‘Het is best een leuke serie, maar niet echt bijzonder,’ oordeelde mijn vrouw nadat wij de eerste aflevering van de Britse miniserie ‘Guilt’ hadden gezien en ik kon ze moeilijk ongelijk geven. Maar ik wist ook dat zij vaak wat voorbarig is met haar oordeel, dat je sommige series even een paar afleveringen moet uitzitten om tot een heel andere mening te komen. Dat bleek ook hier het geval. Want ‘Guilt’ blijkt uiteindelijk – nou, eigenlijk al vanaf aflevering twee – een verhaal vol twists & turns, waarin alles anders is dan het op het eerste gezicht lijkt te zijn. En dat geldt net zo goed voor de meeste personages.
Guilt
Het begint allemaal als de broers Max en Jake McCall ergens in een van de buitenwijken van Edinburgh een man aanrijden. Hij is op slag dood. Bijzonder vervelend natuurlijk, zeker omdat de heren de nodige alcohol genuttigd hebben. Ze komen namelijk van een bruiloft.
Maar het lot lijkt ze gunstig gezind. Getuigen zijn op dit late uur in geen velden of wegen te zien, de woning van het slachtoffer ligt er verlaten bij en dat brengt Max op het idee de man naar binnen te dragen en in een stoel te zetten. Wie hem daar vindt, moet dan tot de conclusie komen dat hij in zijn stoel is overleden. Als bovendien blijkt dat de man terminale kanker had, kunnen ze ook nog eens hun geweten het zwijgen opleggen: ze hebben hem eigenlijk uit zijn lijden verlost. Eind goed al goed.
Althans, zo lijkt het, want als Max de volgende dag naar de ‘crimescene’ terugkeert en daarbij ook een bezoekje brengt aan de buurvrouw, vertelt die hem met een uitgestreken gezicht dat zij alles gezien heeft. Dat is natuurlijk een tegenvaller. Aan de andere kant: wie zal nou een oud, bijziend vrouwtje geloven? Nee, ‘nothing to worry about’, verzekert hij Jake. Dat was dus het punt waarop mijn vrouw tot haar eerste, zuinige oordeel kwam. Dat zij vanaf de tweede aflevering zonder aarzelen bijstelde.
Want uiteindelijk blijkt alles en iedereen anders dan het op het eerste gezicht lijkt.
Veel dreiging
Je wilt nu waarschijnlijk weten wie en wat precies, maar dat zou tot onverantwoord ‘spoilen’ leiden (als dat werkwoord al bestaat). Ik beperk me daarom tot het vermelden van enkele gebroken neuzen, een
gezwollen oogkas en een heuse ontvoering. En dreiging, heel veel dreiging, zeker vanaf aflevering drie.
Eigenlijk is er maar één die honderd procent authentiek is en dat is Jake (vooruit, die geef ik dan maar weg). In tegenstelling tot Max worstelt hij nog iedere dag met schuldgevoelens; daaraan ontleent de serie dan ook waarschijnlijk haar titel. En dat blijkt uiteindelijk een aardige voorspeller
van hoe het verhaal afloopt. Want al is de leugen nog zo snel … De rest kun je zelf wel aanvullen.
Typecasting
‘Guilt’ maakt nog maar weer eens duidelijk hoe belangrijk het is serieus werk te maken van typecasting. De rol van Max bijvoorbeeld wordt vertolkt door Mark Bonnar en dan weten de liefhebbers van Britse series al wat ze mogen verwachten. Want Bonnar speelt altijd de Foute Man, de loser, en dat doet hij ook nu; met overtuiging. Ook Ellie Haddington, die je misschien nog kent van (onder andere) Foyle’s War, is weer op haar best. Als Eng Oud Wijf, want die rol past haar het best. Ook het spel van Jamie Sives, die de rol van Jake McCall speelt, mag hier zeker niet ongenoemd blijven.
Teleurstellend einde
Al met al hebben van deze serie genoten, al moet gezegd dat het einde ons enigszins teleurstelde. Maar dat hadden we ook weer kunnen weten, want als je zo veel verwikkelingen in een verhaal van slechts vier afleveringen stopt, kun je niet alle draden even goed afhechten. Noem dat een
minpuntje. Maar dan wel een van de weinige.
‘Guilt’ is beschikbaar op DVD. Op dit moment is de serie (nog) niet op een streamingplatform te zien.
© 2020, Bert Peene. All rights reserved.
Geef een reactie