Afgelopen weekend was ik – zoals ieder jaar – weer met vrienden naar Eurovision in Concert. Daar traden alvast 28 songfestivalacts op in een uitverkocht AFAS Live. Ik zette mijn favorieten, mijn onverwachte ontdekkingen en de tegenvallende acts voor je op een rijtje. En heel eerlijk? Bij één act weet ik het nog niet.
>> Lees meer over dit evenement
Even voor de goede orde. Net als voorgaande jaren was ik weer met vrienden P., M. en G. Vriendin M. liet verstek gaan vanwege een vrijgezellenfeestje (iets met een stripper en andere dingen waar ik nu wijselijk mijn mond over hou), maar dat vergeven we haar natuurlijk.
Als jullie het niet erg vinden, neem ik soms ook de meningen mee van mijn vrienden, want soms zijn ze te leuk om te laten liggen. Dus schrik niet als ik het heb over vriend P, M of G. heb. En ja, je kunt op hun oordeel vertrouwen. Ze hebben ieder jaar even hard last van die Eurovisiesongfestivalkoorts als ondergetekende.
Goed. Gaan we dan.
Favorieten
Zweden: Tattoo – Loreen
Veel van jullie hebben al meegekregen dat Loreen – die in 2012 won voor Zweden met Euphoria – dit jaar ook weer garant staat voor de Zweedse inzending. En ik ben fan. Loreen zingt de sterren van de hemel, levert liedjes die zich meteen in je brein nestelen en ze danst fantastisch. Dat geldt ook voor deze inzending. Dat is namelijk ‘Tattoo’, een dansbare oorwurm. Of, zoals vriend P. riep: ‘Euphoria 2.0.’
En dat is niet positief bedoeld. Hij vindt het namelijk nogal generiek. ‘Geef jong talent ook eens kans! Zij heeft al een keer gewonnen met hetzelfde nummer!’
Vriend P. heeft gesproken.
Desondanks natuurlijk wel de gedoodverfde winnaar. Ook omdat ze tijdens Eurovision in Concert weer heel goed was. Maar kijk en oordeel zelf. Wat vinden jullie?
Finland: Cha Cha Cha – Käärijä
En dan Finland. Dat land had ik ergens voorbij zien komen op YouTube. En ja, ik vond het grappig. Een beetje Hatari–achtig. Hard, metal, met een goede beat en een ontblote borst. Tel daar een groen jasje bij op en je hebt – wel ja – een gedenkwaardige act.
Een soort van Kermit de Kikker on speed.
Dit nummer zing je zo mee (niet dat dát heel ingewikkeld is), blijft veel te lang in je hoofd hangen en is een tikje fout. Finland is de Rivella van het Eurovisiesongfestival van dit jaar. En het kan nog gaan winnen ook.
Spanje: Eaea – Blanca Paloma
‘Ik voel mij een beetje lost.‘ Dat zei mijn oudste dochter nadat ze de Spaanse inzending een maand terug had gekeken op Youtube. Dat voelde ik mij ook, want Spaanse flamenco on beats? Ik voelde het nog niet. Al vond ik het niet slecht.
Nou, zaterdagavond voelde ik het wel. Deze zangeres zong prima, beheerste de kunsten van de nobele flamenco (dat gaat mij na drie levens nog steeds niet lukken) en had een geweldige act.
Ik mis alleen een grote stier, een toreador en een rode lap. Maar voor de rest briljant. Al blijft het een opmerkelijke act. Daar had mijn dochter wel gelijk in.
Noorwegen: Queen of Kings – Alessandra
Oké, iets moet mij van het hart. Ik hou van de Noorse inzending van dit jaar. Ik voel metal, ik voel pop en tijdens de act voelde het ook alsof een bende Vikingen het podium op kon stormen en tegen ons kon gaan schreeuwen. Dát.
En die zangeres zingt het vol overgave. Ze ziet er zelfs uit als een warrior queen. Maar wel een warrior queen die de hoge noot aan het eind net niet haalt. En dat is jammer. Maar toch, ik voel het. Dit kan hoog eindigen. Nu alleen nog die hoge noot en veel woeste Vikingen op het podium. Daarom toch niet bij de tegenvallers.
