Het is knap na drie afleveringen, maar de audities bij Holland’s Got Talent blijven leuk. En deze week belooft ook weer gezellig te worden. Wat dacht je van vuurspuwers, mensen die gekke dingen doen met hun handen en er is zelfs een kandidaat die de fout maakt om door Gordon heen te praten. Als dat maar goed gaat.
Beyond the Base
En wat leuk, daar hadden we weer een meidengroep die Holland’s Got The Talent opende. Dit maal waren het drie knappe blondines uit Overijssel. De meiden vonden het wel spannend, ‘want we zijn niet gewend om zo lang te reizen.’ Maar ja, het moest gebeuren. ‘Want wat in je zit, moet er ook gewoon uit’, zo redeneerde één van de poppetjes.
Chantal vond in ieder geval dat de meiden er al heel leuk uitzagen. Dat mocht ook wel, want één daarvan volgde zelfs een opleiding tot artiest in Enschede. Gordon was verbaasd. ‘Ik wist niet dat daar een opleiding voor was.’
Dus wel. En dat wierp blijkbaar zijn vruchten af, want de meiden stonden na een bibberig begin hun mannetje op het podium. Het zingen was lekker, het dansen ook en het enthousiasme spatte ervan af. ‘It sounds good right?’ merkte Dan al snel op.
En dat deed het. ‘Dit is echt te gek’, oordeelde Gordon. ‘Dit is het gewoon. Dit is zoals een meidengroep hoort te zijn. Er zit een krengetje tussen, er zit een lieverd tussen …’ En Dan? Die was dol op de interactie tussen de bandleden. ‘You look great on stage together.’
Dus ja, hartstikke door. Daar kun je mee thuis komen in Enschede.
Carlton & the Junior Family
Daarna kwam er een goedlachse jongen het podium opwandelen. En kenden we hem niet ergens van? Ja hoor, Dan en Chantal kenden ‘m ook. Van de dansformatie Flexx-n squad die meedeed aan het RTL programma Everybody Dance Now. ‘Wat doe je hier?’ vroeg Chantal aan deze Carlton. ‘Je moet in ons programma zijn.’ ‘Dit is toch jullie programma?’ vroeg Carlton nog. ‘Nee, dit is het programma van Gordon’, zei Chantal meteen.
Alsof we dat nog niet wisten.
Hoe dan ook, de lat lag hoog voor Carlton, want met zijn groep was hij bijzonder goed in Everybody Dance Now. Maar nu leek het alsof hij solo ging. Maar dat deed-ie natuurlijk niet. De crew kwam ‘m snel vergezellen. Maar geen lat te hoog voor Carlton, want deze act was ook goe-hoed. ‘Deze zagen we even niet aankomen’, riep Gordon nadien. ‘You’re a bad boy! I’m really happy right now!’ riep Dan. ‘I’M SO HAPPY YOU’RE HERE!’
Dat waren wij ook. En dus gingen Carlton & co hartstikke door.
Tim
Van een geheel andere orde was de 23-jarige Limburger Tim. ‘Ik vrees dat je gaat goochelen’, riep Gordon toen hij Tim zag. Dat was Tim inderdaad van plan. ‘En waarom goochelen? Dat vraag ik mij altijd af.’ Gordon heeft namelijk een bloedhekel aan goochelen. Tim hield een mooi verhaal over een oom. Was Gordon ook niet van onder de indruk. ‘Rare oom.’
En daarna probeerde Gordon ‘m tijdens de act er vanaf te brengen. ‘Ik neem aan dat je er een lang touw van gaat maken. Die nu in je binnenzak zit.’ Tim bleef lachen. Vooral omdat Tim dingen bleek te kunnen met een touw die Gordon niet bleek te snappen. ‘HUH?’ Maar Tim kon ook tafels laten vliegen. ‘Dit vind ik echt heel knap’, riep Gordon. ‘How does he do that?’ vroeg Dan zich af.
Geen wonder dat Gordon het leuk vond. Hij vond het zowaar entertaining. ‘En ik zie niet van drie kilometer afstand hoe het gebeurt.’ Dan en Chantal ook niet. Dat betekende drie keer ja voor Tim.
