Van innemende charmeur via arrogante etterbak tot psychopaat: zo zou je de ontwikkeling kunnen typeren die Andrew Earlham (Ioan Gruffudd) doormaakt in het eerste seizoen van de Britse serie Liar. Met dien verstande dat hij natuurlijk altijd al een crimineel was, maar dat blijkt pas gaandeweg. Een van de slachtoffers die hij maakt – in totaal zijn het er minstens negentien – is Laura Nielson (Joanne Froggatt) en dat komt hem in Liar 2 duur te staan ….
Andrew heeft er een gewoonte van gemaakt vrouwen te versieren, te drogeren en te verkrachten én die verkrachting te filmen en zij is de eerste die weigert zich neer te leggen bij zijn hardnekkig ontkennen. Dat leidt uiteindelijk tot zijn ontmaskering. Niet tot zijn arrestatie, want Andrew weet met een buitengewone mengeling van slimheid en geluk (puntje van kritiek!) uit handen van de politie te blijven. Tot zo ver seizoen één.
Liar 2
Het tweede seizoen speelt enkele weken later en begint met de vondst van Andrews lichaam. Iemand heeft zijn keel doorgesneden en hem in een van de estuaria langs de Engelse kust achtergelaten.
>> Het tweede seizoen van ‘Liar’ is vanaf eind mei ook te zien op BBC First
Al snel is Laura voor politie-inspecteur Vanessa Harmon (een bloedirritante rol van Shelley Conn) de ideale hoofdverdachte. Aanvankelijk is het bewijs tegen haar nog indirect – ‘circumstantial’ heet dat in fraai politiejargon – maar ook daarvan kan er op den duur te veel zijn. En dus wordt Anna op een kwade dag aangeklaagd voor moord.
Gezien de omstandigheden – haar verleden als slachtoffer, het ontbreken van een strafblad – mag zij echter op borgtocht vrij en daarvan maakt zij dankbaar gebruik door haar eigen klopjacht op de dader te beginnen. Dat vormt een van de belangrijkste verhaallijnen: wie heeft Andrew Earlham vermoord en wie probeert Laura erin te luizen? Want dat wordt steeds duidelijker: iemand is er alles aan gelegen om haar veroordeeld te krijgen.
Wat gebeurde er voor Andrews dood?
De andere verhaallijn is een retrospectieve. We kijken niet alleen naar Laura’s zoektocht, maar ook naar de weken voorafgaand aan Andrews dood. De periode dus waarin hij alles in het werk stelde om uit handen van de politie te blijven én een soort eindafrekening met Laura voorbereidde. Want hij houdt haar verantwoordelijk voor alle ellende die hem intussen is overkomen.
Onnodige verhaallijnen
Heden en verleden lopen dus voortdurend door elkaar heen. In de eerste drie, vier afleveringen is het onderscheid nog redelijk duidelijk, maar vanaf aflevering vier verdwijnt die duidelijkheid snel en moet je als kijker verdraaid alert zijn om ‘in het juiste verhaal te blijven’. Zeker als de flash backs niet alleen teruggaan naar drie weken terug, maar ook verder. Naar Laura’s jeugdjaren zelfs. Dat is niet alleen verwarrend, maar ook onnodig; niet functioneel. Dat geldt even goed voor het dunne verhaallijntje van Harmons privémoeilijkheden. We hadden ze prima kunnen missen. Het verhaal raakt in zekere zin zijn focus kwijt.
Ander puntje van kritiek …
Ander puntje van kritiek: zo tegen het eind van het verhaal wordt de geloofwaardigheid meer dan eens geweld aangedaan en neemt het moralistisch karakter toe. Dat is jammer, want op zich vond ik ook Liar 2 een sterk verhaal, dat we bijna-bingewatchend hebben uitgezeten. Zo’n slot wijst er waarschijnlijk op dat de rek er bij het schrijversduo, Harry en Jack Williams, uit is. Ik kan me daarom moeilijk voorstellen dat er nog een derde seizoen komt en dat is prima. We hebben nu wel genoeg leugens gehoord.
Het tweede seizoen van Liar gemist? De serie is ook verkrijgbaar op DVD.
Lees ook de andere reviews van Bert:
– Review: In ‘Guilt’ is niets wat het lijkt
– Britse serie ‘Traces’: het verleden kan heel pijnlijk zijn
– Review: In ‘Guilt’ is niets wat het lijkt
– Review: het tweede seizoen van de Ierse serie ‘Blood’ bezorgde me hoofdbrekens
© 2020, Bert Peene. All rights reserved.
Geef een reactie