Iedereen heeft wel iets waar-ie een zwak voor heeft. De één is dol op klassieke auto’s, de ander houdt van schoenen en je hebt mensen die houden van tassen. Veel tassen. Ik ben er één van. Maar vandaag was een legendarische dag: ik heb een tas – waar ik verliefd op werd – niet gekocht.
Liefde voor tassen
Die liefde voor tassen begon overigens ergens op de middelbare school. Toen grossierde ik vooral in allerlei rugzakken. Ja, die waren toentertijd hartstikke hip. Familieleden vonden het overdreven. ‘Je hebt toch al een rugzak?’ Ja, duh. Sommige rugzakken pasten net even wat beter bij mijn outfit dan die andere.
Maar de liefde voor tassen barstte pas goed los toen ik ging studeren in Amsterdam. En ik in winkels als De Bijenkorf (dat toen nog enigszins betaalbaar was) prachtige tassen zag van merken als Marc Jacobs, Liebeskind en nog veel duurdere merken.
Oh man, ik had op een zeker moment een kast vol tassen.
En ze werden steeds duurder. Al kocht ik de designertassen later vooral op vintage websites. Anders waren ze – als student en beginnend redacteurtje – beslist niet te betalen.
‘Jij hebt tassen genoeg’
En toen kreeg ik wat met mijn vriend. Hij vond mijn liefde voor tassen – zoals mannen dat wel vaker vinden – echt belachelijk. Een tas is een tas. En daar hoef je er geen honderd van. Toch?
Niet dus.
En dus verhuisde mijn tassencollectie gewoon mee toen we samen gingen wonen. Wanneer ik weer met een nieuwe tas thuiskwam, moest-ie op een zeker moment gewoon lachen. ‘Jij hebt toch al tassen genoeg?’
Nee hoor.
Michael Kors
Tot ik op een mooie zaterdag in Bataviastad de outletwinkel van Michael Kors tegenkwam. En dit merk blinkt uit in mooie tassen. Ik kwam dan ook een cognackleurige strakke tas tegen waar ik zelfs nog mijn halve leven in mee kon sjouwen.
Ik nam ‘m mee. Het werd mijn lievelingstas.
En tot grote verbazing van mijn vriend kocht ik daarna niet meteen meer andere tassen.
Tot ik besloot dat ik zo van de tas hield, dat ik ‘m later ook in het donkerblauw heb gekocht in diezelfde winkel. Een jaar later kreeg ik van mijn ouders nog een heel handig zwart schoudertasje (ideaal om mee te nemen als je gaat stappen en dansen) van datzelfde merk op mijn verjaardag.
En blij dat ik was met die tassen. Ik heb ze veel gebruikt. Lees, ik gebruik ze nog steeds dagelijks. Dat zegt wel genoeg.
Tot vandaag
Tot ik vandaag weer in Bataviastad was. Niet voor mezelf trouwens. Mijn vriend – die een broertje dood heeft aan winkelen – was daar voor z’n halfjaarlijkse shoppingtrip.
Maar tijdens die trip was er natuurlijk wel even tijd voor een bezoekje aan die Michael Kors winkel. Dom natuurlijk. Zo’n bezoek heeft op mij precies dezelfde uitwerking als heroïne op een junk.
En toen zag ik ‘m: een prachtige zwarte handtas – het kreng was er ook in het bruin – die precies groot genoeg was om overdag mee te nemen. En ach, wat was het model mooi. En dan dat zachte leer … Het had ook nog eens een handig opbergvak.
Maar die tas kostte wel 200 euro.
En 200 euro is best wel een groot bedrag. Zeker als je voor dat bedrag ook héle andere dingen kunt doen. Ook al gebruik je die tas veelvuldig.
Van mijn vriend hoefde ik natuurlijk geen steun te verwachten. Hij zei – en je raadt het al – ‘dat ik zoveel tassen had.’
Klopt.
Zijn mening gaf niet de doorslag. Maar ik realiseerde mij net op tijd dat – hoe tof ik die tas ook vond – ik ‘m waarschijnlijk (juist omdat-ie net niet groot genoeg was) niet eens erg veel zou gaan gebruiken.
Dat zou toch ook wel zonde zijn.
Ik heb ‘m laten staan.
Niet gekocht
Had ik bijna nog nooit eerder gedaan met een tas waar ik verliefd op was (hoewel, deze roze tas heb ik vanwege de prijs laten lopen) Stiekem was ik – ondanks dat kleine vonkje van spijt – trots op mezelf dat ik ‘m niet had gekocht. Ik kan het dus wel.
Mijn vriend vond het vooral grappig. ‘Je hebt jezelf 200 euro bespaard!’ riep-ie nog lachend.
Zo kun je het inderdaad ook bekijken.
Maar intussen hou ik die tas wel in de gaten. Misschien gaat-ie straks nog harder in de sale. Kan ik ‘m alsnog aanschaffen. Maar zeg dat maar niet tegen mijn vriend.
Afbeelding: Fashionette
© 2019, Daniëlle. All rights reserved.
Hi Danielle,
kan me helemaal vinden je schrijven. Ben ook een tassen junkie, dus weet precies waar je het over hebt. Mijn verslaving dateert van mijn 4e jaar, toen ik mijn eerste tasje kreeg met Sinterklaas. Mijn motto: lekker tassen blijven shoppen!!!!
Groetjes van een medejunk. Anita