De modellen in Holland’s Next Top Model zijn inmiddels gearriveerd in New York. En dat de modellenwereld niet makkelijk is, leren de meiden nu al in rap tempo. Fotoshoots, castings … Wie kan het bijbenen? En nog belangrijker: wie niet?
De eerste vuurproef kregen de meiden in ieder geval in de vorm van de boomlange, donkere catwalkcoach Mac Folkes. Een man die ongetwijfeld – ergens diep in zijn hart – erg aardig was, maar in eerste instantie de meiden de stuipen op het lijf joeg. Hij maakte ze namelijk wakker ’s ochtends. En vroeg ook.
De meeste meiden dachten dat ze meteen in nachtmerrie waren beland. ‘Ik word daar niet gelukkig van, zo vroeg wakker worden’, kermde Holly. Ook Nicki had zo haar twijfels bij deze grote man.‘Ik werd er bang van.’ Gelukkig zei ze het wel met een grote glimlach. Inmiddels weten we namelijk dat Nicki niet zo snel bang van iets is.
Net als we ook weten dat June de eerste is die meteen zeurt. En drie maal met wie Mac Folkes direct in de clinch lag? Juist? June. Zij beweerde namelijk dat ze geen geschikte kleding had om te sporten of – nou ja- iets anders in te doen dat iets te maken had met inspannende activiteiten.
Want ja, ze moesten zich – gehuld in comfortabele kleding – verzamelen in het Central Park. U weet wel, da’s dat mooie, groene park in hartje Manhattan. En wie stond hen daar op te wachten? De gevreesde Mac Folkes. Pas toen kwamen ze erachter dat deze boom van een man dé mentor was van veel beroemde modellen en steevast werd ingehuurd als coach voor beginnende modellen door gerenommeerde modellenbureaus als Elite.
De meiden keken nu wat benauwder. Dat je wordt wakker gemaakt door zo’n vent is één, maar dat hij je les gaat leven – voor de catwalk nota bene – was twee. Niet dat June zich daar iets van aantrok. Zij en Mac gingen gewoon lekker verder waar ze gebleven waren. June noemde hij dan ook ‘een probleemkind.’ Was June het niet mee eens. ‘Ik zei vanochtend alleen dat ik even geen shirts kon vinden.’
We waren gewoon blij dat Fred van Leer er ook was. Op hoge hakken nog wel. We vreesden ’t ergste. Vooral toen we een blauwe mat zagen. En ja, we wisten meteen wat de meiden moesten doen. Een stukje lopen natuurlijk. Onder toeziend oog van Mac Folkes. Ik geef het je te doen. Wij zouden hier massaal struikelen.
Gelukkig bleven de meeste meiden overeind. Al was soms de kritiek niet mals. ‘Ik zie je angst’, riep Mac tegen Sanne. Ook Nikki was nog ‘geen catwalkqueen.’ Lincey – waarvan alle andere kandidaten het erover eens zijn ‘dat zij niet kan lopen’ – kreeg de kritiek ‘dat zij er doodsbang uitzag.’ En Liz? Zij moest meer ‘tot leven’ komen op de catwalk. Aisha doorstond het wel glansrijk. ‘De puntjes op de i zetten’, juichte Mac.
Toen kwam June. ‘If it isn’t little Miss June’, zei Mac nog spottend. Daar was June niet heel erg onder de indruk. Geen idee van wie June wel onder de indruk is. Waarschijnlijk moet die persoon zich nog aandienen. Hoe dan ook, June liep niet goed.
Enfin, Mac had nog veel werk te doen.
Gelukkig had-ie Fred bij zich. En opeens begrepen we waar die hoge hakken voor dienden. Mac deed net alsof hij Fred aan een denkbeeldig lijntje hield terwijl Fred in één rechte lijn over de blauwe mat liep. Zelfs sommige meiden moesten schoorvoetend toe geven dat Fred het er niet slecht vanaf bracht. ‘Hij loopt niet beter dan ons, maar hij kan het wel,’ zei Aisha nog.
En uit Aisha’s mond is dat een groot compliment.
