‘Poeh, ik moet hier wel even van bijkomen’, schreef ik op de Facebook-pagina van Scriptgirl.nl nadat ik ‘Anna’ van Niccoló Ammaniti uit had gelezen. Want dit post-apocalyptische verhaal maakt indruk. Niet alleen door de oude, vertrouwde schrijfstijl van Ammaniti, maar ook met dank aan de jonge hoofdpersoon. Alleen dat einde …
Anna
Maar eerst even terug naar het verhaal. Nadat een dodelijk virus alle volwassenen op het Italiaanse eiland Sicilië heeft uitgeroeid, proberen de overgebleven kinderen te overleven. En dat is niet makkelijk op een verlaten, vergeten eiland waar geen elektriciteit of stromend water meer is, zomerbranden aan de orde van de dag zijn en er gevochten wordt om voedsel.
Overgeleverd aan de wetten van de wildernis en de straat probeert de dertienjarige Anna – samen met haar jongere broertje Astor – overeind te blijven. Aan de hand van Het Boek van Belangrijke Dingen die hun moeder in haar laatste levensdagen voor de twee schreef, doen ze een poging om te overleven. Vooral Anna doet er alles aan om te zorgen dat haar broertje blijft leven.
Maar hoe doe je dat op een eiland waar wilde honden je achtervolgen en ook onder kinderen het recht van de sterkste geldt?
Als Astor wordt ontvoerd, is Anna vastbesloten om hem terug te halen. Een wilde hond blijkt uiteindelijk haar trouwste vriend. En Anna doet zichzelf één belofte: als ze haar broertje terug vindt, zal ze een weg zoeken naar het vasteland. Wie weet is daar inmiddels een vaccin gevonden tegen de mysterieuze ziekte voordat ook Anna bezwijkt aan het virus als zij volwassen wordt …
The Walking Dead meet The Road meet The Hunger Games meet Kruistocht in Spijkerbroek
‘Anna’ is nog het best te omschrijven als een post-apocalyptische mix tussen The Walking Dead meets The Road meets The Hunger Games meets Kruistocht in Spijkerbroek. Een hele mond vol, ik weet het. Maar Anna heeft de moed van Kattniss uit The Hunger Games, moet hier geen zombies maar wilde honden en kinderen van zich afhouden en probeert dapper een weg te vinden naar het vasteland.
Stiekem zou Anna dan ook wel een Young Adult boek kunnen zijn. En dat is niet bedoeld als belediging, integendeel zelfs. Anna leest – ondanks het zware onderwerp – makkelijk weg en blijft ook nog eens luchtig dankzij de vlotte pen en humor van Ammaniti die we nog kennen van heerlijke boeken als ‘Ik haal je op, ik neem je mee’ en ‘Laat het feest beginnen.’
Al blijft het wel een heftig, confronterend verhaal. De verhalen van jonge kinderen die het zonder ouders moeten zien te rooien in een wildernis? Er zijn vrolijker onderwerpen. En toch weet Ammaniti het zo te brengen dat het de lezer niet meteen in een diepe depressie stort.
Alleen dat einde
Er is alleen één groot nadeel aan het boek. En dat is het einde. Misschien vanwege te hoge verwachtingen, maar ook omdat het vrij abrupt eindigt. Weliswaar is de cirkel rond en de lijntjes afgehecht, maar desondanks voelt het niet af. Alsof Ammaniti zelf ook een beetje haast had om het verhaal af te ronden. Zonde, want er had meer in gezeten. Een spannender, meer bevredigender einde dat uiteindelijk wel álle vragen had beantwoord.
Desondanks is het toch een heerlijk boek voor mensen die houden van een meeslepend, goed geschreven en vooral confronterend post-apocalyptisch verhaal ( als dat niet je genre is, zou ik ‘m even laten liggen). Al moet je na afloop wel even bijkomen. Dat dan weer wel.
>> Update: Inmiddels is de winactie gesloten. Sjoerd Madou, gefeliciteerd!
Winnen?
Wil jij nu ook dit boek lezen? Dat kan, want in samenwerking met de uitgever mag ik tijdens de blogtour van 14 januari een exemplaar weggeven. Wil jij ‘m winnen? Ga even naar de Facebook pagina van Scriptgirl.nl, like ‘m ( als je dat nog niet hebt gedaan) en laat even een reactie achter onder de facebook post of stuur een mail naar danielle.spoelstra@gmail.com met je naam en adres. Veel succes!
Anna van Niccoló Ammaniti ligt vanaf 15 januari in de boekhandel
Ik ben erg nieuwsgierig geworden na het lezen van je recensie.