Een goochelaar door. Het kan wel. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Paul
Zou het dan ook lukken met een dwarsfluit? Daar speelde Paul namelijk op. En die had bedacht dat een medley op de dwarsfluit een prima idee was. Paul was dan ook bloedserieus. Hij had zelfs zijn carrière als manager opgegeven voor de dwarsfluit.
Aan Gordon vertelde hij ook dit verhaal. ´Ik dacht dat ik fluitend naar mijn werk ging.´ Nou, die grap viel bij Gordon ontzettend in de smaak. Maar gold dat ook voor die dwarsfluitmedley?
Dan was sceptisch. ‘It’s good, but who cares?’ Gordon was aardiger. ‘Dat was geen fluitje van een cent.’ Chantal vroeg zich af of de act groter kon worden. Dat kon Paul wel. ‘Ik speel eigenlijk met een liveband. Iets als Andre Rieu. Maar dan kleiner. En zonder viool.’ Dat vond Dan ook. ‘Het moet heel anders worden. Dit is niet entertaining genoeg.’
Dat beloofde Paul. En dus hadden de drie juryleden er alsnog vertrouwen in. Paul mocht door. Nadien floten Gordon en Chantal nog een gezellig deuntje. Dan lag in een deuk. Een dwarsfluit doet rare dingen met mensen.
Johannes
En daar hadden we rocker Johannes. Een Duitse huisvader die al jarenlang in Nederland woonde. Gevat was hij ook. ‘Eindelijk, een Duitser met humor’, riep Gordon. Een ding? Hij was autistisch. Gevolg? Gepest in zijn jeugd, een slechte verhouding met zijn vader en onbegrip vanuit zijn omgeving. En ondanks inspanningen van zijn moeder, belandde hij op een kostschool. En daar werd-ie nog meer gepest en ook nog eens verkracht. Wat een drama.
Gelukkig had-ie nu een goed huwelijk, een mooie dochter en veel vrienden. Er ontbrak nog maar één ding: hij wilde ook zanger worden. En dat ging-ie nu proberen. Weliswaar was-ie snotverkouden, maar opgeven was geen optie.
En nee, hij zong geen hardrock, ook geen classic rock, wel opera. Iedereen was stomverbaasd. Hij kreeg na afloop zelfs een staande ovatie. ‘Je hebt alles in je stem om het nog beter te laten klinken. Je hebt wel scholing nodig’, zei Gordon. Dat vond Chantal ook. Daar had Dan nog wat aan toe te voegen: ‘Maar naast je stem zou ik niets veranderen. Je bent perfect zoals je bent!’
En zo is dat. Dus mocht Johannes hartstikke door. Met een dikke smile vertrok hij van het podium. Het is ‘m gegund. Tot de volgende keer.
Britt
De veertienjarige Britt was de volgende die het podium opklom. Zij en haar moeder waren heuse musicalliefhebbers en Britt had al jaren zangles. De liefde was zo groot dat Britt graag in musicals wilde spelen. ‘Ik ben vooral heel benieuwd naar wat Chantal van mij vindt.’ Want ja, Chantal speelt ook in musicals.
En Britt was serieus. Al die zanglessen hadden geholpen, want Britt zong de sterren van de hemel in ‘I deam a dream’ uit Les Miserables. ‘Ze heeft een volwassen stem’, merkte Dan al snel op. Chantal was ook onder de indruk. ‘Dit was heel goed, maar die jurk …’
Britt had namelijk een niet al te flatteuze groene jurk aan. En Gordon? Hij had niet eens een nare opmerking over de jurk. ‘Er moet meer gebeuren met je act.’ Gelukkig mocht ze wel door. Hopelijk de volgende keer zonder groene jurk.
Robert
En daar was vijftiger Robert ‘die zich meer artiest voelde dan hij zich ooit had gevoeld.’ Hij kon namelijk heel goed mensen imiteren. Vond hij zelf dan. Robert ten Brink vroeg ‘m naar zijn repertoire. Zijn naamgenoot werkte niet echt mee. ‘Nee, die heb ik even niet’ of ‘die wil ik liever voor later bewaren.’
Dat mag ook wel als je grote droom Hollywood is.