Aan de meiden nu de taak om hetzelfde te doen. Want ja, het zou toch wel vreselijk zijn als Fred van Leer beter zou blijken? En verrek, het werkte. De meeste meiden liepen nu veel beter over die veredelde catwalk. ‘Het hielp echt. Ik vond dat echt handige tips’, gaf Holly verbaasd toe. Geen wonder dat Mac zelf ook al lachend riep dat hij ‘really good’ was.
Mac werd met de minuut sympathieker.
Nou ja, op één iemand na dan. En dat was Lincey. Er was niets met dat loopje te beginnen. Aisha was bikkelhard. ‘Ze kan niet lopen. Als ik haar zie, denk ik: waarom zit jij nog in de competitie?’ Gelukkig was Lincey zelf optimistischer. ‘Waar een wil is een weg.’ Goed zo Lincey, er zelf in blijven geloven.
Maar intussen was Mac al lang bezig met bepaalde outfits van sommige meiden. Vooral de kleding van June moest het ontgelden. ‘Deze outfit laat je er goedkoop uitzien.’ Daar begreep June natuurlijk helemaal niets van. En wat doe je dan als je June bent? Dan ga je er wéér op in.
Niet handig. Helemaal niet handig. Het resultaat was een forse uitbrander van Mac. Al stelde hij wel de goede vragen. ‘Of all the people in the world, why do you choose to be the dumb bitch?’ Goede vraag. Zelfs June werd een beetje ongemakkelijk van. ‘Ja, ik had bij hem ook gewoon geen spelletjes moeten spelen.’
Overigens vond iemand als Holly de opmerkingen van Mac volledig terecht. ‘June zeikt over alles. Ik word er gek van. En ze ziet het zelf best in. Maar ze zegt: ik doe mij dom voor. Maar dan denk ik: je bent al dom.’
Waarschijnlijk had Mac die conclusie ook al getrokken. Per slot van rekening was-ie voor de andere meiden toch echt wat aardiger. Alleen gezeur? Daar had-ie weinig mee. Geef hem eens ongelijk.
Op naar de castings
Maar hopelijk hadden de meiden wel goed geluisterd naar het advies van Mac, want Fred deelde ze mee dat er twee grote castings voor de deur stonden. Daar werden sommige meiden een tikje zenuwachtig door. ‘Je weet niet wat je moet verwachten en dat is kut’, legde Holly maar even op haar gebruikelijke nuchtere manier uit.
Wat echt kut was? De eerste casting bleek voor een lijn met beautyproducten. Nu was dat prima, maar die bijbehorende reclame waarin ze een aantal Engelse zinnen vloeiend uit hun mond moesten laten rollen, was dat weer wel. Zelfs de normaal gesprokken zo beheerste Aisha vond dit geen pretje. ‘Ik dacht, in het Engels. En ik stotter heel veel.’ Ook Debbie had er weinig zin in. ‘Dit vond ik spannend. Ik heb dit nog nooit gedaan.’
Daarbij vonden sommige meiden het niet eerlijk dat zij wel drie zinnen uit hun hoofd moesten leren, terwijl de anderen maar één zin hoefden op te lepelen. Nicki vond het überhaupt niet te doen. ‘Mijn Engels is bout en ik had maar tien minuten. Ik dacht: dit wordt tien keer helemaal niets.’
Sommige meisjes waren dan ook schrikbarend zenuwachtig. Al maakte Liz geen goede indruk door te vertellen ‘dat ze haar portfolio was vergeten.’ En dat- lieve mensen – is nooit goed voor een model. Maar hé, anderen stuntelden gewoon tijdens de opnames er lekker op los. Kwam misschien ook door de blonde PR vrouw die als een herdershond over de kwaliteit van de opnames waakte. ‘Je bent geen politieagent!’ riep de herdershond tegen Debbie. En dat was dan wel weer grappig.
En de tweede casting? Dat was bij een ontwerper die ging showen tijdens de New York Fashion Week. Het model dat werd uitgekozen werd later ingevlogen om mee te lopen tijdens die show. Mooie klus toch?
Maar daar maakten de modellen weer meteen kennis met de harde New Yorkse modellenwereld. Vier modellen – Lincey, Nicki, Holly en June – mochten meteen vertrekken. Gelukkig stond Fred buiten om ze op te vangen. ‘Kom, we gaan wat drinken.’ Lincey bibberde nog wel wat na. ‘Je mag het niet eens laten zien.’
