‘Maakt niet uit wat anderen ervan vinden: ik vind Arcade van Duncan Laurence mooi‘, dat schreef ik nadat de Nederlandse inzending voor het Eurovisiesongfestival bekend was geworden. Gelukkig dachten meer mensen er zo over, want Duncan Laurence heeft het Eurovisiesongfestival gewonnen.
Groot fan van het Eurovisiesongfestival
Nu weten de meeste mensen die Scriptgirl.nl volgen (zeker als je ook nog het Twitter-account volgt) dat ik een groot fan van het Eurovisiesongfestival ben.
Ik hou van de liedjes, de deelnemende landen, de buzz, de rellen en de roddels. Ook volg het Eurovisiesongfestival op de voet via grote websites als Wiwibloggs en ik ga tegenwoordig ook nog eens jaarlijks naar het geweldige Eurovision in Concert in Amsterdam.
Zelfs als Nederland niet meedoet, kijk ik.
Prachtig liedje van Duncan Laurence
Maar gelukkig deed Nederland dit jaar wel mee. En met wat voor nummer. Duncan Laurence schreef een schitterende liedjesliedje over verlies, verdriet en liefde. Dit liedje verdrong zelfs mijn favoriete Nederlandse inzending van het Eurovisiesongfestival – het eveneens wonderschone ‘Birds’ van Anouk – van de eerste plaats.
Maar zou het ook internationaal weten te scoren?
Favoriet bij de bookies
Ja dus, want zodra het nummer bekend was, steeg het razendsnel in de ranglijsten van de bookmakers. Ik wist niet wat ik meemaakte. Oké, de Nederlandse Common Linnets deden het uiteindelijk fantastisch bij de bookies in 2014, maar dit was exceptioneel.
Ik heb er foto’s van gemaakt.
Gedoodverfde winnaar
Maar tegelijkertijd vond ik het ook een héle last voor Duncan Laurence. Je zal maar de gedoodverfde winnaar zijn. Hoe ga je om met die druk? Al kreeg ik écht vertrouwen in zijn capaciteiten toen ik ‘m live hoorde zingen tijdens Eurovision in Concert. Wat een stem, wat een performance.
Hiermee zou hij écht heel hoog kunnen komen.
Repetities
En toen braken de repetities aan voor het Eurovisiesongfestival in Tel Aviv. Ik heb ze bijna allemaal gevolgd op Youtube. Er waren technische problemen met de staging voor Nederland.
Een schrale troost: bijna iedere act had technische problemen.
Maar toch maakten vloggers zich een beetje zorgen. Vooral toen ze zagen dat Duncan Laurence tijdens het optreden achter een piano zat en er niet genoeg close-ups waren.
Een voordeel: daar zijn repetities voor. Om te kijken wat niet werkt en wat wel werkt. Wat wel opviel is hoe goed Duncan Laurence zong en dat het nummer ‘Arcade’ vreselijk goed overeind bleef op dat grote podium.
Maar dan nog: Rusland haalde alles uit de kast op het podium, Zwitserland was super, Noorwegen was goed, die Zweedse act was ook om door een ringetje te halen en Italië bleek – ondanks de keelontsteking van de zanger – een sterke concurrent.
Uiteindelijk kwam ‘t redelijk goed met die staging van Nederland en zong Duncan Laurence fantastisch tijdens de jury-ronde en de tweede halve finale. De beste jongen was gewoon hartstikke door naar die finale.
Al kon die staging beter. Maar vooruit. Niet zeiken over details.
En toen kwam de finale
En toen kregen we eindelijk die finale. Net dat weekend was ik met mijn vriend en dochters een weekendje weg. Niet erg, want ook daar was een tv en WiFi.
Mijn oudste dochter van 6 – die al net zo besmet met het virus dreigt te raken – keek mee. Ze mocht tot Nederland kijken en dan moest ze naar bed.
Maar jeetje, wat deed Duncan Laurence het goed. Hij zong fantastisch en alles van die staging viel op z’n plek. De repetities en de aanpassingen hadden hun vruchten afgeworpen.
Na afloop maakte het mij niet eens meer uit of hij nu wel of niet won. Hij had ‘t magistraal gedaan. En daar kun je alleen maar een diepe, diepe buiging voor maken.
De uitslag
Maar we moesten natuurlijk ook nog die zenuwslopende uitslag door. En dat was me toch een partij spannend. Ook met dank aan een nieuwe indeling van het puntensysteem dat weliswaar vreselijke spannende tv opleverde, maar Nederlandse kijkers bijkans een collectieve hartaanval gaf.
Ik kneep in ieder geval de hand van mijn vriend fijn.
Na een paar zenuwslopende – voor mijn gevoel – uren was het zover: Duncan Laurence bleek genoeg punten te hebben gekregen van de televoters (hij werd tweede na Noorwegen) en hij won.
Ik heb gesprongen, gejuicht en een traantje weggepinkt. Ik heb mijn dochter uit bed gehaald (had ik beloofd) en we hebben samen gejuicht.
Na 44 jaar weer het Eurovisiesongfestival winnen. Het was één van de mooiste muzikale momenten van mijn bestaan. Durf ik rustig toe te geven.
Songfestival in Nederland
En dat betekent dat door Duncan Laurence het Eurovisiesongfestival volgend jaar in Nederland plaats vindt. En ja, ik moet en zal daar bij zijn. Al ga ik ook weer naar Eurovision in Concert.
Het wordt gewoon een Eurovisiejaar. Met dank aan Duncan Laurence en zijn team. Ik ben ze voor eeuwig dankbaar.
© 2019, Daniëlle. All rights reserved.
Geef een reactie