Stel dat je lesmateriaal bij een cursus scenarioschrijven zou moeten ontwikkelen (iets wat een echte crimefan best kan), wat zou je de cursisten daarin meegeven? Ik zou ze in ieder geval adviseren te kiezen voor een politieman of -vrouw met een moeizaam privéleven. Gescheiden bijvoorbeeld, met kinderen die regelmatig voor problemen zorgen, en natuurlijk ook met de nodige problemen op het werk. Door tegenwerking van collega’s of superieuren. Zeg maar: een type-John Rebus of –Wallander. Bedenk vervolgens een misdrijf waarin officiële instanties een kwalijke rol spelen of hebben gespeeld en die koste wat het kost het deksel op de beerput willen houden. Dan krijgt de zoektocht naar toedracht en dader(s) het karakter van Klein-Duimpje-tegen-de-reus. Oh ja, en zet de kijker ook een paar keer op het verkeerde been. Zoiets doet het altijd goed. Mocht je dit een nogal cynische opening vinden, dan heb je dat goed gezien. Want bovenstaande adviezen lijken een-op-een aan de basis gelegen te hebben van de IJslandse Netflix-serie ‘The Valhalla Murders.’
The Valhalla Murders
Met dien verstande dat deze serie zelfs twee rechercheurs met een weinig benijdenswaardig privéleven heeft: Kata (Nína Dögg Filippusdóttir), die voor de politie van Reykjavik werkt, en Arnar (Björn Thors), die een verleden in de IJslandse hoofdstad heeft maar tegenwoordig in Oslo werkt. Hij wordt als senior officer overgevlogen om Kata te helpen bij het onderzoek naar een aantal wrede moorden die stuk voor stuk te maken lijken te hebben met het voormalige jongensinternaat Valhalla. Kata is gescheiden, heeft een zoon Kari (Aaron Fors), die zij samen met haar ex-man opvoedt. En dat blijkt niet altijd eenvoudig, zeker wanneer Kari opgepakt wordt op verdenking van betrokkenheid bij een zedenmisdrijf.
Ondoorgrondelijk personage
Over Arnar komen we pas meer te weten in de laatste twee afleveringen en dat vond ik rijkelijk laat. Wel wordt meteen duidelijk dat hij in zijn jeugd in Reykjavik gewoond heeft en vanuit die periode een goede band onderhoudt met politiecommissaris Magnus (Sigurŏur Skúlason). En dat hij het destijds niet gemakkelijk heeft gehad. Daarvan getuigen onder meer de vele blijken van zelfverminking op zijn onderarm. Maar Arnar is zes afleveringen lang een ondoorgrondelijk personage, dat vooral erg zijn best doet om ondoorgrondelijk over te komen en dan blijkt het gevaar van overacting lastig te voorkomen. Bovendien wordt nooit duidelijk waarom hij verstoten wordt door de kringen rond zijn zus. Dat levert een ronduit onbegrijpelijke scene op.
De rol van ‘officiële instanties’
En dan die rol van ‘officiële instanties’. Daarover kan ik weinig vertellen zonder spoilers weg te geven. Wel dat in het verleden hooggeplaatste ambtenaren een kwalijke rol gespeeld hebben bij het misbruik van jongens in het internaat. Bij de dood van een van hen ook. Ook dat is voor de echte liefhebber van crimeseries geen onbekend thema.
Verveeld tijdens het kijken?
Heb ik me dus acht afleveringen lang verveeld? Nou, dat gaat wat ver. Wel stoorde ik me regelmatig aan het acteren van Björn Thors, aan de soms knullige dialogen ook; aan het feit dat de verhaallijn over Kari’s betrokkenheid bij dat zedenmisdrijf leegliep als een ballon en dus geen enkele functie heeft, zoals dat ook het geval is met de relatie tussen Arnar en zijn zus.
De laatste afleveringen maken veel goed
Maar de laatste twee afleveringen maakten veel goed. Daarin wordt meer duidelijk over Arnars verleden en natuurlijk over hoe de vork daadwerkelijk in de Valhalla-steel zit. Dat levert bloedstollende slotscenes op. Maar om zo ver te komen moet je wel eerst zes afleveringen uitzitten waarin het verhaal nooit binnenkomt. Bij mij niet, tenminste.
‘The Valhalla Murders’ – ook bekend als ‘Brot’- is te zien op Netflix
Lees ook andere reviews van Bert:
– Review: In ‘Guilt’ is niets wat het lijkt
– Britse serie ‘Traces’: het verleden kan heel pijnlijk zijn
– Review: het tweede seizoen van de Ierse serie ‘Blood’ bezorgde me hoofdbrekens
– Liar 2: De ultieme wraak van Laura Nielson
– Over de beperkte houdbaarheid van (misdaad)auteurs
– White House Farm: hoogmoed komt uiteindelijk tot de val
– Een ‘nieuwe’ Rebus – John Rebus: ‘The Lockdown Blues’
– Italiaanse misdaadserie ZeroZeroZero: razend spannend, maar ook meedogenloos in het kwadraat
– Het tweede seizoen van de Zweedse serie ‘Before we die’: Spannend, maar is ‘t ook goed?
– ‘Sanctuary’: Kuuroord waar het slecht toeven is
– Duitse krimi ‘The Typist’: Obsessieve zoektocht tegen beter weten in
– Deense serie ‘Face to Face’: De ondergang van een hufter
– Review: serie ‘Box 21’ blijkt doos van Pandora te zijn
– Cruelty: Drama dat niet in alle opzichten overtuigt
© 2020, Bert Peene. All rights reserved.
Nog een bijkomend en storend cliché: steek nu toch eens een lamp aan als je iets gaat zoeken als rechercheur! De helft van de serie kijk je naar een zwart scherm met wat voorbijschuivende lichtjes en beverige lichtbundels van zaklampen.