Tijdens mijn laatste vakantie was ik vergeten om een boek mee te nemen. Er zat niets anders op dan snel een boek te kopen op Schiphol. Dat werd ‘De Vrouwen van Lingenfels’ van Jessica Shattuck. Het bleek een goede keuze, want wat is dit een bijzondere roman.
Overigens moet ik er wel even bij vermelden dat ik ‘m als ‘The Women in the Castle‘ in het Engels las. De Nederlandse vertaling ‘De Vrouwen van Lingenfels’ verschijnt pas op 5 oktober 2017.
De Vrouwen van Lingenfels
Maar eerst even terug naar het verhaal van ‘De Vrouwen van Lingenfels.’ Het is juni 1945: het Duitse Rijk is uiteen gevallen en Marianne von Lingenfels, weduwe van een verzetsheld, keert terug naar het slot in Beieren waar ze voor de oorlog gastvrouw was van grote feesten voor de high society.
Ze is vastbesloten de belofte na te komen die ze deed aan haar man en zijn medestrijders van haar man. Zij doet er alles om hun vrouwen, net als zij nu verzetsweduwen, te vinden en te verzorgen. Zo redt ze Benita uit een Russisch bordeel en Ania uit een opvangkamp, en hoopt dat hun gezamenlijke verlies hen zal verbinden.
Maar dan slaat de twijfel toe. Wie zijn Benita en Ania eigenlijk?
Niet veel van verwacht
Heel eerlijk? In eerste instantie verwachtte ik niet veel van het boek. Dit zou vast een historische roman worden over de Tweede Wereldoorlog zoals ik ze zo vaak had gelezen. Wat zou dit boek er nog aan kunnen toevoegen?
Ik bleek het fout te hebben. Dit bleek een roman waar ik nog dagen over heb nagedacht.
Grijs gebied
Dat komt allereerst door de prachtige schrijfstijl van Jessica Shattuck. Vanaf de eerste bladzijden trekt zij je in de roman en door middel van flashbacks en tijdsprongen weet zij er een roman van te maken die op meerdere momenten je hart breekt en zorgt voor tranen in je ogen.
Maar het belangrijkste? Shattuck weet de nuance aan te brengen in een boek over een land dat moet leven met de keuzes voor en tijdens de oorlogsperiode. Ze wijst niet met het vingertje, maar verdiepte zich in de psyche van verschillende personages en maakt er mensen van vlees en bloed van.
Haar hoofdpersonen bevinden zich in het grijze gebied tussen goed en kwaad en worstelen nog iedere dag met de gevolgen van de oorlog. Soms speelt hun geweten op, soms niet. En daar hebben de hoofdpersonen zo hun eigen redenen voor. En al die puzzelstukjes vallen uiteindelijk prachtig op hun plek.
Sterke hoofdpersonages
Maar de grootste kracht van dit verhaal zijn wel de sterke hoofdpersonages. Op hun geheel eigen wijze zelfbewuste, intelligente vrouwen die soms ook niet de beste keuzes maken. Zo is daar de intelligente, vastberaden, onverzettelijke, maar de soms ook te rigide Marianne. Is de knappe, materialistisch ingesteld, maar ook onzekere Benita haar tegenhanger. En is de praktische, nuchtere Ania de lijm tussen de vriendschapsbanden tussen de vrouwen.
Het zijn vrouwen om van te houden. Door hun veerkracht, de liefde voor hun kinderen, maar ook omdat ze soms de verkeerde keuzes maken. ‘DOE HET NIET!’zou je wel willen roepen tegen de vrouwen. Maar net als in ‘het echte leven’ nemen mensen soms onverstandige beslissingen.
Het einde
Het nadeel van het boek? Dat is het einde. Dat einde zal niet iedereen per se bevredigend vinden. De meningen zijn verdeeld. Oké, de puzzelstukjes zijn allemaal op hun plek gevallen, maar het voelt min of meer als een anti-climax. Al is het niet iedereen op verschillende boekenfora het daar mee eens. Zij vinden het juist een realistisch einde. Zelfs de laatste bladzijden.
Aanrader
Maar anti-climax of niet, ‘De Vrouwen van Lingenfels’ is wel een aanrader voor lezers van historische romans. Maar dit boek is ook voor mensen die soms wat minder met dit genre hebben. Dit verhaal is gelaagd, genuanceerd en goed geschreven. Het gebruikt weer eens een andere invalshoek. En dat maakt ‘m tot een van mijn zomerfavorieten.
‘De Vrouwen van Lingenfels’ van Jessica Shattuck is vanaf 5 oktober 2017 verkrijgbaar. Je kunt ‘m hier alvast reserveren
© 2017, Daniëlle. All rights reserved.
Geef een reactie