Onverwachte ontdekkingen
België: Because of you – Gustaph
Volgens mij heb ik in een eerder blog de Belgische inzending getypeerd als een lekker dansnummertje met een nineties vibe. Daar was vriend G. het niet met mij eens. ‘Dit wordt niets’ en ‘Vlaanderen heeft nooit een goede inzending’ waren – kort door de bocht – zijn woorden. En hij was trouwens niet de enige, want zo blij waren de Vlamingen niet met de keuze.
Dat kan. Maar Gustaph wist zaterdagavond mooi wel veel mensen te overtuigen. Hij zingt als een malle, zijn achtergrondzangeressen ook, zijn uitstraling is vrolijk en de act lekker nineties. Dit is een nummer waar iedereen vrolijk van wordt. Nou ja, behalve vriend G. dan.
Malta: Dance (Your Own Party) – The Busker
Nog zo’n lekker dansbaar nummer is Malta. Wist ik niet. Ik vond het nummer in eerste instantie niet echt gedenkwaardig. En alles wat er omheen zat – video, songtekst and all – ook niet.
Tot ik dat live optreden zag.
Even for the record, deze act opende de avond. En hoe goed deden ze dat. Het nummer bleek live aanstekelijk en dansbaar, de saxofoon was lekker (zou het de Saxophone man zijn van Moldavië?) en voor we het wisten was de hele zaal aan het springen. De stemming zat er lekker in.
Nooit verwacht, wel lekker. Ik ben om.
Australië: Promise – Voyager
Ook Australië bleef eerder niet zo bij mij hangen. Tot ik het zaterdagavond hoorde. Dit is een lekker nummer dat je zo mee blèrt. Is het bijzonder? Nee, maar het nummer, de act én de band zijn sympathiek. Plus, ze hebben glitterkleding aan. En laat ik nu net een sucker zijn voor glitters. Alleen al daarom een onverwachte ontdekking.
Oostenrijk: Who the hell is Edgar – Teya en Salena
Twee vrouwen die samen zingen? Ik krijg daar Duitse vibes van. En niet op een positieve manier. Maar ik ben eerlijk, deze Oostenrijkse zangeressen hebben mij overtuigd. Zij zingen een aanstekelijk nummer over horrorschrijver Edgar Allan Poe dat onmiddellijk blijf hangen. Probeer maar eens geen ‘Poe, Poe, Poe’ mee te zingen. Op z’n Engels dan he?
Gaat niet winnen, maar wat is het leuk.
Estland: Bridges – Alika
Bridges van Alika is echt een ouderwetse ballad. Maar dan wel eentje met een moderne twist. En met piano, strijkers en een prima stem. De sfeer van dit nummer kun je misschien wel het best omschrijven als ‘filmisch.’ Dat zal niet ieders kopje thee zijn, maar mijn kop thee is het wel.
Verenigd Koninkrijk: I wrote a song – Mae Muller
Wraaknummers die geïnspireerd zijn op je ex. Het is een genre. Vraag Taylor Swift maar. Anyway, daar doet de Engelse inzending ook aan. Zij zingt vrolijk over haar ex die verschrikkelijke dingen uitspookte en daar kun je dus prima liedjes over schrijven. En dat resulteert in een vrolijk, dansbaar nummer dat je zo meezingt. Ik wel in ieder geval.Taylor Swift zou het vast goedkeuren.
IJsland: Power – Diljá
Ieder jaar heb ik een zwak voor IJsland. Ook omdat ze vaak van die rare, quirky of ronduit gestoorde acts sturen.
Dan doen ze dit jaar niet.
Sterker nog, voor Eurovision in Concert vond ik de deze inzending maar niets. Vooral omdat ik vond dat ik zo’n deuntje al te vaak had gehoord. Waarom ik toch om ben? De stem en het enthousiasme van Diljá. De beste vrouw doet er alles aan om er een feest van te maken. Laat dat maar aan IJslanders over. Maar hopelijk volgend jaar toch weer een gekkere act.
