Misschien komt het omdat ik de afgelopen weken de bloedspannende thrillers De Kelder, De Dwaling en Stervensuur las, maar wat viel ‘The Couple at the Table’ van Sophie Hannah tegen. Ik heb mij er – figuurlijk dan – doorheen geworsteld.
Nu moet ik wel bekennen dat ik in het verleden al wat gemengde gevoelens had bij het werk van Sophie Hannah. Sommige boeken zijn best aardig, haar boeken over Hercule Poirot zijn prima te doen, maar sommige boeken zijn niet héél goed. En helaas, ‘The Couple at the Table’ behoort tot de categorie ‘niet heel goed.’
Prima plot
En dat is zo zonde, want de plot van het boek klonk zó spannend. Men neme zes koppels, een luxueus resort en een dreigbrief. Een koppel op huwelijksreis ontvangt namelijk een briefje met daarop de tekst ‘Beware of the couple at the table nearest to yours.’ En dat is best lastig als je samen eet op een terras waar alle tafels precies even ver van elkaar staan.
De vrouwelijke helft van de koppel wordt natuurlijk compleet paranoïde. Wie is hiervoor verantwoordelijk? Wat is de schrijver van het briefje van plan? Is het een dreigement of toch een waarschuwing. Hoe dan ook, één van hen overleeft het niet …
Raar begin
Klinkt goed toch? Spannend ook. Nou, zo begint het niet aan het begin van het boek. We krijgen een brief van ene Lucy die een brief schrijft aan de moordenaar. Het is allemaal nogal vaag. En het zorgt ervoor dat je niet meteen lekker in het verhaal zit. Bovendien is die Lucy nogal een raar karakter. Wat overigens kenmerkend is voor een plot dat totaal niet logisch is.
Daarna krijgen we een koppel dat bij de politie werkt en toevallig ook één van die zes koppels op het resort was. Hij is een humeurige man die baalt dat hij de moord nog steeds niet heeft opgelost, terwijl zijn vrouw baalt van zijn aanwezigheid.
Voortkabbelen
Vervolgens kabbelt het verhaal voort. Lucy – die een nogal gekke relatie had met het slachtoffer – blijft maar brieven schrijven (al wordt nooit duidelijk waarom), het politiekoppel draait maar rond in rondjes, we krijgen verwarrende flashbacks voorgeschoteld en de andere koppels krijgen niet genoeg aandacht.
Lees: de personages worden niet uitgediept en het verhaal blijft maar aan de oppervlakte. En de personages die meer aandacht krijgen, zijn niet bepaald sympathiek. Bovendien – en dat is de doodssteek in dit boek – wil het niet spannend worden. Er wordt simpelweg teveel gepraat.
Dat was het moment dat ik overwoog om met het boek te stoppen.
En het einde?
Maar omdat ik wilde weten hoe het afliep, ik had er teveel uren in geïnvesteerd, ben ik toch doorgegaan. En hoera, in het laatste deel gebeurde er ein-de-lijk wat. Uiteindelijk blijken alle personages wat verbergen te hebben, is er nog een aardige plottwist en komen we te weten hoe dat nu zat. En dat einde is nogal vergezocht. Een anti-climax. Maar eigenlijk geldt dat voor het héle verhaal.
Dit boek had dan ook zoveel meer kunnen zijn. Maar door de verwarrende opbouw, het gebrek aan interessante personages en het ontbreken van spanning, is dit een verhaal geworden waar je je doorheen moet ploegen. Het duurt dan nog wel even voor ik weer een boek van Sophie Hannah lees. Doe mij dan maar een deel van de schrijver van ‘Stervensuur.’
The Couple at the Table van Sophie Hannah is nu (online) verkrijgbaar in de boekhandel. Een Nederlandse vertaling is nu nog niet beschikbaar.
Geef een reactie