Hoofdbrekens, dat bezorgde het schrijven over het tweede seizoen van de Ierse serie Blood me. Want hoe doe je dat zonder teveel van de feitelijke toedracht weg te geven? Het verhaal is gecompliceerd, bevat meerdere verhaallijnen, die allemaal met elkaar verweven zijn. Als je dat uit de doeken gaat doen, loop je het gevaar van de ene spoiler na de andere. Laten we eerst maar eens teruggaan naar seizoen één.
>> In april was het tweede seizoen van Blood ook te zien op BBC First
Het eerste seizoen van Blood
Dat verhaal gaat over de zoektocht van Cat Hogan (Carolina Man) naar de ware toedracht van haar moeders dood. Haar moeder was gekluisterd aan haar rolstoel en had steeds meer zorg nodig. Heel lang had ze waarschijnlijk niet meer te leven. Merkwaardig genoeg wil haar vader Jim (Adrian Dunbar), die huisarts is, weinig over het overlijden van zijn vrouw kwijt en dat maakt Cat achterdochtig. Was haar moeders dood een ongeluk of heeft haar vader, die ook een relatie had met een andere vrouw, ‘een handje geholpen’? Maar in de laatste aflevering lijkt het toch allemaal nog
mee te vallen.
Toch mag Jim zijn beroep niet langer uitoefenen en ziet hij zich genoodzaakt een tijdje uit zijn vertrouwde omgeving te verdwijnen. Want daar hebben toch heel wat mensen het idee dat hij zijn
vrouw heeft vermoord. Maar als het tweede seizoen begint, gaat hij weer op huis aan om de eerste communie van zijn kleinkinderen bij te wonen.
Geen prettig weerzien
Van een prettig weerzien is echter geen sprake… en nu dreig ik met mijn bespreking in de problemen te komen. Als kijker krijg je binnen het bestek van twee, drie afleveringen een verbijsterende hoeveelheid verwikkelingen te verwerken.
Ik vat ze kort samen: huwelijken die ‘op’ zijn, een geheime lesbische relatie, spanningen in de familie, een verleden dat besmet is met een veroordeling wegens mishandeling, de keiharde handel in hard drugs, afpersing, mensen die voor dood worden achtergelaten maar toch niet dood blijken te zijn en ten slotte de vondst van het lichaam van Jims schoonzoon Paul (Ian Lloyd Anderson).
Hoewel, ‘ten slotte’, dat is feitelijk het vertelheden. We zien daarin Jims dochter Fiona (Gráinne Keenan) volkomen overstuur met haar auto te water raken. Als die weer op het droge getakeld wordt, vindt de politie Pauls lichaam in de kofferbak. Door dit alles heen wordt het verhaal over de aanloop naar die fatale autorit verteld. Alles wat ik hiervoor opsomde dus.
Hoe kwam Paul aan zijn einde?
Als ik nu zou uitweiden over al die gebeurtenissen, hoe summier ook, zou ik meteen de lol verpesten voor iedereen die de serie nog niet gezien heeft. Dan zou ik bijvoorbeeld moeten vertellen hoe Jim tegen wil en dank in onverkwikkelijke zaken betrokken raakt , iets wat hij gezien zijn verleden absoluut niet hebben kan. Of hoe tijdens het gezellig samenzijn na de communie de bom barst en een paar uiterst pijnlijke geheimen genadeloos in de openbaarheid worden gebracht (met alle gevolgen van dien). Hoe in het drugscircuit boontje om zijn loontje komt ook (Oei, dit is toch al bijna een spoiler). En intussen vraag je je als kijker af: hoe is Paul toch aan zijn einde gekomen? Heeft Fiona hem vermoord, zoals de politie denkt, of was het Jim, die daarvoor ook zo zijn eigen redenen gehad zou kunnen hebben?
Meerdere verhaallijnen
Het tweede seizoen van Blood, dat merkwaardig genoeg niet als seizoen 2 wordt gepresenteerd, is veel spannender dan het eerste; rijker ook. Seizoen 1 heeft eigenlijk maar één verhaallijn, het tweede seizoen heeft er meerdere en dat maakt het ook gemakkelijker het verhaal een bevredigend slot te geven. Seizoen 1 ging met Jims uitleg over de dood van zijn vrouw toch een beetje uit als een nachtkaars en dat kan van het tweede seizoen zeker niet gezegd worden.
Een paar minpuntjes …
Dat betekent niet dat er geen minpuntjes zijn. Zo vond ik lang niet alle verhaallijnen even functioneel. Bijvoorbeeld die van het kostbare paard dat de familie Mooney op stal heeft staan. Dat lijkt aanvankelijk een belangrijke rol te gaan spelen, maar doet dat uiteindelijk niet (inderdaad, weer een spoiler). Verder komt Pauls voorgeschiedenis te weinig uit de verf en vond ik de feitelijke toedracht van het Fiona’s auto-ongeluk, waarmee de bal dus aan het rollen kwam, nogal geforceerd. (voor meer duidelijkheid: zie de laatste aflevering).
Een derde seizoen?
Daar staat tegenover het overtuigende spel van Gráinne Keenan en Adrian Dunbar (natuurlijk, zullen de kenners zeggen) en de spannende plot. Al met al mag er daarom van mij best een derde seizoen komen. Met de ernstig verstoorde relatie tussen Jim Hogan en zijn zoon Michael (Dairmuid Noyes) als centraal gegeven bijvoorbeeld. Met Cat was Jim al in het reine gekomen, met Fiona hoefde dat niet (bovendien zal zij, ernstig ziek als zij is, inmiddels gestorven zijn), maar Michael vindt nog steeds dat zijn vader in de gevangenis thuis hoort. Dat zou een interessante variant van het Vatersuche-thema kunnen opleveren. Misschien wil iemand dat eens doorgeven aan Channel 5 en Virgin Media, die als opdrachtgevers voor de serie fungeerden.
Lees ook de andere reviews van Bert:
– Review: In ‘Guilt’ is niets wat het lijkt
– Britse serie ‘Traces’: het verleden kan heel pijnlijk zijn
– Review: In ‘Guilt’ is niets wat het lijkt
© 2020, Bert Peene. All rights reserved.
Geef een reactie