‘En hoe was het nu op Terschelling?‘ vroeg een vriendinnetje die een beetje ziek werd van mijn gebabbel over het WK, de verloren finale en aanverwante zaken. ‘Dat was heerlijk,’ antwoordde ik tot haar zichtbare opluchting. ‘Vertel.’ En dat deed ik. Tot aan vervelens toe.
Want fijn was het daar op Terschelling. Voor het eerst sinds jaren was het écht warm. Kijk, zonnig is het vaak op de Waddeneilanden, maar de echte zomerhitte bleef tijdens onze jaarlijkse weekend uit. Wat zeg ik, vorig jaar regende het pijpenstelen en huurden we zelfs een auto om een beetje droog van A naar B te komen. Of van B naar Z, hoe je het maar noemen wil.
Dat was dit jaar niet nodig. De auto werd verruild voor een stel fietsen, waarmee over het eiland gecrosst kon worden. Niet te hard, want daar heb ik slechte ervaringen mee. Gelukkig gaat fietsen met een middelmatige snelheid me ook goed af. Vriendlief helemaal. Of-ie nou in een auto, op een quat of op een fiets zit, de man gaat altijd hard.
Best handig, zo kom je nog eens ergens. Midsland bijvoorbeeld. Snel te bereiken vanuit West-Terschelling en ideaal om te … winkelen. Jazeker, op Terschelling heb je fijne winkels. Met tassen, servies, kleding en allerlei andere gezelligheid. En aangezien het toch te warm was, was een winkeltochtje prima te doen. En zo kwam dat ik na een uur een strandtas ( want kapot gegaan), een make-up tas ( ook kapot gegaan), een veels te duur hempje ( had ik al één van, dus een tweede kon er makkelijk erbij) en een zijden jurkje ( omdat je daar nooit genoeg van kunt hebben).
U begrijpt: Het was een waardevolle middag.
Dat de rest van de middag vervolgens op een terras werd gesleten, zal dan ook niet veel mensen verbazen. Al deden vriendlief en ik nog een poging af te koelen in het vrijwel lege zwembad ( want iedereen was op het strand). Maar goed ook, want ‘s avonds moest er weer gegeten worden in De Brandaris. Mocht U nog eens daar langs komen deze zomer: Ga zitten op het terras, bestel een corona en een pan mosselen. Word U heel gelukkig van.
De volgende dag kon er – hoera- ontbeten worden op het terras, namen we nog een duik in het zwembad en konden we zo doorgaan naar West-Terschelling om te – juist- winkelen. Daar hebben we namelijk ook fijne winkels. Na een bikini heb ik nog maar eens wat fijn kledingspul voor vriendlief gekocht. Ja, andere mensen zetten een ontwikkelingsproject in Turkmenistan op en ik doe dit uit sociaal oogpunt.
En denkt U nu: ‘Word je nou niet simpel door dat gewinkel?’ Nou, neuh. Maar het strand was ook leuk. En dus fietsten vriendlief en ik na de lunch vrolijk naar West aan Zee. En daar was het fijn. De lucht was strakblauw, de zee ook en het strand goudgeel. Honden renden over het zand, zeemeeuwen krijsten en kinderen spartelden in het water. De volwassenen trouwens ook.
Vriendlief en ik spreidden onze handdoekjes uit over het strand ( want helaas is hier het fenomeen ligbed met windscherm nog niet ontdekt) en doken in zee. Als dat geen vakantiegevoel geeft, dan weet ik het ook niet meer.
Na de zwempartij lag ik nog fijn een partij te doezelen op dat vermaledijde handdoekje. Naast ons stond de toren van de strandwacht, de stoere jongens en meisjes van de KNRM. En aan ‘t geluid te horen waren de voornaamste bezigheden van de strandwachten niet het redden van mensen, maar het gezeik en geklaag van diezelfde strandgangers aan te horen.
‘Zeg meneer,’ riep een gezette vrouw met een kort hennakleurig kapsel, naar boven naar de strandwacht bovenaan de trap. ‘Ik heb dus een wond opgelopen, maar die is nu helemaal schoongemaakt en dicht. Ziet U wel?’ vervolgde de vrouw en toonde haar arm aan de inmiddels naar beneden geklommen strandwacht. ‘Nu is het zo warm en dan weet je maar nooit wat er kan gebeuren. Wilde U dit toch even laten weten,’ ging de vrouw door. De strandwacht was overduidelijk gewend aan dit soort mensen: ‘Reuze fijn dat U dat hebt gedaan.’ Het cynisme droop ervan af. De vrouw in kwestie had niets door en met een ‘tot ziens’ vertrok ze.
Daarna heb ik nog minstens vijf mensen horen vragen of ‘er ook een toilet was in de toren.’ Was er overigens niet. Daarvoor moesten ze het strand oversteken. ‘Het mag ook in de zee hoor,’ riep één van de strandwachten nog gemoedelijk. En zo ging het door. Eindeloos. En goed dat je daar op kunt slapen, want ontspannend was het monotone geklaag wel. Zo ontspannend dat ‘t aan het eind van de middag tijd was om ons – lekker 2000 – op een loungebank te nestelen en corona’s te drinken. De tijd vloog voorbij. Alleen een mosselpan en een troostfinale voetbal konden ons nog uit een staat van lethargie trekken.
De volgende dag was meer van hetzelfde. Strand, zee, terras en Corona. Veel beter dan dat werd het niet. Alleen de WK-finale gooide roet in het eten. Hoewel, gezellig was het wel in de Braskoer in West-Terschelling. En dat telt ook. Verloren of niet.
De volgende dag leek het alsof de hemel mee huilde met het verlies van Oranje. De zon verdween achter de wolken en uit diezelfde wolken viel niet veel later de regen met bakken uit de hemel. We waren doornat. En nog een beetje verdrietig. Maar niet alleen om de finale, ook omdat we moesten vertrekken van Terschelling. ‘Dag Terschelling, tot volgend jaar,’ mompelde ik, terwijl we wegvoeren van Terschelling.
‘Dus het was leuk,’ vatte het vriendinnetje het verhaal in drie woorden samen. Ik knikte. ‘Mag ik volgend jaar mee?’ Dat mag. Zolang we dan maar niet weer een finale verliezen.
Geef een reactie