De ‘White House Farm Murders’ zijn nog steeds een van de meest geruchtmakende misdrijven in de criminele geschiedenis van Groot-Brittannië. Het was dan ook niet meer dan vanzelfsprekend dat de moordpartij aandacht kreeg in bekende televisieseries als ‘Crimes That Shook Britain’, ‘Britain’s Worst Crimes’ en ‘White House Farm Murders.’
>> De serie is deze zomer ook te zien bij de NPO
De feiten …
De feiten: in de nacht van 6 op 7 augustus 1985 werden Nevill en June Bamber samen met hun dochter Sheila en hun kleinzoons, de tweeling Daniel en Nicholas, op brute wijze vermoord op hun boerderij in het graafschap Essex. Hun (pleeg)zoon Jeremy ontsprong de dans omdat hij op dat moment in zijn eigen huis was, enkele tientallen kilometers verderop. Zo luidde althans zijn verklaring.
Voor het politieteam onder leiding van DCI Thomas “Taff” Jones was meteen duidelijk wat er die nacht op de boerderij was gebeurd. Sheila, die leed aan schizofrenie, zou in een vlaag van verstandsverbijstering eerst haar ouders en kinderen hebben doodgeschoten en daarna zelfmoord hebben gepleegd. Case closed.
Tot enkele weken later Jeremy’s vriendin, die kort daarvoor door hem was gedumpt, de politie vertelde dat hij de moorden had gepleegd. Sluitend bewijs ontbrak echter en dat bleef zo, hoezeer de politie ook haar best deed. Desondanks bleek uiteindelijk de verklaring van Jeremy’s vriendin overtuigend genoeg voor de jury om hem schuldig te verklaren.
Een tv-serie kon niet uitblijven
Je kon erop wachten dat er ook ooit een televisieserie over deze geruchtmakende zaak gemaakt zou worden en eigenlijk is het vreemd dat dat nog zo lang heeft geduurd. Maar nu is die er dan: ‘White House Farm’. Ze werd begin van dit jaar door de Britse zender ITV uitgezonden en is inmiddels ook op de Nederlandse televisie te zien. (De serie is overigens ook op dvd verkrijgbaar).
Faction
In tegenstelling tot de meeste crimeseries geen fictie maar faction. Faction is een combinatie van fact en fiction en heeft betrekking op boeken die de bouw en vertelwijze van fictie hebben maar naar de inhoud zuivere reportage zijn. Zo staat het althans op www.ensie.nl.
Over dat laatste heb ik echter zo mijn twijfels. Wanneer een auteur voor waargebeurde feiten een eigen vorm zoekt, beweegt hij zich toch al weg bij de ‘zuivere reportage’. Dat is hier zeker ook gebeurd. De kijker wordt daarvoor ook gewaarschuwd, in een aantal begeleidende teksten die aan iedere aflevering voorafgaan. Bepaalde scenes zijn verzonnen, net als sommige personages.
Een van die verzonnen personages is, voor zo ver ik kan nagaan, brigadier Stan Jones (Mark Addy), een wat pafferige goedzak die niet bepaald gezegend is met een grote dosis assertiviteit. Daarom legt hij het in de confrontaties met zijn chef, het geagiteerde carrièremannetje “Taff” Jones (Stephan Graham), keer op keer af. Maar vasthoudend is hij wel en die karaktertrek blijkt uiteindelijk lonend.
‘Wat een goeie serie!’
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik niet van faction hou. Je weet als kijker (of lezer) immers al hoe het verhaal afloopt en dan is er niks meer aan. Dacht ik. Daarom begin ik daar in de regel niet aan. ‘White House Farm’ was dus een uitzondering en ik begon met de nodige scepsis te kijken. En die verdween als de sneeuw voor de zon. Wat een goeie serie! Mijn vrouw en ik zaten al gauw te kijken alsof we niet wisten hoe het zou aflopen, alsof de jury Jeremy uiteindelijk toch vrij zou spreken en het recht niet zou zegevieren.
Dat was onder meer het resultaat van de verhaalopbouw – je wordt als kijker van het ene uiterste naar het andere geslingerd – maar even zo goed van het spel van Stephan Graham. De manier waarop hij het personage “Taff” Jones neerzet, is tenenkrommend irritant. Wat een naar mannetje! Datzelfde geldt voor Freddy Fox, die Jeremy Bamber speelt. Op zich moet het voor hem niet zo moeilijk geweest zijn zich in die rol te leven – de echte Jeremy wordt in diverse bronnen maar al te duidelijk beschreven – maar je moet het ‘op camera’ nog wel doen. En dat doet ie. Het verhaalpersonage Jeremy is dezelfde arrogante asbak die hij in het echt ook schijnt te zijn.
Prima camerawerk
Maar de belangrijkste kwaliteit van de serie vond ik toch wel het camerawerk. ‘Traag’, dat is het eerste wat in me opkomt. Dat begint al met de openingsscenes van iedere aflevering: telkens een shot vanuit een van de vertrekken van het huis, in het halfdonker, zonder geluid gefilmd. En zo zijn er nog veel meer: soms vanaf de grond, soms vanuit de lucht gefilmd. Beelden van een verhaalruimte waarvan je als kijker een unheimisch gevoel krijgt. Opgeteld bij alle jaren tachtig-parafernalia geven ze je het gevoel dat je naar een Britse misdaadklassieker zit te kijken.
Het moge duidelijk zijn dat ik ‘White House Farm’ een absolute aanrader vind voor iedereen die van een zorgvuldig verteld misdaadverhaal houdt. Als ik de serie, die zes afleveringen van ongeveer 45 minuten telt, een cijfer moest geven, dan was dat een dikke 9!
Lees ook de andere reviews van Bert:
– Review: In ‘Guilt’ is niets wat het lijkt
– Britse serie ‘Traces’: het verleden kan heel pijnlijk zijn
– Review: In ‘Guilt’ is niets wat het lijkt
– Review: het tweede seizoen van de Ierse serie ‘Blood’ bezorgde me hoofdbrekens
– Liar 2: De ultieme wraak van Laura Nielson
– Over de beperkte houdbaarheid van (misdaad)auteurs
© 2020, Bert Peene. All rights reserved.
Geef een reactie