‘What the … ‘ dacht ik tijdens het lezen van het einde van ‘Ik weet wie je bent’ van Alice Feeney. Correctie, ik heb tijdens ‘t lezen meerdere ‘wat gebeurt hier’ momenten gehad. En dat was niet altijd even positief.
Ik weet wie je bent
Begrijp mij niet verkeerd, de plot is aardig gevonden. Zo wordt de echtgenoot van actrice Aimee Sinclair vermist aan het begin van het verhaal. Maar wanneer Aimee aangifte doet vertrouwt de politie ‘t niet.
En daar hebben ze groot gelijk in, want Aimee heeft heel veel te verbergen.Maar de politie krijgt geen vat op haar. Per slot van rekening is het Aimee’s werk om zich als iemand anders voor te doen. Professioneel leugenaar zijn is haar baan.
Maar waar de lezer al snel achter komt is dat Aimee al voor haar carrière als actrice loog. Wie is zij? Wat heeft ze meegemaakt? En waar is haar man? Bovendien heeft Aimee last van een stalker die haar overal weet te vinden en ‘ik weet wie je bent’ briefjes achterlaat.
Veel verhaallijnen
Een ding kan schrijfster Alice Feeney zeker en dat is een ingenieus gelaagd plot met meerdere wendingen schrijven. Er gebeurt heel veel. Heden, verleden, flashbacks, verschillende perspectieven … Feeney doet het allemaal. Soms in een hoeveelheid dat het een tikje verwarrend kan worden, maar als lezer pik je snel genoeg de draad weer op.
Vooral in het middenstuk die na de rollercoaster aan het begin van het verhaal vooral traag is. Al zitten er wel een paar huiveringwekkende momenten in. Laat ik het zo zeggen: als je niet houdt van kindermishandeling en gefrituurde hamsters, dan kun je er beter niet aan beginnen.
Waar gaat het dan mis?
Maar rollercoaster, veel verhaallijnen, spanning … Waar gaat het dan mis? Laat ik beginnen bij de personages die van bordkarton lijken. De enige die nog een beetje smoel krijgt is Aimee, maar daar is het wel mee gezegd.
Haar echtgenoot blijft een enigma (al is dat door het einde achteraf nog wel gerechtvaardigd), haar grootste concurrent Alicia White is een harteloze bitch, de journalisten zijn doortrapt en haar tegenspeler is ér één van het knappe-charmante-soort-met-een-klein-hartje.
Het personage had niet misstaan in een Bouquet reeks.
En de dialogen tussen Aimee en Alicia White zijn om te huilen zo slecht. Zelfs dialogen tussen vrouwelijke concurrenten in een deel van de eerder genoemde Bouquet reeks zijn nog beter.
En dat einde …
Maar ook daar had ik nog wel mee kunnen leven als dat einde niet zo vreselijk onwaarschijnlijk was geweest. En ja, het is tamelijk onverwacht – dat moet ik zeggen – maar ook volstrekt ongeloofwaardig. Het was één groot ‘what the …’ moment. En niet op een goede manier. ‘Hoe dan?’ dacht ik nog.
Misschien zullen veel lezers juist dat onverwachte einde geweldig vinden. En dat is ze goed recht. Dat mag zeker. Maar ik ben er geen fan van.
En nee, ik heb er geen spijt van dat ik ‘m heb gelezen. Dankzij de plot, de wendingen en de cliffhangers was het zeker nog wel te doen.
Alleen haak ik bij een volgend boek van Alice Feeney even af. (doe mij dan maar de volgende van Christian White). Ik heb wel genoeg ‘what the …’ momenten gehad voor vandaag.
‘Ik weet wie je bent’ van Alice Feeney is nu verkrijgbaar.
© 2019, Daniëlle. All rights reserved.
Geef een reactie