Geen serie deze keer maar een bespreking van een film en wel een waarin, als je afgaat op de titel, wreedheid de boventoon voert. Het gaat om de film ‘Cruelty’, een IJslandse productie die in 2016 verscheen onder de oorspronkelijke titel ‘Grimmd.’
>> De IJslandse thrillerserie ‘Brot’ al gezien op Netflix?
Wreed
Wreed is in ieder geval de dood van twee zusjes, die ontvoerd en op gruwelijke wijze vermoord worden. Vooral de wanhoop en het verdriet van hun moeder Fanney wordt door actrice Salóme Gunnarsdóttir indringend in beeld gebracht. Wreed is ook de manier waarop een van de rechercheurs de hoofdverdachte, de zwakbegaafde Magni (Hannes Oli Ágústsson), onder druk zet om de dubbele moord te bekennen. En ook de uiteindelijke afloop is wreed, maar daarover wil ik hier niet meer kwijt. Op te veel spoilers zit niemand te wachten.
Cruelty
Het verhaal gaat natuurlijk over de zoektocht naar de dader. Dat onderzoek wordt geleid door Edda (Margret Vilhjálmsdóttir), een politievrouw met een incestverleden. Zij en haar broer Andri (Petur zoskar Sigurdsson) werden als kind regelmatig door hun vader misbruikt. Met name bij Andri heeft dat blijvende gevolgen gehad. Hij komt daardoor al snel in beeld als mogelijke verdachte, samen met nog een aantal bij de politie bekende pedofielen.
Nare sfeer
Eigenlijk valt er niet zo heel veel meer te vertellen. Er gebeurt namelijk niet veel spannends. ‘Cruelty’ is een verhaal in de traditie van (bijvoorbeeld) Henning Mankells Wallander- serie. Het drijft meer op sfeer dan op dramatische ontwikkelingen.
Die sfeer is overigens ronduit naar en dat zorgt ervoor, misschien wat merkwaardig, dat verhaal blijft boeien. De kijker moet dan wel bereid zijn de soms zwakke toneeldialogen te negeren, evenals het weinig geloofwaardige politieonderzoek. Edda en haar partner Jói (Svein Ólafur Gunnarsson) gaan een beetje lukraak op onderzoek uit en halen verdachten zonder enige vorm van bewijs voor een verhoor naar het politiebureau. Ook het incestverleden van Edda heeft feitelijk geen enkele functie.
De pareltjes
Tot zo ver de minpunten. Dan nu nog, tot slot, de pareltjes. Het spel van Salóme Gunnarsdóttir heb ik al genoemd. De rol die zij speelt, vergt veel vakmanschap, want het gevaar van overacting ligt voortdurend op de loer. Van overacting is bij haar echter geen sprake. Zij ís in alle nuances van haar spel de moeder die te horen heeft gekregen dat haar beide kinderen zijn vermoord en die nu maar moet zien hoe zij met die vreselijke zekerheid verder leeft.
Dan is er nog een acteur wiens naam ik niet heb kunnen achterhalen, maar die een tijdje tot de verdachte pedo’s behoort. De man is volstrekt geschift, lijkt met zijn moeder te leven, maar uiteindelijk blijft het om een etalagepop te gaan. Ik had deze acteur er graag met naam en toenaam uitgelicht, want ook zijn spel is uitermate sterk. Maar zoals gezegd: hij bleef voor mij helaas anoniem.
Lees ook de andere reviews van Bert:
– Review: In ‘Guilt’ is niets wat het lijkt
– Britse serie ‘Traces’: het verleden kan heel pijnlijk zijn
– Review: In ‘Guilt’ is niets wat het lijkt
– Review: het tweede seizoen van de Ierse serie ‘Blood’ bezorgde me hoofdbrekens
– Liar 2: De ultieme wraak van Laura Nielson
– Over de beperkte houdbaarheid van (misdaad)auteurs
– White House Farm: hoogmoed komt uiteindelijk tot de val
– Een ‘nieuwe’ Rebus – John Rebus: ‘The Lockdown Blues’
– Italiaanse misdaadserie ZeroZeroZero: razend spannend, maar ook meedogenloos in het kwadraat
– Het tweede seizoen van de Zweedse serie ‘Before we die’: Spannend, maar is ‘t ook goed?
– ‘Sanctuary’: Kuuroord waar het slecht toeven is
– Duitse krimi ‘The Typist’: Obsessieve zoektocht tegen beter weten in
– Deense serie ‘Face to Face’: De ondergang van een hufter
– Review: serie ‘Box 21’ blijkt doos van Pandora te zijn
© 2020, Bert Peene. All rights reserved.
Geef een reactie