukte het me bepaald niet om even hoog te springen als een krijger, woorden goed uit te spreken of lekker op mijn hurken te zitten. Gelukkig moest moeders en vriendlief ook al snel meedoen. Gedeelde smart is toch halve smart.

En ja, hier zijn ook beelden van.

En ook souvenirs, want daarna werden we belaagd door de Masai om allerlei souvenirs te kopen. Want het zijn ware handelsmannen, die Masai. ‘Ze zeggen altijd dat het niet duur is en intussen is het hartstikke duur,’ grijnsde Vincent. Maar na wat onderhandelen eindigden we toch allemaal op met een gezellig ding als een ketting of een armband. Was op z’n minst kleiner dan dat schild van vriendlief.

Na de lunch begonnen we aan onze tweede en laatste GameDrive. Groot wild kwamen we niet meer tegen, maar nog veel gazelle-giraffes, struisvogels, gieren en zebra’s. Al konden die laatste onze komst niet echt waarderen. De zebra is nogal een zenuwachtig dier dat nogal snel in de stress schiet. Vooral als d’r een kleintje tussen loopt. En dus zetten ze het met z’n allen op een blaffen. Inderdaad, wat nou hinniken? Blaffen is wat ze doen.

Voor we het wisten was het alweer tijd om terug naar Malindi te rijden, want we moesten nog twee uur – weet U nog. Bij een tussenstop vroeg gids Vincent of-ie de schoenen van mijn vader mocht hebben. En hoewel mijn vader in eerste instantie enigszins verbaasd was, stemde hij toe. Vincent legde uit dat de schoenen die hij nu had geleend waren. Aarzelend keek ik ook naar mijn eigen schoenen. Misschien zou ik daar ook iemand blij mee kunnen maken. ‘Gewoon doen,’ zei moeder. ‘Schoenen zijn hier zo duur.’

En de mensen hebben amper geld. Dan wordt schoenen kopen best een probleem.

Op de terugreis naar Malindi keek na dit verhaal vriendlief ook eens kritisch naar zijn schoenen. Resoluut trok hij ze uit in de auto, bond de veters aan elkaar en duwde de schoenen uit de auto. Een man op de fiets twijfelde geen moment, stapte van de fiets en rende naar de schoenen. ‘Mooi, die kan hij vast wel gebruiken,’ grijnsde vriendlief.

Dat konden ze zeker, want naast de kant van de weg zagen we allemaal schoolkinderen en jonge mensen die vanuit school naar huis – let op – holden. En bepaald niet iedereen had schoenen aan. Ook niet die kleine prachtige Keniaantjes die aan de kant van de weg stonden om te zwaaien naar al die jeeps en busjes die terug kwamen uit het park.

Vincent heeft uiteindelijk onze schoenen gekregen. En dat was niet meer dan terecht. Wij kunnen zo weer een nieuw paar aanschaffen in Nederland. Jongens als Vincent niet.

Wij hebben wél de foto’s van de leeuwen. En de filmpjes van de olifanten. En de dieren zelf? Wat zullen die blij zijn geweest dat wij eindelijk weer met onze luie kont aan ‘t strand lagen.