‘Kom je nog terug op Terschelling deze zomer?’ vroeg die aardige mevrouw van één van die winkels in de hoofdstraat van West-Terschelling zaterdag terwijl ze de polo, die ik net had gekocht, keurig opvouwde en in een tasje deed. ‘Want ik krijg binnen een paar weken weer de wintercollectie binnen,’ voegde ze eraan toe.
De beste mevrouw had me goed ingeschat. Want waar ik ook ben, vindt de plaatselijke middenstand me altijd behoorlijk aardig. ‘Wedden dat jij zelfs je te buiten gaat aan winkelen in een gehucht op Groenland,’ riep een ex-vriendje ooit eens beschuldigend tegen me. En hoewel ‘ie niet in veel dingen gelijk had, sloeg ‘ie daar wel de spijker op z’n kop. Andere mensen zijn goed in wiskunde, tuinieren of weten razendsnel een sudoko op te lossen, maar ik ben goed in winkelen. Vooral als ik ergens in den vreemde ben. En aangezien je ook een Waddenzee moet oversteken voordat je bij Terschelling bent, reken ik dat voor ‘t gemak d’r ook even toe.
Het aardige is ook dat je in andere plaatsen ook andere dingen koopt, waar je in je eigen habitat – in mijn geval Amsterdam- niet aan zou wagen. Zo kocht ik ooit Birkenstocks – in de tijd dat niemand ze nog oké vond- en leggings in Antwerpen, schafte ik een maxi- jurk – toen bijna niemand ze nog droeg in Nederland- aan in Spanje en werd ik in Parijs de gelukkige bezitster van een glittersetje waar de meeste Nederlanders bij de aanblik d’r nog even van met de ogen knipperen.
En dat heb ik nu ook gedaan. Dit maal geen glitterend setje of een paar Birkenstocks; ik ben voor de preppy stijl gegaan. In de vorm van een keurige roze streepjesblouse en een donkerblauw strak poloshirt van ‘t merk L’Argentina, Hartstikke kak, maar wel bijzonder leuk. Zeker in combinatie met een witte spijkerbroek, mijn pantofala d’oro’s en een paardenstaart zie ik d’r zo uit alsof ik zo naar een terras in Laren kan gaan om een glaasje cider te drinken. Niet dat ik dat doe. D’r zijn grenzen.
Maar een mens wil af en toe wel eens iets anders. En blijkbaar overdrijven mensen echt niet als ze zeggen dat je toch wat rustiger en behoudener wordt als je de dertig nadert. Dan ga je toch steeds meer – heel stiekem- een liefde ontwikkelen voor polo’s, keurige blousjes en de parels. Al trok ik de grens bij een witte Gaastra polo met korte mouwen. Ik zag d’r uit alof ik ieder moment aan de Volvo Ocean race mee kon gaan doen. De zonnebril met het draadje rond mijn hoofd ombrak nog net. Een terras in Laren was d’r niets bij geweest. Dat wil natuurlijk geen enkel mens.
Misschien is het wennen. Ik verbaas me ook over mezelf, voor zover het U interesseert althans. Van een lakbroek op je zestiende, een nep bontjas op je negentiende naar een keurige polo tien jaar later. Jaja, het is een overgang. En dat kopen van die polo op Terschelling? Zou het dan toch die zeelucht zijn?
Afgezien van dat ik zelf altijd ga shoppen op vakantie, is het vooral m’n inmiddels driejarige nichtje die daar het meest profijt van heeft; ze heeft een echt kiwi T-shirt uit Nieuw-Zeeland (al heeft ze dat officieel van Sinterklaas gekregen) en een Donald Duck/Mickey Mouse New York City T-shirt. Ik moet daar een gewoonte van gaan maken.
Overigens, jammer dat die mode-ontwikkeling niet andersom is gegaan, ik had je graag es op het werk in lakbroek gezien. 😉
P.S. Pas je de link naar m’n nieuwe blogadres nog aan, hier in de rechterkolom?
Haha, je nichtje boft maar! Ik maak uit je woorden op dat je dus zelf geen Donald Duck T-shirt hebt 😉
En nee, een lakbroek heb ik al héél lang niet meer. En waarschijnlijk zouden ook verschillende mensen hier een rolberoerte krijgen als ik d’r wel één zou dragen …
Stuur me anders straks nog even de link van je nieuwe webadres door!