‘Piep zei de muis’ is een opvallende titel voor een thriller. Maar soms zegt op ‘t eerste gezicht de titel niet zoveel over de inhoud van ‘t boek. Want dit verhaal is rauw, gewelddadig en overweldigend. En wat ik ook niet wist? Dit is het tweede deel van een reeks over de Britse inspecteur Helen Grace.
Piep zei de muis
Maar eerst even terug naar ‘Piep zei de muis.’ Hier wordt in een leegstaand, vervallen huis een vermoorde man gevonden. Zijn hart wordt niet veel later bezorgd bij zijn echtgenote en kinderen. Inspecteur Helen Grace en haar team worden op de zaak gezet en vragen zich af wat een gelukkig getrouwde man zo ver van huis te zoeken had.
Maar dan blijkt dat deze man niet het laatste slachtoffer is. De media hebben het over de omgekeerde Jack de Ripper: een seriemoordenaar die aast op vaders met dubbele agenda’s. Helen ziet vooral de woede die uit de moorden spreekt. Maar wat ze niet voorziet is hoe labiel de dader is. En wat haar tijdens het werk aan deze zaak allemaal nog te wachten staat.
En dan worstelt ze ook nog met trauma’s uit haar verleden, een journaliste die zich nu echt als haar aartsvijand ontpopt, een leidinggevende waarmee het maar niet wil boteren en ook keert – tegen de zin van Helen – een collega terug op de werkvloer …
Helen Grace reeks
‘Piep zei de muis’ is de tweede titel uit de Helen Grace reeks van M.J. Arlidge. ‘Iene miene mutte’ was het eerste deel. En eerlijk is eerlijk: het is fijner om dat eerste deel gelezen te hebben voor je hieraan begint. Gaandeweg legt Arlidge weliswaar uit wat er in het eerste deel is gebeurd, maar dan nog is ‘Piep zei de meis’ onlosmakelijk verbonden met het eerste deel en minder geschikt als stand alone.
Maar ik kwam er pas halverwege het boek achter dat het boek onderdeel was van een reeks. Oh.
Overigens zijn er al drie andere delen verschenen. Deze delen zijn alleen nog niet vertaald.
Bekijk hier de volgorde van de Helen Grace reeks:
- Eeny Meeny (Iene Miene Mutte)
- Pop goes the weasel (Piep zei de muis)
- Doll’s Hour
- Liar Liar
- Little Boy Blue
Verslavend
En dat is best jammer voor de lezers die alleen Nederlandse boeken lezen, want de reeks over Helen Grace is tamelijk verslavend. Met dank aan de korte hoofdstukken, de snelle en spannende opbouw, de sterke cliffhangers en het super spannende einde is deze thriller behoorlijk overweldigend. Al lijken al die gezamenlijke ingrediënten soms beter geschikt voor tv dan voor een boek. Overigens is dat ook niet vreemd, want M.J. Arlidge schrijft al jaren scenario’s voor crimeseries als Silent Witness.
En dat voel je.
Maar de sfeer is en blijft ijzingwekkend. En dat is ook te danken aan gewelddadige scenes waarin bloederige details niet worden geschuwd. Daar moet je een sterke maag voor hebben. Maar wie dat heeft, krijgt fijne thrillers over een onorthodoxe inspecteur voorgeschoteld. Helen Grace is complex, getraumatiseerd en soms vreselijk eigenwijs, maar ook een intelligent, doortastend en toegewijd inspecteur. Een personage dat niet snel verveelt en waar Arlidge nog boeken mee vooruit kan.
Verwarrend
Alleen voert Arlidge soms wel heel veel personages ten tonele. De ene agent na de andere inspecteur komt voorbij. En ze hebben allemaal één ding gemeen: de één heeft nog grotere privé-problemen dan de ander. In combinatie met de moordplot voelt dat soms als een onnodige afleiding. Het is alsof Aldrigde teveel in één verhaal wilde proppen en alle verhaallijnen die hij van tevoren bedacht intact liet.
Maar dat mag de pret niet drukken. ‘Piep zei de muis’ mag dan wel een opmerkelijke titel zijn, de thriller is meer dan het lezen waard. En dat geldt ongetwijfeld ook voor de andere delen. Helen Grace blijft nog wel eventjes bij ons.
‘Piep zei de Muis” is onder meer verkrijgbaar bij Bol.com, Bruna en Van der Velde boekhandels.
Afbeelding: Bol.com
© 2016 – 2020, Daniëlle. All rights reserved.
Zoals jullie inmiddels weten raak ik regelmatig teleurgesteld over de ontwikkeling van bepaalde schrijverschappen. Een gunstig uitzondering is M.J. Arlidge, die in iedere Helen Grace-novel weer zijn oude niveau weet te halen. Zijn enige stand alone tot nu toe, A Gift for Dying, vond ik minder boeiend.
Wat geestig, ik ben op een zeker moment afgehaakt bij M.J. Arlidge. Niet omdat ik de boeken slecht vind, maar merk dat het niet zo mijn kopje thee is. Leuk dat smaken zo kunnen verschillen!