In de literatuur geldt ‘In cold blood’ van Truman Capote nog altijd als hét voorbeeld van faction. Van faction is sprake wanneer een boek de bouw en vertelwijze van fictie heeft maar naar de inhoud een zuivere reportage is. ‘In cold blood’, dat in 1966 verscheen, is een reconstructie in verhaalvorm van de moord op een gezin. Feitelijk waar gebeurd dus. De crimeserie ‘London Kills’ lijkt op het factiongenre te zijn gebaseerd.
Van de makers van ‘Suspects’
De serie werd bedacht door Paul Marquess, die eerder al met de serie ‘Suspects’ een vergelijkbare productie op zijn naam gebracht had. Beide series hebben een documentaire-achtig karakter – althans, dat is de bedoeling – en de auteurs hebben volop de gelegenheid tot improviseren. Teksten uit het hoofd leren hoefde niet in dezelfde mate als in andere series. Door dit alles moet het dus lijken alsof je naar een documentaire zit te kijken; een waar gebeurd verhaal dus. Of dat tot een geslaagd resultaat heeft geleid, daarover straks meer.
Moordonderzoek als lopende-bandwerk
Dat docu-achtige karakter zorgt ervoor dat je als kijker een groot aantal misdrijven voorgeschoteld krijgt, die weliswaar zonder uitzondering boeiend zijn maar nooit heel geraffineerd opgebouwd en uitgewerkt. Moordonderzoek als lopende-bandwerk; dat is het zo’n beetje. Daardoorheen loopt de rode draad van de hele serie: de verdwijning van DI David Bradfords vrouw Sarah. Dat Bradford (Hugo Speer) en zijn mensen – Sharon Small als DS Vivienne Cole, Bailey Patrick als DC Rob Brady en Tori-Allen-Martin als detective-in-opleiding Billie Fitzgerald – zoveel misdrijven te verwerken krijgen, komt overigens vooral doordat in de serie zoals die bij Lumière te verkrijgen is, feitelijk twee seizoenen zijn samengevoegd. Het is maar dat je dat weet.
Het voert te ver om alle moorden waarmee Bradford en zijn team te maken krijgen, te bespreken; daarvoor zijn het er te veel. Ik beperk me daarom maar tot het noemen van een paar: de zoon van een parlementslid die hangend aan een boom een in park wordt gevonden, zwaar verminkt; een kersverse bruidegom die in een steegje een mes tussen zijn ribben krijgt, een kinderarts die dood gevonden wordt in zijn woonboot… Zo gaat het nog een poosje door. En steeds zie je hetzelfde patroon: het team dat al vrij snel denkt te weten hoe de vork in de steel zit, Vivienne die twijfelt… en uiteindelijk gelijk krijgt. (Oei, dit is een spoiler).
Niet alleen de murdercases overtuigen niet helemaal; het verhaal over de verdwijning van Sarah Bradford (Zoe Telford) doet dat evenmin. Eigenlijk kon alleen de verhaallijn over Amber Saunders (Jennie Jacques) mij echt bekoren. We leren haar al heel snel kennen als de jongedame die in de eerste aflevering de zoon van het parlementslid ontdekt. Een aardige meid, zo lijkt het en ook een beetje zielig, want ze is dakloos. Maar neem maar van mij aan – en meer ‘spoilen’ doe ik hier niet – dat schijn ook hier bedriegt.
Onderhoudend?
Dus ja, wat te zeggen van ‘London Kills’? Onderhoudend is ze zeker, je wilt in ieder geval steeds weten wie al die moorden gepleegd heeft. Maar doordat het er zo veel zijn, worden ze een beetje afgeraffeld. In een aantal afleveringen krijg je er zelfs twee voor je kijkerskiezen. Bovendien vond ik het acteerwerk niet altijd even overtuigend. Sharon Small is voor mij nog altijd Barbara Havers in de verhalen met DI Lynley in de hoofdrol en die rol speelt zij meer dan overtuigend. In ‘London Kills’ hoeft zij niet alles te geven om de rol van Vivienne Ciole te spelen. Die is daarvoor te ‘plat’. Kortom, een 7- lijkt me voor deze serie een passende waardering.
Lees ook andere reviews van Bert:
– Het tweede seizoen van de Zweedse serie ‘Before we die’: Spannend, maar is ‘t ook goed?
– Sanctuary’: Kuuroord waar het slecht toeven is
– Duitse krimi ‘The Typist’: Obsessieve zoektocht tegen beter weten in
– Deense serie ‘Face to Face’: De ondergang van een hufter
– Review: serie ‘Box 21’ blijkt doos van Pandora te zijn
– Cruelty: Drama dat niet in alle opzichten overtuigt
– Review – The Valhalla Murders: Spannend slot, maar daarmee is ook alles gezegd
– Review – Invisible Heroes: Eerbetoon aan handelsattaché dat jammer genoeg niet beklijft
– Review – Craith 2: Gitzwart maar van grote klasse
Geef een reactie