Afgelopen september was ik in de ban van de Netflix serie Narcos. En ik was niet de enige. Deze serie over de Colombiaanse drugsbaron Pablo Escobar kreeg lovende kritieken en werd blijkbaar zoveel gestreamd dat Netflix heel snel een tweede seizoen aankondigde. Een goede zet, want Narcos is dan ook écht een aanrader.
Al moet ik er wel even bij vermelden dat Narcos niet voor tere zieltjes is. De serie is bij vlagen snoeihard, gewelddadig en de hoofdpersonages zijn nu niet bepaald sympathiek. Heel vrolijk word je dan ook niet van Narcos. Maar dat is ook helemaal niet de bedoeling van deze realistische serie. Dit Netflix drama heeft hele andere kwaliteiten …
Narcos
Heb je Narcos compleet gemist? Dat kan. Daarom even een korte samenvatting. De tiendelige serie laat de strijd zien die eind jaren tachtig oplaaide tussen de drugskartels en de overheid in Colombia. Want hoe de politie ook probeerde om de drugshandel met alle mogelijke middelen te bestrijden, de drugskartels sloegen bikkelhard terug.
Drugbaron Pablo Escobar was misschien nog wel de ergste van allemaal. Narcos laat zien hoe Pablo Escobar ooit begon in de drugshandel en via handige trucjes de grote baas van het Medellin kartel werd. Zijn grote tegenstanders? Dat bleken niet alleen de Colombiaanse regering of de politie, maar ook twee Amerikaanse DEA-agenten. Al lijkt Pablo Escobar telkens te ontsnappen …
Rustige opbouw, maar dan …
De kracht van Narcos? De serie belicht de verschillende kanten van politiek, politie, leger en burgers, die continu met elkaar overhoop liggen om de exploitatie van cocaïne tegen te gaan. Al wordt de serie vooral vertelt door middel van de voiceovers van DEA-agent Steve Murphy.
Dat is eerst even wennen. Sowieso zijn de eerste twee, drie afleveringen iets rustiger opgebouwd. Eerst worden alle personages geïntroduceerd ( en dat blijkt later in de serie dat dit verrekt nuttig was), de verhaallijnen uitgezet en lijkt Pablo Escobar nog niet meteen op die meedogenloze drugsbaron die hij later zou worden.
Maar vanaf pak ‘m beet de derde, vierde aflevering gaat het volledig los in Narcos. De pleuris breekt uit, zouden in bepaalde delen van Nederland zeggen. Politici worden geliquideerd, een burgervliegtuig wordt zonder pardon opgeblazen en het geweld lijkt niet te stoppen. En om dat net wat duidelijker te maken, verweven de makers van Narcos het verhaal met authentieke foto’s en archiefbeelden.
Authentiek
En juist die authenticiteit maakt Narcos nog krachtiger. Als kijker zit je middenin het geweld. Of je het nu leuk vindt of niet. Daarbij wordt – heel opmerkelijk voor een Amerikaanse serie- vooral Spaans gesproken. Al merkten Spaanstalige kijkers wel op dat je duidelijk kunt horen dat de Braziliaanse acteur Wagner Moura, die in de huid van Pablo Escobar kruipt, niet een Colombiaans accent heeft.
En dat is ook het enige dat aan Wagner Moura valt aan te merken. Hij is Pablo Escobar. Innerlijk en uiterlijk. Een meedogenloze drugsbaron is nog nooit zo menselijk gespeeld. En dat is knap. Al valt ook Boyd Holbrook in de rol van de bikkelharde agent Steve Murphy op. Vooral aan het einde van het eerste seizoen lijkt de acteur volledig zijn draai gevonden te hebben.
Enthousiaste reacties
En dat levert een heerlijke serie op. Hoewel de recensenten soms iets strenger leken voor de serie ( lees Matacritic maar), kunnen de kijkers er geen genoeg van krijgen. Niet voor niets krijgt-ie een 9.1 op IMDB en kon 95% van de mensen op Rotten Tomatoes de serie wel waarderen.
En hoewel Netflix nooit bekend maakt hoe vaak een serie gestreamd is, was het wel behoorlijk veelzeggend dat Netflix al in september ( Narcos was vanaf 28 augustus te zien) bevestigde dat er een tweede seizoen zou komen.
Benieuwd of dat tweede seizoen net zo goed is.
Narcos is nog steeds te zien op Netflix
© 2015, Daniëlle. All rights reserved.
Geef een reactie