Robert ging meteen van start in een sketch. Met een pruik op deed hij de ene na de andere stem. Geen idee wat of wie, want er was geen touw aan vast te knopen. Dat vond de jury ook. Door alle juryleden werd hij snel weggedrukt. ‘It’s not funny’, riep Dan nadien. ‘Stemimitatie staat hier’, riep Gordon. ‘ Het is meer stemirritatie.’
Tot ontzetting van Robert. Hollywood is nog ver weg, een afgang opeens heel dichtbij.
Hallo mevrouw Brillemans!
En ja hoor, daar was voormalig deelneemster Lisette Brillemans weer. Dit keer werd ze niet afgewezen door Gordon. Ze zat zelfs in ‘t publiek en werd ‘toevallig’ opgemerkt door Chantal Janzen. Chantal probeerde haar over te halen om nog een keer te auditeren. Gordon niet. Dan wilde ook niet. ‘Don’t do it to yourself. Don’t!’ riep Dan.
Wij vreesden alleen maar het ergste. Vooral omdat we ons deze auditie nog herinnerden:
Maid of four
En kijk, weer een meidengroepje. Dit maal een fris en fruitig groepje van vier twintigers. ‘We willen mensen een nieuw perspectief geven. Een nieuwe invalshoek’, zeiden de meiden. Dat kon heel goed uitpakken of héél slecht. Met ‘Dark Horse’ van Katy Perry hadden ze in ieder geval een goed nummer in handen.
Her resultaat was – ehm- nogal apart. ‘Alsof het van die dertienjarige jongens zijn waar ze de ballen van hebben verwijderd’, zei iemand hier in de huiskamer. Daar dacht de jury anders over. Gordon vond het vocaal goed, ‘maar wilde graag iets anders horen. Iets meer bitchy.’ ‘Maar die zijn er toch al?’ zei een van de vrouwen.
Voor Dan hoefde er niets aan veranderd te worden. Eigenlijk voor Chantal ook niet. ‘Qua vocalen zeg ik door’, oordeelde Gordon. Hmmm. Je moet ervan houden. Maar hé, inderdaad: een andere invalshoek is het wel.
Milan Veldberg
Al genoeg van het nummer ‘Budapest’ van George Ezra? Sla dan vooral deze auditie over, want deze 15-jarige Milan uit Leeuwarden zong dit nummer gewoon nog een keer. ‘Een echte Fries’, merkte Gordon op. ‘Een echte Leeuwarder’, verbeterde Milan ‘m. ‘Wie is je grote voorbeeld?’ vroeg Gordon nog. ‘Christina Aguilera. Maar die is te moeilijk.’
Nou, Budapest bleek ook te hoog gegrepen voor Milan. ‘Laat ik het zo zeggen: het zit er allemaal in, maar nu nog niet’, oordeelde Gordon. ‘Dit is ook geen auditienummer.’ Maar Milan wilde nog een kans. ‘Lisette Brillemans kreeg drie keer een kans.’
Gordon was onverbiddelijk. ‘Niemand krijgt een tweede kans.’ Milan was onverbeterlijk. Hij probeerde nog een ander nummer te zingen. Dat vond Gordon niet leuk. ‘Ik vind je nu irritant. Je moet leren luisteren.’
Gelukkig waren Dan en Chantal aardiger. Al waren ze blij dat-ie weg was. Niet goed genoeg is niet goed genoeg. Misschien komt-ie nog een keer terug. Net als Lisette.
Vuurspuwer AirJay (Robert-Jan)
‘Iets doen wat iemand niet hoort te doen en dat toch voor elkaar krijgen’, dat wilde de volgende kandidaat. Met vuur spuwen welteverstaan. ‘Ik kom met vuur spelen’, meldde hij aan de jury. Chantal wilde onmiddellijk weten of het wel eens was mis gegaan. Dat was het dus. ‘Ja, dat dus je armen in brand staan’, zei Robert-Jan laconiek.
Maar zijn act zag er misschien daarom wel professioneler uit. Onder begeleiding van keiharde dansmuziek ging Robert-Jan tekeer. ‘It’s a real act!’ riep Dan enthousiast. ‘Dit is visueel aantrekkelijk’, vatte Gordon het samen. ‘Ik sta in vuur en vlam voor jou. Ik zeg ja.’ Net als de twee andere juryleden.
