HUH? WAT? Dat dacht ik verschillende keren tijdens het lezen van Toevluchtsoord van de Franse schrijver Jérôme Loubry, want wat een rollercoaster is dit. En nog leuker? Ik ben echt een paar keer door de schrijver op het verkeerde been gezet.
>> Onlangs las ik Slagzij van Horst Enger en ook dit is een aanrader.
Toevluchtsoord
De idee van de plot lijkt zo simpel. De jonge journalist Sandrine heeft haar grootmoeder nooit gekend. Wanneer ze hoort dat de vrouw is overleden, bezoekt ze het koude, grijze eiland voor de Franse kust waar haar oma woonde. Ze maakt kennis met de laatste bewoners die daar, net als haar grootmoeder, vanaf 1946 wonen en het eiland nooit meer hebben verlaten.
Al snel vermoedt Sandrine dat de bewoners een gruwelijk geheim bewaren. Er is destijds iets vreselijks gebeurd, want de bewoners zijn na al die jaren nog steeds doodsbang. Iets weerhoudt ze ervan het eiland te verlaten, alsof ze gevangenen zijn…
Wanneer inspecteur Damien Bouchard te horen krijgt dat er een jonge vrouw op het strand is aangetroffen, treft hij haar zwaar getraumatiseerd en onder het bloed aan. De vrouw, die Sandrine heet, beweert een vreselijke ontdekking te hebben gedaan op een eiland niet ver van de Franse kust. Het probleem? Niemand heeft ooit van dat eiland gehoord …
De Elfenkoning
De rode draad in dit boek is de ballade Erlkönig (De Elfenkoning) die in 1782 wordt geschreven door de Duitse dichter Johan Wolfgang von Goethe. Dit personage speelt op het eiland een ronduit angstaanjagende rol. Al geldt ook voor de periode erna. Laat ik het zo zeggen – ik wil niet teveel verklappen – de Erlkönig duikt daarna in allerlei vormen op.
Verschillende bakens
Maar niet voordat we aan het begin van het boek als lezers een college bijwonen van een docent die de zaak Sandrine voorlegt aan zijn studenten. Want als niemand ooit van dit eiland en dit verhaal heeft gehoord, wat is er dan gebeurd?
In het eerste deel – het eerste baken – bekijken we het verhaal vanuit het perspectief van Sandrine in 1986 en haar grootmoeder Suzanne in 1949. Terwijl Sandrine in 1986 voelt dat het er niet pluis is op het eiland, komen we in flashbacks te weten hoe Suzanne op het eiland belandde.
Dat gaat zo mis dat in het tweede deel – het tweede baken – Sandrine bebloed op een strand wordt terug gevonden. Aan inspecteur Damien Bouchard de taak om de zaak te onderzoeken. Hij krijgt daarbij hulp van een psychiater die – en nu moet ik oppassen dat ik weer niet teveel verklap – vermoedt dat er iets anders aan de hand is …
Vooral wanneer in het volgende deel – het derde baken – blijkt dar Damian Bouchard met zijn eigen tragedies kampt.
Enorme plotwending
Dat zorgt trouwens voor een gigantische plotwending die een compleet ander verhaal oplevert. Dat was ook het moment dat ik HUH en WHAT THE … dacht? Daarna volgt de ene plotwending zich na de ander op. En net als je denkt dat je het doorhebt als lezer, dan gebeurt er toch weer iets dat je niet snel zou verwachten. Dan komen we er ook achter waarom juist deze bakens gebruikt worden om het boek in te delen en wat een toevluchtsoord nu precies inhoudt. Al zal je daar nog wel even voor moeten doorlezen, want schrijver Loubry heeft nog een verrassing voor ons in petto op de laatste bladzijden.
Filmrechten
Het is dan ook geen wonder dat de filmrechten van dit boek inmiddels verkocht zijn. Dit plot kan een geweldige film of miniserie opleveren. Ik zou gaan kijken. Eens kijken of ik dan weer van die HUH momenten heb.
Toevluchtsoord van Jérôme Loubry is nu verkrijgbaar
Geef een reactie