‘Is dat wel verstandig,’ had Emma Hedges’ tante Julie in de serie ‘Traces’ gevraagd toen zij haar vertelde dat zij een baan als laboratorium-assistent bij een forensisch instituut in Dublin had aangenomen.
>> De serie was ook te zien op BBC First.
Pijnlijk verleden
Dublin was immers een stad van vooral nare herinneringen. Emma (Molly Windsor) was er geboren en had er haar jeugd doorgebracht, maar het was geen fijne jeugd geweest. Haar ouders waren gescheiden en haar moeder was vermoord toen ze zeven jaar oud was. De twee belangrijkste vragen zijn nooit beantwoord: door wie is zij vermoord en waarom? Maar Emma negeert de aarzelingen van haar tante en meldt zich op een dag bij professor Sarah Gordon (Laura Fraser), bij wie zij in de leer zal gaan om een forensisch professional te worden.
Maar al gauw blijkt die vraag van tante Julie zo gek nog niet. Emma is juist naar Dublin gekomen om eindelijk een antwoord te vinden op die twee prangende vragen, zoveel is wel duidelijk, maar of die antwoorden haar ook de rust geven die zij zoekt…. Het verleden blijkt uiteindelijk nogal pijnlijk te zijn.
Schedel van haar moeder
Het begint allemaal met de schedel in een instructiefilm die onderdeel uitmaakt van Emma’s opleiding. Merkwaardig genoeg (want zo eerlijk moeten we ook zijn) constateert zij onmiddellijk dat dit de schedel van haar moeder is. Oei, pijnlijk foutje, erkennen professor Gordon en haar team, die
verantwoordelijk zijn voor het filmpje. Maar Emma krijgt te horen dat zij zich vergist.
Een tweede steen in de vijver van haar gemoedsrust is een foto die onverwacht opduikt. Op die foto liggen haar vader en moeder in bed, nagenietend van een stevige vrijpartij. Dat lijkt misschien niet zo
vreemd, maar is het wel als je bedenkt dat de foto genomen is toen Emma’s ouders al enkele jaren uit elkaar waren en haar moeder inmiddels hertrouwd was.
De foto is genomen in de slaapkamer van een vriendin, Izzy Alessi (Laurie Brett). Zat die ook in het complot en zo ja, welk complot dan? En hoe
komt Izzy erbij te beweren dat het lichaam van Emma’s moeder in stukken gesneden was toen het werd gevonden? Zie daar nog wat extra stenen in die aanvankelijk tamelijk rustige vijver.
Samenspanning?
Een beproefde verteltechniek in misdaadverhalen is dramatic irony. De lezer of kijker weet meer dan de belangrijkste personages: daar komt het op neer. In dit geval weet je als kijker al snel dat een aantal mensen samenspant – hoewel, een aantal… op den duur lijkt iedereen dat te willen – om de waarheid omtrent de dood van Emma’s moeder koste wat het kost voor haar te verhullen.
Maar Emma heeft dat op den duur heus wel in de gaten; ze is bepaald niet dom! Een doorzetter is ze wel, iemand die zich heeft voorgenomen de waarheid omtrent de dood van haar moeder te achterhalen, koste wat het kost. En dat lijkt steeds beter te lukken. De zaak-Marie Monroe wordt namelijk officieel heropend.
Nachtclubbrand
Halverwege de serie weeft de scenarioschrijver een tweede geschiedenis door die van Emma. De nachtclubbrand waarmee het verhaal begint, krijgt namelijk een stevig staartje als de officier van justitie dood door schuld ten laste wil leggen. Aan de firma MacAfee om precies te zijn, de aannemer die enkele jaren geleden een grondige verbouwing heeft uitgevoerd. Het is alleen nog de vraag bij wie schuld in de schoenen geschoven zal worden: bij vader Phil of bij zijn zoon Daniel (Martin Compston), die destijds als opzichter fungeerde. En laat Emma nou toevallig (of niet…) een relatie krijgen met deze Daniel.
De gebeurtenissen komen in een stroomversnelling als Daniels vader (Vincent Regan) ten tonele verschijnt. Ogenschijnlijk een vriendelijke man, maar wel op een manier die ronduit bedreigend overkomt. Zijn optreden luidt een doorbraak in de zoektocht naar de toedracht van de dood van
Emma’s moeder in en voor je het weet zit je naar een afronding te kijken die enerzijds weldadig aandoet maar tegelijkertijd niet helemaal bevredigt.
Wat vond ik ervan?
Dat brengt me bij de hamvraag: wat vond ik ervan? Hoort Traces bij het betere werk dat de Britse productiemaatschappijen kunnen leveren? In het VK dachten de kijkers daar in ieder geval heel verschillend over. De serie kreeg tienen, maar ook éénen.
Voor mij lijkt een zeven wel genoeg. Ik heb me er prima mee vermaakt. Als je eenmaal begint te kijken, wil je ook weten hoe de vork in de steel zit en dat is toch geen onbelangrijk criterium. Maar mijn vorige alinea maakt al wel duidelijk dat ik het einde wat discutabel vond. Het gaat ineens zo snel dat de geloofwaardigheid geweld wordt aangedaan.
Verder vond ik de rollen van politie-inspecteur Neil McKinven (Michael Nardone) en professor Gordon bepaald dubieus. Zij lijken ieder op hun eigen manier een belang te hebben bij de doofpotaffaire die de dood van Marie Monroe geworden is, maar hoe dat precies zit?
Tot slot kun je je vraagtekens plaatsen bij de typecasting. Molly Windsor speelt in de serie Cheat op een overtuigende manier een gekwetste puber die uiteindelijk zelfs niet voor moord terugdeinst. Voor de rol van Emma vind ik haar minder geschikt. Ze is weliswaar al drieëntwintig, maar voor de rol van aankomend forensisch professional oogt zij te jong. En de kwaliteiten van Martin Compston komen in Line of Duty veel beter tot hun recht. Dit alles overziend, denk ik dat die zeven nog een half puntje teveel is.
Geef een reactie