Soms kijk je naar een serie waar je later even van moet bijkomen. De Deense serie ‘When the dust settles’ – beter bekend als ‘Når støvet har lagt sig‘- is zo’n reeks. Deze donkere Scandinavische serie is niet alleen spannend, maar geeft ook food for thought.
When the dust settles
Maar eerst even terug naar de serie die geschreven is door Ida Maria Rydén en Dorte W. Høgh. Na een schokkende, terroristische aanslag in Kopenhagen raken de levens van acht mensen die elkaar niet tot nauwelijks kennen, verstrikt.
We zien de mensen voor, tijdens en na de aanslag. Wat ging er vooraf aan dit tragische moment en wat zijn de gevolgen? Vooral wanneer ze beseffen dat ze fundamenteel veranderd zijn door de gebeurtenissen. En ook niet geheel onbelangrijk: wie zit er achter de aanslag?
Personages
Deze personages zijn niet gelikt en leiden allesbehalve een perfect leven. Loodgieter Morten (Jacob Lohman) probeert samen met zijn vrouw Camilla (Julie Agnete Vang) hun zoon Albert (Elias Budde Christensen) op het rechte pad te trekken, maar zien daarbij hun dochter Rose (Kaya toft Loholt) over het hoofd.
Intussen ziet de oude Holger (Henning Jensen) het leven niet meer zitten en worstelt de dakloze Ginger (Katinka Lærke Petersen) met de autoriteiten. Dan is er nog de achtjarige Marie (Viola Martinsen) die bang is dat haar moeder Louise dood gaat, terwijl Lisa (Filippa Suenson) – een beroemde Zweedse zangeres – ontdekt dat ze zwanger is van haar Deense vriend.
Kapper Jamal (Arian Kashef) heeft intussen problemen om zijn rijbewijs te halen en heeft ook nog eens grote problemen met zijn familie. Nikolaj (Peter Christoffersen) heeft alles op alles gezet om een eigen restaurant te openen. En dat is er nog minister van Justitie, Elisabeth (de gerenommeerde Deense actrice Karen-Lise Mynster). Zij twijfelt of ze met pensioen zal gaan en meer tijd wil doorbrengen met haar vrouw of toch in de politieke arena blijft.
Realistisch
En net als de personages is de serie behoorlijk realistisch gefilmd. Je zit er als kijker bovenop. Een fly on the wall, zou je ‘t ook kunnen noemen. Dat begint al meteen in de eerste scenes waarin we worden meegenomen naar een restaurant in Kopenhagen waar mensen gezellig zitten te keuvelen en we flarden van hun gesprekken opvangen.
En dan worden de kijkers opeens wakker geschud. Je moet er gewoon even van bijkomen.
Daarna wordt er heen en weer gesprongen in de tijd. In flashbacks zien we wat er vooraf ging en wat er speelt in het leven van de personages. Ook eng? Ook zijn er flashbacks naar de aanslag. Al weet je lang niet wie ‘t wel en wie ‘t niet overleeft.
Je zou door al die personages en plotwendingen snel ‘t overzicht kunnen verliezen, maar dat gebeurt niet. De makers houden de touwtjes strak in handen.
Dat maakt deze serie enorm verslavend, want na één aflevering wil je snel door naar de rest van de afleveringen.
Meer dan een scandi noir
Maar deze serie is meer dan een spannende scandi noir. Deze reeks laat personages zien uit alle gelederen van de Deense samenleving. Hier geen stralende, gelukkige koppies van mensen die zouden moeten behoren tot een van de gelukkigste landen ter wereld. Dit land heeft net zo goed te maken met drugs- immigratie- en misdaadproblemen. En dat wordt pijnlijk duidelijk in deze reeks. En geeft je iets om over na te denken.
Donker
Deze serie moet je dan ook niet kijken als je zin hebt in iets vrolijks. Deze serie is – net als veel andere Scandinavische series – donker, duister en weinig optimistisch.
Maar als je zin hebt in een goede, realistische serie met intrigerende personages, een prima plot en de nodige spanning, dan is dit zeker wat voor jou.
Niet voor niets één van de beste Scandinavische series die ik de laatste tijd heb gezien.
Waar te zien?
Tot nu toe is deze serie alleen nog maar te zien bij Canal Digitaal. Mocht de serie nog ergens anders verschijnen, dan laat ik hier natuurlijk weten.
Ik reageer graag, want ook ik heb genoten van deze serie (die uiteindelijk toch minder ‘noir’ is dan Danielle suggereert (oei, dat is bijna een spoiler). Vooral het acteerwerk vond ik bijzonder knap. Doordat die verschillende levens door elkaar heen geweven zijn en de periode voor de aanslag stukje bij beetje dichterbij het vertelheden gebracht wordt, moet je wel geconcentreerd blijven. En als ik dan toch één minpuntje mag noemen, dan is dat de omvang van de serie: 10 afleveringen van plm. 50 minuten. Ouderwetse ‘Scandi’ dus, maar wat mij betreft hadden dat er best 2 minder mogen zijn.
De serie is inmiddels ook bij Lumiere verkrijgbaar.
Dank voor deze aanvulling Bert! Super!