‘Wat een gekkenhuis’, dacht ik toen ik ‘Marionet’ van Daniel Cole uit had. Maar deze opvolger van de bestseller ‘Ragdoll’ is wel een enorm onderhoudend gekkenhuis. Je blijft door lezen.
Marionet
Marionet is het vervolg op de bestseller Ragdoll van Daniel Cole en er is weer een copycat moordenaar aan het werk…
Rechercheur Emily Baxter – die het nu heeft geschopt tot leidinggevende – moet het zonder haar collega William Fawkes doen. En dat is best lastig wanneer ze te maken krijgt met een nieuwe zaak die haar akelig bekend voorkomt: een lichaam dat in dezelfde onmogelijke houding is opgehangen aan draden. Het doet haar onmiddellijk denken aan de Ragdoll-moorden.
Alleen zijn er twee verschillen: het lichaam is gevonden in de Verenigde Staten en het woord LOKAAS in de borst gekerfd. Natuurlijk duiken de media er bovenop.
Intussen moet Baxter ook nog helpen bij een andere moordzaak. Ze treft weer een lijk aan dat veel wegheeft van de Ragdoll-moorden. Alleen staat nu POP op zijn borst.
Maar voor wie is het lokaas bedoeld, en wie zijn de poppen? Maar nog belangrijker, wie heeft de touwtjes in handen?
Opvolger
Daniel Cole stond voor een moeilijke opgave, want ga maar eens na zo’n succesvol debuut zo’n opvolger schrijven. Wordt het weer net zo spannend, geestig en snel? Het antwoord is ja.
Baxter als hoofdpersoon
Het verfrissende aan Marionet is dat Emily Baxter deze keer de hoofdpersoon is. En ze is zo onderhoudend dat we William Fawkes uit Ragdoll niet eens echt missen. Baxter heeft hetzelfde moeilijke karakter, houdt eveneens van snedige oneliners en is voor de duvel niet bang. Net als in Ragdoll blijft er tussen alle gruwelijkheden dan ook nog genoeg te lachen.
Baxter wordt trouwens vergezeld door een karakter om van te houden, agent Rouche. Alleen al zijn pogingen om iedereen goed zijn naam te laten uitspraken, is ronduit hilarisch. En het moment dat de agenten bang zijn voor een muis, is gewoon heel erg geestig.
Snel & spannend
Alleen is de zaak waar iedereen bij betrokken wordt, nog net iets ingewikkelder. En gruwelijker. En wat een vaart zit in Marionet. Denk aan veel wendingen, nog meer cliffhangers en ronduit schokkende scenes.
Het gaat zo snel, soms is het gewoon teveel. Het is soms zelfs compleet over de top. Op zekere momenten wil je ‘maar dit is toch belachelijk’ schreeuwen tegen het boek (al heb ik er maar van afgezien, met dank aan een plek in een drukbezette trein).
Maar het is wel belachelijk onderhoudend en belachelijk verslavend. Het doet niet voor niets denken aan een gekkenhuis. Iedereen – op een paar personages na – lijkt wel hartstikke gek in Marionet.
Maar ja, dat maakt dan ook zo onderhoudend.
Het verhaal dendert dan ook voort. Tot de laatste schokkende scenes. En dan heeft Daniel Cole op de laatste pagina nog een grootse, heerlijke verrassing in petto. Met kloppend hart lees je ‘t verhaal uit.
En dankzij die laatste cliffhanger wil je maar één ding: het derde deel lezen. Benieuwd voor voor gekkenhuis dát wordt.
Marionet van Daniel Cole is nu verkrijgbaar in de boekhandel.
Geef een reactie