‘Zou jij mee willen doen aan Expeditie Robinson?’ vroeg een kennis een tijdje geleden. ‘Mij lijkt het geweldig. Prachtige natuur, de ultieme rust en kijken of je echt kunt overleven op zo’n eiland.’ Ik moet ‘m niet begrijpend hebben aangekeken. ‘Jij dan niet dan?’ zei hij verbaasd. ‘Ik niet,’ was mijn antwoord. ‘In geen honderd jaar.’ Eerlijk gezegd snap ik niet waarom mensen er wel aan mee willen doen.
Begrijp me goed, ik vind Expeditie Robinson een fantastisch tv-programma. Om naar te kijken, niet om aan mee te doen. Ieder jaar ben ik weer stomverbaasd dat ze toch deelnemers hebben gevonden die bereid zijn om zich geheel vrijwillig uit te laten hongeren op een onbewoond eiland.
‘Patat!’
Het niet kunnen eten lijkt mij trouwens afschuwelijk. Ik zou het niet volhouden ook. Met dank aan een bloedsuikerspiegel die rap daalt als ik niet eet. Gevolg? Flauwvallen. Niet mijn hobby.
Laat staan dat ik dan – en nu voel ik me net Gerard Joling – de kracht zou hebben om al die fysieke opdrachten uit te voeren die nodig zijn om punten, munten, immuniteit of andere gekkigheid die je veel voordeel op kan leveren, te vergaren. Alleen al die opdrachten wanneer kandidaten achtereenvolgens van een boot moeten springen, op een strand vuur moeten maken, iets ondefinieerbaars moeten eten en daarna nog eens een fakkel moeten flikkeren in een cirkel? Ik zou de volgorde niet eens kunnen onthouden.
Ik zou maar één ding denken: ‘PATAT. EN WEL NU!’
Complotten
Maar ook dat lijkt me nog niet het aller- aller- allerergste. Het allerergste lijkt mij het verblijf tussen die andere kandidaten. Er zullen ongetwijfeld aardige mensen bij zijn, maar een beetje fan van Expeditie Robinson weet dat die mensen er nooit lang in zitten. Die worden er uitgewerkt. En snel ook.
Wie vaak overblijven zijn de mensen die graag spelletjes spelen. Van die mensen die achter je rug om complotten smeden met andere kandidaten om ervoor te zorgen dat jij bij de volgende Eilandraad eruit wordt gegooid. En als dat gebeurt – en als je echt geluk hebt – dan beland je moederziel alleen in een moeras of een verlaten eiland waar je jezelf moet zien te redden.
De rest gaat gewoon lekker door met het beramen van allerlei andere snode plannetjes en elkaar beledigen onder het mom van ‘ik heb honger dus ik hoef helemaal niet te doen alsof ik jou aardig vind.’ Gelukkig is er ook nog altijd de ultieme smoes ‘dat het maar een spel is.’
Geweldige tv
Nee, daar zou ik helemaal geen zin in hebben. Totaal niet. En ik hou best van prachtige natuur. Maar dan wel bij voorkeur in een resort waar ik ieder moment drinken en patat kan bestellen. Daar is ook veel rust trouwens. En daar hoef ik al helemaal niet te bewijzen dat ik kan overleven op een onbewoond eiland. Dat willen andere mensen blijkbaar al doen.
Gelukkig maar, want geweldige tv levert het wel op. Mind games, vieze spelletjes en prachtige natuur. Expeditie Robinson heeft het allemaal. Benieuwd of die kennis zich al heeft opgegeven voor de editie van volgend jaar. Of zal ik ‘m eerst dit blog laten lezen?
© 2017, Daniëlle. All rights reserved.
Geef een reactie