Aan de andere vier meiden – Aisha, Sanne, Debbie en Liz- om zich nu te bewijzen. Aisha had geen idee wat ze van haar dachten. ‘Ik kon het niet zien.’ Sanne had ‘een beetje stress’ terwijl Debbie vastbesloten was ‘om te knallen.’ En Liz? Zij zag er simpelweg goed uit in de jurk. Precies wat van een model verwacht wordt …
De uitslag
Gelukkig liet Fred de meiden niet lang in spanning wachten. Hij had de uitslagen van de castings al binnen. En wat bleek? Liz had de cosmetica campagne binnengesleept. ‘Ik kan het nog steeds niet geloven. Superblij!’ En wie mocht meelopen met de New York Fashion Week? Dat was natuurlijk – de beste loper van allemaal – Aisha. ‘Dat had ik niet verwacht’, zei Aisha nog. Maar aan haar gezicht te zien was het tegenovergestelde het geval. Dat bewezen haar woorden daarna. ‘Die meiden zijn echt wel jaloers. Ze noemen mij al een opschepper.’ Al beweerden Debbie en Sanne ‘dat ze echt niet jaloers waren.’ Heus niet.
Hallo brandweermannen
Maar voor de meiden die wel jaloers waren en wraak wilden nemen? Dat konden ze doen tijdens de fotoshoot. En wat voor een fotoshoot. Ze mochten namelijk op de foto met een aantal heuse Amerikaanse, gespierde brandweermannen. De bedoeling was dat ze de meisjes daar erg van gingen lachen. Want ja, het was een shoot voor … tandpasta. Goh.
June was erg onder de indruk van de tandpasta brandweermannen. ‘Ze waren heel erg knap’, zwijmelde ze. Nicki trouwens ook. Aisha hoopte vooral dat het geen naaktshoot zou worden. June en Nicki hadden dat alleen maar wel toegejuicht. Maar aangezien het geen naaktshoot was ( alleen de mannen zagen we in blote bast), besloten June en Nicki dan maar meteen contact te leggen met de brandweermannen vóór de shoot.
Vooral June maakte er werk van. ‘Why would you move to New York to firefight. Ik snap het niet!’ De mannen moesten zichtbaar lachen om die gekke June. Brandweerman zijn is in New York namelijk heel belangrijk ( hallo 9/11). Maar hé, zo aanstootgevend vonden ze haar opmerking ook alweer niet. Want het antwoord op haar ‘give me your telephone number later’ antwoorden ze met een ‘sure.’
Een ding? June had er geen rekening mee gehouden dat dit gefilmd werd. ‘Wordt dit uitgezonden? Kut!’ Benieuwd wat Mac Folkes hiervan zou zeggen.
Lincey raakte juist een beetje in de war van al dat mannelijk schoon. ‘Volgens mij heeft ze nog nooit een vriendje gehad’, constateerde Sanne. Fred probeerde Lincey nog een beetje te laten ontspannen door één van de jongens aan haar voor te stellen. ‘Hij vond jou het knapst.’ Nou, dat hielp. Lincey werd acuut nog zenuwachtiger.
June was trouwens als eerste aan de beurt voor de shoot. En je zou denken dat het er ontspannen aan toe zou gaan, maar niets was minder waar. ‘Bij mij ging het best wel stroefjes.’ Gelukkig had Sanne zo’n big smile dat zelfs de fotograaf er enthousiast van werd. Aisha vond het ‘best raar en eng’ om al die mannen aan te raken, maar ‘voelde zich toch een prinses.’ Holly moest juist een ongebruikelijke pose aannemen en min of meer op de jongens liggen. ‘Dat wordt niet spontaan’, voorspelde ze zelf al. Dat klopte. De fotograaf vond het eerder ‘awkward.’ Het hielp ook niet dat hij Holly geen high fashion model vond. ‘Ze is eerder geschikt voor tv of als actrice.’
Hé, hadden we dat niet eerder gehoord over Holly?
