Ik geef het meteen toe: ik ben een groot fan van schrijfster Jane Harper. Haar vorige drie boeken las ik uitermate snel uit. Het is dan ook niet gek dat ik reikhalzend uitkeek naar haar nieuwste boek: ‘De Overlevenden.’ Ook dit verhaal las best aardig weg, al vond ik ‘m niet zo goed als de voorgaande boeken.
>> Overigens kun je dit boek door de titel verwarren met het boek met dezelfde titel die onlangs ook uit kwam: ‘De Overlevenden’ van Alex Shulman.
Hoge verwachtingen
Nu moet ik ook wel bekennen dat mijn verwachtingen misschien te hoog waren. Komt – zoals ik al eerder schreef – door haar eerdere boeken. In het eerste boek ‘De Droogte’ leefde ik helemaal mee met de hoofdrolspeler, daarna bevond ik mij in die doodenge ‘Wildernis‘ en vervolgens was ik ergens in de woestenij in ‘Verlaten.’ En laat dat laatste boek nou net mijn favoriet zijn. Ik voelde de hitte, de onderhuidse spanningen en de plotwendingen. Het was geweldig.
Je begrijpt dat ik dan ook énorm uitkeek naar de ‘De Overlevenden.’
Mooie locatie
Overigens is het laatste waar ik over klaag de locatie, want dit keer neemt Jane Harper ons mee naar de grillige kust van Tasmanië (ook al zo’n hoofdrolspeler in de tv-serie ‘The Gloaming‘). En dat doet ze weer op haar geheel eigen, vertrouwde wijze. De ruwe rotsen, de donkere grotten en het opkomende water? Je voelt het gevaar. En Jane Harper is er ronduit goed in om dit te beschrijven.
Waarvoor hulde.
Aardig plot
Ook de plot lijkt op het eerste gezicht heel aardig. Hierin volgen we Kieran Elliott. Zijn leven veranderde voorgoed op de dag dat een enkel, roekeloos besluit een dramatisch gevolg kreeg. Het schuldgevoel dat hem nog altijd achtervolgt, speelt op tijdens een familiebezoek aan de kleine kustplaats waar hij opgroeide. Kierans ouders hebben het niet makkelijk en ook de rest van de bewoners worstelt met trauma’s uit het verleden.
Wanneer er een lichaam wordt gevonden op het strand, komen lang verborgen geheimen bovendrijven. Een gezonken boot, een vermist meisje, en alle vragen die nooit zijn weggespoeld…
Maakt de verwachtingen niet waar
De plot klinkt geweldig toch? En toch komen de personages niet geheel uit de verf. Oké, we komen erachter dat Kieran een trauma van jewelste heeft, maar op één of andere manier voelen de personages soms van bordkarton. De personages blijven oppervlakkig en gaan niet énorm de diepte in.
Nu hoeft dat ook niet altijd bij een thriller, maar Jane Harper verliest zich soms in teveel personages, flashbacks naar het verleden (die er uiteindelijk niet zoveel toedoen) en beschrijvingen van de omgeving. Het is soms – ik durf het bijna niet te zeggen – saai. En langdradig. ‘Natuurlijk lees je over onderhuidse spanningen in het dorp, maar stiekem vraag je je af wanneer er echt iets gaat gebeuren.
Dat komt aan het einde pas. Een beetje. En daarna dooft het verhaal als een nachtkaars. We krijgen geen epiloog of een antwoord op andere vragen. Bovendien voelt het eind nogal afgeraffeld. Er had meer in gezeten. En dat zorgde ervoor dat ik dit boek niet met een héél blij gevoel dichtsloeg. Dit had zoveel beter gekund.
Lezen?
Maar maakt dat het tot een slecht boek? Zeker niet. Jane Haper heeft nog steeds een vlotte pen en weet steeds genoeg hints te droppen waardoor je toch blijft doorlezen. Laat ik het zo zeggen: een ‘minder’ boek van Jane Haper is altijd nog prima te lezen. Maar stiekem hoop ik wel dat haar vijfde boek weer een voltreffer is.
Geef een reactie