Duitsland: Blood & Glitter – Love of the Lost
Ik was vastbesloten om Duitsland niet leuk te vinden. Een paar onooglijke glamrockers slash punkers met een te luid nummer? Dacht het niet.
Tot ik het hoorde.
Het is een beetje Rammstein, een beetje poppy en ze nemen zichzelf niet al te serieus. Best bijzonder voor Duitse mensen. Hoe dan ook, ik sprong op en neer, zong een paar woorden mee en besloot dat Duitsland dit jaar best te doen was. Zelfs vriend M. brulde mee. En laat ik het zo zeggen: hij is geen fan van dit type act.
Oekraïne: Heart of Steel – Tvorchi
Dat Oekraïne in zwaar weer verkeert, weten we. Dat ze vorig jaar hebben gewonnen, weten we ook. Dat ze desondanks in één of andere – zou het een schuilkelder zijn – plek een nieuwe Eurovisiesongfestival-inzending kiezen is bewonderenswaardig. Maar geldt dat ook voor het nummer?
Het is niet bijzonder. Maar de boodschap is helder en die zanger is live goed . Prima zelfs. Ze weten er wat van te maken op het podium. En dat is best knap.
Armenië: Future Lover – Armenië
Als een artiest live goed zingt, ben ik voor een deel al om. Hadden jullie vast al door. Dat gold ook voor de Armeense Brunette. Zij zong een prima gezongen – in eerste instantie – ingetogen nummer. Tot blijkt dat ze ook nog een stukkie kan rappen. ‘Dit is best goed’ zeiden ik en mijn vrienden nog tegen elkaar. Deze act houden we in de gaten. Well done Armenië.
Ierland: We Are One – Wild Youth
Ieder jaar wil ik Ierland leuk vinden, want mensen – wat komt daar een talent uit voort. Bovendien wonnen ze nog wel eens in het verleden. Dat gaan ze dit jaar niet doen. Bij lange na niet.
Maar de band is sympathiek en We Are One is zo’n suikerzoet Eurovisie-nummer dat zich snel in je hoofd nestelt. Geloof mij, na drie wijn sta je mee te brullen. En daarom toch een onverwacht leuke ontdekking.
Roemenië: D.G.T – Theodor Andrei
18 jaar en dan al als een malle staan op te treden met een laidback nummer waar soms flink uitgehaald wordt? Laat dat maar aan Theodor Andrei over. Daarbij is het een aanstekelijk nummer dat best aardig is. Maar vooral die zang doet het ‘m. Het was onverwacht leuk.
Misschien moet onze Nederlandse inzending eens bij hem in de leer.
Moldavië: Soarele si Luna – Pasha Parfeni
Ik ga het gewoon toegeven: de meningen over de Moldavische act zijn nogal verdeeld. De ene vriend vond het geweldig, terwijl de ander alleen maar kon lachen. En gezien de ietwat hilarische act is dat best logisch. Het is een mix tussen veel beats, rare dansjes en gekke outfits. Ik kijk nu al uit naar het optreden op het Eurovisiesongfestival. Al gok ik dat de meningen dan ook verdeeld zijn.
Litouwen: Stay – Monika Linkyté
En heel eerlijk? Ik wist even niet in welke categorie ik ‘Stay’ moest plaatsen. Maar ik weet wel dat vriend M. en ik elkaar aankeken en mompelden dat dit ‘toch best goed gezongen’ was. En nee, het gaat geen potten breken, maar onze Monika kan wel zingen en daarom mag zij ook in de categorie ‘onverwachte ontdekkingen.’
Tegenvallers
Nederland: Burning Daylight – Mia Nicolai en Dion Cooper
En dan de Nederlandse inzending. Er zijn al veel woorden aan gewijd door nog meer media en ik vrees dat ik daar weinig nieuws aan ga toevoegen.
Maar ik ga het gewoon zeggen: zaterdagavond vond ik het ook weer niet zo slecht. Misschien kwam dat ook omdat wij wat meer achterin de zaal stonden. Bij de bar enzo, maar dat is een ander verhaal. Het klonk in ieder geval minder slecht dan hun vorige optreden.
