Vatersuche is een bekend motief in de (wereld)literatuur. Letterlijk verwijst het naar de zoektocht van een zoon naar zijn verdwenen vader. Tegelijkertijd levert zo’n zoektocht de hoofdpersoon ook veel zelfinzicht op. Immers, zo vader zo zoon. En dat is in veel verhalen bepaald niet onbelangrijk. Of er zoiets als een omgekeerd Vatersuche-motief bestaat, weet ik niet, maar wie de Deense serie ‘Face to Face’ gezien heeft, zal het met me eens zijn dat er voldoende reden is om het ter plekke te bedenken.
>> De serie ‘Face to Face’ was al te zien op de Vlaamse zender Canvas
Deense serie: Face to Face
Als politie-inspecteur Bjørn Rasmussen (Ulrich Thomsen) voor een routineklusje bij de patholoog, zijn oude vriend Frank (Lars Ranthe), moet zijn, krijgt hij de schrik van zijn leven. Onder het laken over een van de snijtafels blijkt het lichaam van zijn eigen dochter, Christina (Alma Ekehed Thomsen), te liggen.
Volgens Frank heeft zij zelfmoord gepleegd, maar Bjørn weigert dat te geloven. Daarom gaat hij, tegen alle regels in, zelf op onderzoek uit om de ware toedracht van zijn dochters dood te achterhalen. Dat levert een weinig verheffende reeks avonturen op, waarin hij niet alleen een onvermoede, duistere kant van zijn dochter leert kennen, maar ook geconfronteerd wordt met zijn ware zelf. Hij krijgt steeds meer een spiegel voorgehouden en wat hij daarin ziet, is confronterend en zeker ook ontluisterend. Je zou in dit geval dus van een Tochtersuche-motief kunnen spreken. Zo vader zo dochter.
Bijzondere serie
Face to Face is in alle opzichten een bijzondere serie. Ze bestaat uit acht afleveringen van iets meer dan twintig minuten. Iedere aflevering is opgebouwd rondom een dialoog: van Bjørn met Frank, met ene Nikki (die vertelt dat zij Christina’s vrouw is), met de eigenaresse van een luxe bordeel, een gerenommeerde clubeigenaar (met een crimineel verleden), een voormalige collega, een professor die actief op het Darkweb blijkt te zijn, zijn ex- en tenslotte nog één keer met Frank.
Maar van een echte dialoog is feitelijk geen sprake; ‘kruisverhoor’ zou beter zijn, want het gaat er telkens stevig aan toe. Bjørn gooit alle professionele normen overboord en schuwt geen enkele vorm van geweld. Want hij is ervan overtuigd dat zijn dochter geen zelfmoord pleegde en hij zal hoe dan ook achter de ware toedracht van haar dood komen.
Enorme hufter
Maar zoals gezegd, naarmate hij dieper in Christina’s leven duikt, komt hij daarin ook zichzelf steeds meer tegen. Als de afwezige vader, de onbereikbare echtgenoot, de onsympathieke collega. Als Bjørn in de spiegel kijkt die hem wordt voorgehouden, ziet hij een enorme hufter.
Indrukwekkend
Face to Face is de verfilming van een indrukwekkend verhaal. Vooral de laatste twee afleveringen maakten diepe indruk. Bjørn wil samen met zijn ex- Susanne (Trine Dyrholm) afscheid nemen van Christina. Ze spreken daartoe af bij het mortuarium van het plaatselijke ziekenhuis. Maar wat een waardig afscheid had moeten worden, loopt uit op een genadeloze confrontatie, waarin nog één keer alle ellende van hun leven samen wordt opgerakeld. Daarin speelt een paardmotief een kleine maar bijzonder belangrijke rol. Hoewel Susanne haar ex-man voor één met haar grieven lijkt te bereiken, maakt de laatste aflevering duidelijk dat hun ontmoeting dramatische gevolgen heeft gehad.
Face to Face is niet alleen door het verhaal een productie van hoog niveau. Dat komt ook het sublieme acteerwerk van de crème de la crème van het Deense acteursgilde. Ulrich Thomsen dus, die als gekwelde hoofdpersoon een indrukwekkende prestatie levert, en Trine Dyrholm. Daarnaast zien we onder meer Lars Nikkelsen, Søren Malling en Nikolaj Lie Kaas. De regisseur had ze vrijwel allemaal niet meer dan één keer nodig, in een bepaalde aflevering, maar daarin tonen zij zich op hun best.
Tot slot nog dit: hoort Face to Face thuis onder het kopje ‘crime’? Wat mij betreft niet; ‘drama’ is veel passender, ondanks de suspense die als een rode draad door het verhaal loopt. Maar het is dan wel een drama dat ook de liefhebbers van crime zeker zal bevallen.
De Deense serie ‘Face to Face’ is nu ook te zien bij Lumiereseries
Lees ook de andere reviews van Bert:
– Review: In ‘Guilt’ is niets wat het lijkt
– Britse serie ‘Traces’: het verleden kan heel pijnlijk zijn
– Review: In ‘Guilt’ is niets wat het lijkt
– Review: het tweede seizoen van de Ierse serie ‘Blood’ bezorgde me hoofdbrekens
– Liar 2: De ultieme wraak van Laura Nielson
– Over de beperkte houdbaarheid van (misdaad)auteurs
– White House Farm: hoogmoed komt uiteindelijk tot de val
– Een ‘nieuwe’ Rebus – John Rebus: ‘The Lockdown Blues’
– Italiaanse misdaadserie ZeroZeroZero: razend spannend, maar ook meedogenloos in het kwadraat
– Het tweede seizoen van de Zweedse serie ‘Before we die’: Spannend, maar is ‘t ook goed?
– ‘Sanctuary’: Kuuroord waar het slecht toeven is
– Duitse krimi ‘The Typist’: Obsessieve zoektocht tegen beter weten in
© 2020, Bert Peene. All rights reserved.
Geef een reactie