Zo, dat is andere koek! Ik weet niet hoe ik de manier waarop ik kennismaakte met de Italiaanse misdaadserie ZeroZeroZero beter kan verwoorden. Want die is nogal anders dan de doorsnee KRO-detective, die in de ontwikkeling van mijn referentiekader een belangrijke rol heeft gespeeld. Natuurlijk gaat het er bijvoorbeeld in Line of Duty, om maar een voorbeeld te noemen, soms ook hard aan toe, evenals in sommige Scandinavische serie (als equivalent van de KRO-detective). Maar dat geweld stelt niets voor vergeleken met wat je als kijker in deze Italiaanse misdaadserie ZeroZeroZero voorgeschoteld krijgt. Je bent dus gewaarschuwd!
>> De serie ZeroZeroZero is nu ook te zien op NPO Plus
Gebaseerd op boek van Roberto Saviano
De Italiaanse misdaadserie ZerZeroZero is gebaseerd op het gelijknamige boek van Roberto Saviano, een Italiaanse journalist en publicist die ook eerder al een boek (Camorra) wijdde aan de economische heerschappij van de Napolitaanse maffia. Ook zijn essays en artikelen gaan voornamelijk over de georganiseerde misdaad in het algemeen en de Camorra in het bijzonder. Dat leverde hem niet alleen veel publiciteit (en geld) op, maar ook serieuze bedreigingen en tegenwoordig wordt hij dan ook zwaar beveiligd.
ZeroZeroZero
Evenals in Camorra worden feit en fictie in ZeroZeroZero tot een bijzonder onderhoudend en vooral spannend verhaal gesmeed. Het beschrijft de moeizame reis van een grote partij cocaïne van Monterrey in Mexico naar het Italiaanse Gioia Tauro.
De koper – de eerste aflevering is keurig volgens de drie belangrijkste rollen opgebouwd – is Don Minu La Piana (Andrea Chiaramida), hoofd van de ‘Ndrangheta’; de verkopers zijn twee Mexicaanse kartelleiders, Enrique (Victor Huggo Martin) en Jacinto Leyra (Flavio Medina) , en dan is er nog de ‘makelaar’ die ervoor zorgt dat de bestelling op de plaats van bestemming komt. In dit geval is dat de redersfamilie Lynwood uit New Orleans: vader (Gabriel Byrne), dochter Emma (Andrea Riseborough) en zoon Chris (Dane DeHaan). Nadat hun vader bij een bloedig treffen met het leger om het leven gekomen is, nemen zij de verantwoordelijkheid voor het transport op zich. Zij zullen ervoor zorgen dat de drugs in Italië komen.
Normaal gesproken levert zo’n transport geen onoverkomelijke problemen op; iedereen die moeilijk zou kunnen doen, blijkt namelijk omgekocht. Maar deze keer is anders en dat komt onder meer door een machtsstrijd binnen de ‘Ndrangheta’. De oude Don Minu wordt serieus belaagd door zijn kleinzoon Stefano (Giuseppe De Domenico) en leden van de familie Curtiga. Daarnaast zijn de machtsverhoudingen in Mexico nogal diffuus. Wie ‘goed’ zouden moeten zijn, zijn dat bij nader inzien toch niet. Zo blijkt een commando-eenheid van het leger in werkelijkheid samen te spannen met de Leyra-broeders. Al die verwikkelingen zorgen ervoor dat het schip moet uitwijken naar Afrika en dat een deel van de reis over land gemaakt moet worden, dwars door de Malinese woestijn. IS-gebied! Ook daar gaat het er niet zachtzinnig aan toe.
Intussen zijn de commando’s onder leiding van commandant Quinteras (Harrold Torres) op nietsontziende manier bezig de macht in de straten van Monterrey naar zich toe te trekken. Daar laten de Leyra’s namelijk veel geld liggen, is het idee. Maar om de macht daadwerkelijk te kunnen grijpen, moeten ze eerst duidelijk maken dat met hen niet valt te sollen en dat doen ze dan ook. Kleine boefjes worden hardhandig van de straat geplukt en onderdeel van een intensief trainingsprogramma gemaakt en wanneer die is afgerond, trekt de bende erop uit om op klaarlichte dag dood en verderf te zaaien. Met het nodige understatement kun je dat een ‘stevig statement’ noemen.
Meedogenloos hard
De Italiaanse misdaadserie ZeroZeroZero is hard, meedogenloos hard. Een kleine greep uit de zestien plus-scenes waarmee je als kijker geconfronteerd wordt: lijken worden weggewerkt door ze aan de varkens te voeren; een auto wordt in brand gestoken terwijl er nog een levend persoon in zit, vastgeketend aan het stuur; buspassagiers worden zonder pardon geliquideerd. En dan zijn er nog de talloze scenes waarin mensen ‘gewoon’ worden doodgeschoten. Ik schreef het al: ZeroZeroZero is niet geschikt voor tere zieltjes. Liefhebbers van Midsomer Murders, om maar wat te noemen, kunnen deze serie maar beter aan zich voorbij laten gaan.
Verslavend
Wie minder teergevoelig is, zal zich er echter zeker niet mee vervelen. Voor mij werkte het verhaal verslavend, al vond ik het wel lastig dat er geen ‘good guys’ in voorkomen. Je kunt je sympathie bij niemand kwijt. Bovendien moet je even doorhebben hoe de regie soms met de verteltijd werkt. Zonder aankondiging ga je regelmatig terug in de tijd. Maar op den duur went dat wel.
Prima acteerwerk
Wat bepaalt, naast het verhaal en de manier waarop het verteld wordt, de kwaliteit van deze serie? Dat is in ieder geval de acteerwerk van Dane DeHaan, die op overtuigende wijze een jongeman speelt die worstelt met de eerste symptomen van Huntingtons Disease, de ziekte waaraan zijn moeder is overleden. Van Harrold Torres ook, die zonder twijfel het meest raadselachtige personage in de serie neerzet. Ongevoelig en meedogenloos aan de ene kant, diep gelovig en opmerkelijk sentimenteel aan de andere kant. Hij doodt bijvoorbeeld zonder scrupules een van de soldaten die zich aan zijn gezag lijkt te willen onttrekken en ontfermt zich vervolgens vanuit oprechte bewogenheid over diens hoogzwangere vriendin. Met een knipoog naar Asterix en Obelix zou je kunnen zeggen: rare jongens, die Mexicanen.
Komen de drugs nog aan?
Komen de drugs uiteindelijk nog in Italië aan, vraag je je natuurlijk af. Daarvoor moet je tot de laatste aflevering blijven zitten. Je zal zien dat ook de laatste etappe, vanaf het moment dat de drugs vanuit Casablanca naar Italië worden verscheept, vol voetangels en klemmen zit, maar hoe het afloopt: zelf kijken!
De serie is ook verkrijgbaar bij Lumiereseries. Koop ‘m hier!
Lees ook de andere reviews van Bert:
– Review: In ‘Guilt’ is niets wat het lijkt
– Britse serie ‘Traces’: het verleden kan heel pijnlijk zijn
– Review: In ‘Guilt’ is niets wat het lijkt
– Review: het tweede seizoen van de Ierse serie ‘Blood’ bezorgde me hoofdbrekens
– Liar 2: De ultieme wraak van Laura Nielson
– Over de beperkte houdbaarheid van (misdaad)auteurs
– White House Farm: hoogmoed komt uiteindelijk tot de val
– Een ‘nieuwe’ Rebus – John Rebus: ‘The Lockdown Blues’
Geef een reactie