‘Dit boek moet je lezen. Het is zo grappig,’ zei vriendje M. terwijl-ie m’n verjaardagscadeautje overhandigde. Dat bleek de bundel ‘Ik verzin dit niet‘ van columniste en kookboekeschrijfster Sylvia Witteman te zijn. Zoals gebruikelijk loog vriendje M. niet. De verzameling columns zijn ronduit geestig, pijnlijk herkenbaar, lopen over van zelfspot en geven je letterlijk als figuurlijk een kijkje in Witteman’s keuken. En die keuken is gezellig.
Het is niet de eerste bundel van mevrouw Witteman. Na een aantal kookboeken was ‘Pekingeend bij nacht. En andere pogingen tot Echt Heel Gelukkig Worden‘ al een succes. Die columns plus bijbehorende recepten waren al eerder gepubliceerd, maar konden blijkbaar op zoveel fans rekenen, dat de bundel alsnog een fijne hit werd. Niet verwonderlijk, gezien het hoge aantal lachsalvo’s wat het lezen van die columns per bladzijde teweeg brengt.
Lezers lieten dan ook in reacties weten dat ze regelmatig tijdens het lezen van het boek de vraag ‘wat lees je?’ hadden moeten aanhoren. En als antwoord gewoon maar een hele stukken waren gaan voorlezen. Wat weer voor lachsalvo’s zorgde onder de toehoorders. Dat effect bereikt Sylvia Witteman. In ‘Ik verzin dit niet’ is dat al niet veel anders.
In haar tweede bundel beschrijft Witteman in haar eerste columns nog haar leven in Nederland met huisgenoot P. ( Haar echtgenoot Philippe Remarque die nu hooofdredacteur is van De Volkskrant), drie bijdehante kinderen, een zooi dieren en een chaotisch huishouden. Maar daarna wordt het pas echt lachen geblazen als Witteman en haar familie verhuizen naar het keurige doch o zo Amerikaanse Bethesda in Maryland.
Met een flinke scheut ironie beschrijft Witteman het Amerikaanse leven. Denk aan die altijd zo eng optimistische Amerikanen, hun buitenproportionele gewoontes op ‘t gebied van eten-en-vrijwel-alles en de aanpassingen die het gezin moet doen, komen allemaal op hun eigen hilarische manier aan bod. Ooit wel eens geweten dat Amerikanen graag T-shirts met opdruk dragen? Sylvia Witteman vertelt het ons:
‘Vaak zijn het onschadelijke teksten. Je ziet pafferige studentes met Save the earth. It’s the only planet with chocolate (…) Maar je hebt er ook verontrustende gevallen bij: een boomlange neger met het opschrift White people make me nervous (…) Trouwens, mijn vierjarige zoontje bezit een t-shirt met twee pistolen erop en de prachtige songtekst van Johnny Cash: I shot a man in Reno, just to watch him die. Ik kocht dat ooit voor hem om wat tegenwicht te bieden aan zijn overdreven schattige voorkomen, maar hij mag het nooit aan van huisgenoot P. – daar hebben we af en toe nog steeds ruzie over.’
Vijf minuten lang gehikt van het lachen. De tranen liepen me over mijn wangen. Pas na een slok water kwam ik tot bedaren. en las ik weer verder. Net zolang tot ik het boek uit had. Best laf, want na iedere column nam ik me voor te stoppen.
Desondanks bleek er toch nog een vijfjarige in me te schuilen die telkens ergens in mijn achterhoofd ‘nog ééntje, nog ééntje’ riep. En aangezien ik nog niet veel volwassener ben geworden, heb ik daar gewoon aan toegegeven. Ik verzin dit niet. En aan de recensies te lezen, ben ik niet de enige.
Nu maar hopen dat Witteman weer ‘ns een bundeltje samenstelt. Vóór mijn volgende verjaardag graag. Kan ik ‘m namelijk weer mooi cadeau krijgen van vriendje M.
Dit lijkt mij een boek voor mij geschreven ,ik hou van eten ik hou van ongeloofelijk met gierende banden lachen en ook heb ik een hele grote dossis zelfspot.
Ga het gelijk bestellen , aangezien het Zondag is en geen winkels in de buurt open.
Missie volbracht, ik ga op jou af Daan hahahhahahahahaahha LOL. kan niet wachten tot de boek er is. Dus als je ergens ginder komende week iets van een aardbevingkje voelt dan weet je het…………. hahhahaha.