Daarbij vind ik dat nummer mooi, vind ik het sneu dat dit duo zo hard wordt aangepakt en doen deze jonge, onervaren mensen echt wel hun best. Ze weten alleen niet zo goed hoe. Hopelijk kan dat de komende weken nog een beetje recht worden getrokken. Al vrees ik het ergste …
Azerbeidzjan: Tell me more – TuranTuranX
In ieder geval zijn ze niet zo saai als de tweeling van Azerbeidzjan. Die broers staan met een gitaartje een doodsaai nummer op te lepelen. Tegen de tijd dat je dat nummer hebt uitgezeten ben je een krat bier en drie flessen wijn verder. Best bijzonder voor een land dat normaal gesproken acts stuurt met dansbare nummers, aantrekkelijke artiesten en goede outfit. Laat ze dat volgend jaar ook maar weer doen.
Albanië: Duje – Albina and Familja Kelmendi
De Albanese Kelly Family. Zo hebben vriend P. en ik de Albanese inzending genoemd. Nu moet ik er wel even meteen bij vermelden dat vriend P. deze act best sympathiek vindt, terwijl ik bijna doodga van verveling tijdens het luisteren van deze inzending.
Maar als je houdt van folklore, dan zit je hier goed. En ach, ik hield ook al nooit van de Ierse Kelly Family.
Denemarken
Stel, je hebt een leuke, jonge zanger die veel jonge fans kan aanspreken. En hij kan nog een beetje dansen ook. Zou je hem dan dit nummer meegeven? Natuurlijk niet. Dit was een dertien-in-een-dozijn-plaatje dat volledig doodsloeg in de zaal van Eurovision in Concert. Mensen probeerden ernaar te luisteren, maar de bar bleek toch interessanter.
Zonde Denemarken, met dit soort nummers kom je er niet.
San Marino: Like an animal – Piqued Jacks
Een paar jaar terug was ik fan van Serhat. Een Turkse tandarts die uitkwam voor San Marino. Nou, van deze act ga ik geen fan worden. Dit is een rocknummer. En dat is niet erg. Maneskin heeft zelfs bewezen dat je met een rocknummer het Eurovisiesongfestival kan winnen. Maar hier wil 1993 z’n nummer terug en dat moeten we met z’n allen gewoon niet willen.
Misschien kan Serhat volgend jaar weer komen.
Slovenië: Carpe Diem – Joker Out
En toen hadden we alweer een rocknummer. Een saai rocknummer welteverstaan. Al kan het misschien liggen aan het feit dat ik zaterdagavond teveel gitaren hoorde. Kan ook. Het zal mijn eigen overkill zijn geweest. Ik weet wel dat ik wijn ben gaan halen bij de bar. Dat zegt genoeg.
Tsjechië: My Sisters Crown – Vessna
Een aantal vrouwen op een podium dat een nummer zingt? Daar kan ik heel blij van worden. Denk maar eens aan het wonderschone Saudade van Portugal. Maar helaas, van de Tsjechische inzending word ik niet blij. Meerstemmig geneuzel. Meer kan ik er niet van maken. Dat ik meer bezig was met mijn telefoon en tegelijkertijd mijn glas vasthouden, zegt wel genoeg.
Maarrrrrrr …. Veel mensen om mij heen vonden het wel geweldig. Het moet blijkbaar je smaak zijn.
Letland: Aijā – Sudden Lights
Ook Letland heeft dit jaar een nummer met rock-invloeden. Dat levert nogal een onsamenhangend nummer op. Met een zanger die vocaal nog wel eens uit de bocht vliegt. Snel vergeten.
En verder?
Dan hadden we ook nog het anti-oorlogslied ‘Watergun’ van de Zwitserse inzending Remo Forrer. Ingetogen nummer, een tekst om over na te denken, een sterke stem … Maar dan in deze tijd een anti-oorlogslied? Ik weet nog steeds niet wat ik daarvan vind. Geef mij nog even wat tijd.
Geef een reactie