Keep the fire burning.
Kots
Vervolgens kregen we Marleen en Stephanie die frivole liederen zongen over liefde, mannen en andere walkgelijkheden. Lees: dit soort liedjes gingen over walgelijke mannen. Overigens was dit geen grapje, want één van de twee meiden had door ‘chaos in haar hoofd’ een heel heftig leven geleid. ‘Ik wil nooit meer terug.’ Daarvoor vond ze theater te leuk.
En dus doste de vrouwen zich uit met rare kapsels en rare kleding. En teksten als ‘kale mannen hebben geen toekomst. Kale mannen horen in een inrichting. Kale mannen bederven de wereld’ zijn natuurlijk ronduit geestig. ‘Zij kunnen misschien liedjes schrijven voor je volgende CD’, stelde Chantal voor aan Gordon.
Dan wist niet wat hij ermee moest. ‘This is not the type of talent we are looking for.’ Gordon was wel enthousiast. ‘Ik zou zingen over grote verhaallijnen.’ Chantal aarzelde. ‘Dit is wel een familieprogramma.’ Gordon was daar niet van onder de indruk. ‘Ik heb niets met kinderen. Kan mij het schelen.’ Maar van Chantal mochten ze door. ‘Als jullie later komen in de show optreden en er niet zoveel kinderen kijken.’
Dan was nog steeds geschokt. ‘Oh here are the Americans!’ riep Gordon die het allemaal maar hypocriet gedoe vond van Dan. Kots kreeg van hem wel een dikke, vette ja. En dus mocht het tweetal door.
Gelukkig maar.
Hypermobiele Evelien
Ooit geprobeerd om je vingers heel ver te rekken en te strekken? De Vlaamse Evelien uit het Vlaamse Aalst wel. Evelien kon namelijk onvoorstelbare dingen doen met elastische vingers. Gordon was meteen op dreef met de flauwe grappen.
Eerlijk, Evelien’s vingers zagen er absurd eng uit. Omgekeerde vingers, vreemde bewegingen … ‘Aaarggggh’ hoorden we van de jury. Die geluiden maakten we zelf op de bank trouwens ook. Het was doodeng. ‘Dat was vingervlug’, zei Gordon. ‘Evelien, Evelien, wat heb je gekke dingen laten zien’, riep Chantal ter aanvulling. ‘Jij bent hypermobiel.’
Overigens was Chantal heel begripvol. Zij kon ook ‘dingen met haar arm.’ Dan was ook lief. Hij zei ja. Tot ontzetting van Gordon. Gelukkig voor hem zei Chantal toch nee. Al was het publiek daar niet mee eens. ‘Hoezo dan?’ riep Gordon. ‘Wat moet je daar mee in de finale?’
Nou, wij kunnen wel wat dingen bedenken. Hoe dan ook, Evelien kon weer naar Aalst.
Fusion Crew
En daar hadden we de Fusion Crew die al jaren in zijn voortbestaan wordt bedreigd. Door financiële moeilijkheden, that is. En dus stopte de leidster van het gezelschap bijna al haar geld in het gezelschap. En wat moet je dan? Dan moet jij je gezelschap onder de aandacht brengen. ‘Wij willen jullie raken.’ Gordon was geëmotioneerd. ‘Ik ben nu al geraakt!’
Het resultaat was een prachtige moderne dans ‘Ze zijn heel goed’, fluisterde Dan Karaty. Het gezelschap kreeg dan ook een staande ovatie. Dan was lovend. Net als Gordon. ‘Dit is zo apart. En juist dit is een goede boodschap voor Nederland. Dit mag niet verloren gaan.’
En dus kreeg de Fusion Crew een Golden Ticket. Rechtstreeks door naar de liveshows. Nou, als dat geen boodschap is? Het gezelschap was door het dolle heen. Eindelijk eens goed nieuws.
En volgende week?
Dan zien we een paard op het podium, een paaldanser en daar is ze dan eindelijk, Lisette Brillemans. Daar zal Gordon blij mee zijn.
Afbeelding: RTL.nl
Filmpjes: RTL/youtube
Geef een reactie