Lincey had waarschijnlijk een black-out intussen van al die mannen tijdens de shoot, want zij wist niet hoe de shoot was gegaan. Gelukkig was Nicki dan wel weer blij. En was ze snel klaar. Net als Debbie. ‘Ik heb maar tien foto’s gehad.’ En daar werd ze dan weer onzeker van. ‘Of het was juist goed of juist niet.’ En Liz? Zij probeerde vrolijk te lachen. Wel zo handig.
Jurybeoordeling
Maar hoe waren de foto’s nu uiteindelijk geworden? Dat zagen de meiden tijdens de jurybeoordeling. En oh ja, ze zagen ook Mac Folkes terug als jurylid terug. Voor sommige meiden – hallo June – geen onverdeeld genoegen.
Gelukkig had presentatrice Anouk wel even een paar complimenten voor Aisha en Liz. Zij hadden tenslotte belangrijke castings binnengesleept.
Sanne’s foto was daarna aan de beurt. Zij mocht blijven. Liz kreeg het nog daarna nog wel even moeilijk. Een probleem? Het was blijkbaar toch niet gelukt om zo vrolijk te lachen op de foto’s. Met als resultaat dat haar tanden niet te zien waren. ‘We’re selling toothpaste here!’ riep jurylid Dirk Kikstra. ‘I don’t know where you going!’ Toch mocht ze zeker blijven.
En Debbie’s foto? Haar foto bleek de beste foto van allemaal. Dirk was nu warempel complimenteus. ‘You’re selling toothpaste and i’m really buying it.’ Driewerf hoera voor Debbie’s stralende glimlach.
Holly was de volgende. En ook dit keer was haar foto niet goed genoeg. ‘Het is iedere keer dezelfde Holly die ik zie’, constateerde May-Britt Mobach. Met andere woorden: ook de jury vond Holly meer geschikt als ‘personality.’ Tot verbazing van de andere meiden én Holly werd ze meteen naar huis gestuurd.
Holly vertrok naar de meiden die al door waren. ‘Ik lig eruit.’ Verbaasd keken de andere meiden elkaar aan. Ging er dan straks nóg een meisje uit? Ze konden alleen maar afwachten.
Aisha was in ieder geval niet één van die meisjes. Zij kreeg alle complimenten. Dat gold niet voor Nicki die stiekem helemaal niet zo’n mooie foto had. ‘Met die mond en die tanden had je de vloer aan moeten vegen met die andere meiden. Dat lalala gevoel moet je wegdoen!’ waren Anouk’s strenge woorden. Dat beloofde Nicki. En dus mocht ze blijven.
Ah, en daar hadden we June. Ook haar foto bleek niet goed genoeg. Toen had Mac nog niets gezegd. Dat deed Dirk wel voor hem. ‘June, June, June … It’s the same face again! Give us new moves! En Mac Folkes? Hij bleek zo dom nog niet. Hij had feilloos door June heen geprikt. ‘Je moet een andere manier vinden om met die nervositeit om te gaan!’ Even dachten we dat June het meisje was dat HNTM moest verlaten. En als het aan Anouk Smulders had geleden was dat ook zo. ‘Mijn geduld is op, maar het geduld van de rest van de jury nog niet.’
En die van de tv-makers ook nog niet. Want hé, June levert fantastische tv op. En dus mocht ze blijven.
Lincey daarentegen moest haar schoenen uitdoen. Het arme kind stond namelijk schrikbarend ongemakkelijk op te wiebelen. ‘You’re fading away’, zei Mac met een trieste blik. Dat gevoel deelde Anouk. ‘Je bent zo prachtig. Ik zie je niet stralen, niet genieten. Ik gun jou het allerbeste, maar het is tijd om naar huis te gaan.’
En dus werd Lincey de tweede die moest vertrekken. Ze wist ook nu niet zo goed hoe ze zich moest voelen. Opgelucht? Verdrietig? Trots? Ze snikte ervan. ‘Het zit wel in mij.’ Nou Lincey, dan is het tijd om naar huis te gaan. Jezelf te herpakken, mentaal te wapenen en het dan nog een keer te proberen. Go Lincey. Maar voor nu? Da-haag!
Volgende week wordt het spannend. Bereid je voor op veel huilende meisjes en een June die zich nu echt in de gevarenzone bevindt. Moet ze volgende week dan écht naar huis?
Exit: Holly en Lincey
© 2014, Daniëlle. All rights reserved.
Geef een reactie